Παρά την αυστηρή προειδοποίηση στο εξώφυλλο, ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να φανταστώ καθώς πρέπει ενήλικες να διαβάζουν εκείνα τα εικονογραφημένα πονηρά βιβλία, με τα τραβηγμένα από τα μαλλιά σενάρια, τη γελοία θεματολογία και το τόσο φθηνό σκίτσο. Η έκδοση, πάντως, είχε πετύχει το αναγνωστικό κοινό στο οποίο στόχευε: ήμασταν εμείς αυτοί, στην εποχή που μας στιγμάτιζε, την εποχή της ξαναμμένης μας εφηβείας.

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, κάποια ερωτικά κόμικ έκαναν αίσθηση στην Ιταλία έχοντας ως πρωταγωνίστριες, γυναίκες που η ζωή τους ήταν γεμάτη από φανταστικά και πικάντικα επεισόδια. Η Ζάκουλα (Jacula), ως η πρώτη ηρωίδα βαμπίρ των ιταλικών κόμικ, έκανε ντεμπούτο το 1969 και αποδείχτηκε η πιο πετυχημένη όλων. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1977, η Πολυεκδοτική κυκλοφόρησε τον τίτλο και στην Ελλάδα. Με μπόλικη βία, άφθονο σεξ και ξέφρενη φαντασία ήταν εγγυημένη η επιτυχία της κι εδώ. Βρισκόμασταν στο μεταίχμιο των ορμονικών μας αναβρασμών, όταν αρχίζαμε να εγκαταλείπουμε τα παιδικά παιχνίδια και τα Μίκυ Μάους, για το νέο, εμμονικό μας ενδιαφέρον προς το αντίθετο φύλλο, και όλο το εκνευριστικό μυστήριο που το συνόδευε. Ήρθαν ξαφνικά σαν εισβολείς, στρωμένα στους πάγκους των ντόπιων εφημεριδοπωλείων, βιβλιαράκια τσέπης (12X17), με 100 περίπου ασπρόμαυρες σελίδες, φτηνό χαρτί και εκτύπωση, για να μας κρατήσουν παρέα για 10 περίπου χρόνια, συμπληρώνοντας κάπου 200 τεύχη έκαστο. Μας μαγνήτιζαν με τα προκλητικά τους εξώφυλλα και στα πονηρά τους εσώφυλλα παρέδιδαν γραφικό, ερωτικό περιεχόμενο. Βαμπίρ, λυκάνθρωποι, ζόμπι και εξωγήινοι, η πρόφαση για αίμα, τολμηρό γυμνό και ακόμα πιο προκλητικό σεξ. Με εξωγήινες ακτίνες από τους ουρανούς να στοχεύουν γυναίκες ανάμεσα στα πόδια, φουσκώνοντας τες σε άμεση εγκυμοσύνη που κατέληγε σε ένα αρρωστημένο, εκρηκτικό γκραν-γκινιόλ. Ή με το γιο του διαβόλου να κάνει ένα περασματάκι στη σειρά, μόνο που τα τρία 6άρια δεν ήταν σημαδεμένα στο τριχωτό της κεφαλής του, αλλά κάπου αλλού, σε πιο πονηρό σημείο της ανατομίας του. Αυτό πάνω κάτω ήταν το εύρος των φανταστικών ιστοριών που θα διάβαζε κανείς. Τρεις ήταν οι τίτλοι που ξεφυλλίσαμε τότε με γουρλωμένα μάτια και ενοχλητικά στενά παντελόνια: Ζάκουλα, Terror, Orribile.

Το Ζάκουλα (Jacula) εικονογραφήθηκε από μια ομάδα ανώνυμων καλλιτεχνών που υπέγραφαν ως Στούντιο Τζιολίτι και εκδιδόταν από τον οίκο Ediperiodici. Η ίδια ομάδα ήταν υπεύθυνη και για τους άλλους δύο τίτλους, με το Terror να αριθμεί 216 τεύχη μεταξύ 1969 και 1987. Ο κατεξοχήν δημιουργός της ηρωίδας όμως ήταν ο Giorgio Cambiotti (1931-2004), ένας από τους πρωτοπόρους των ερωτικών κόμικ στην Ιταλία. Ο Cambiotti σχεδίασε τη Ζάκουλα στα πρότυπα της αμερικανικής προέλευσης Vampirella (η οποία με τη σειρά της ήταν βασισμένη στα πρότυπα της γαλλικής προέλευσης ηρωίδας, Barbarella). Σε αντίθεση με τον αυτοτελή χαρακτήρα των ιστοριών των Terror και Orribile, το Ζάκουλα ήταν οι περιπέτειες της ομώνυμης ηρωίδας, της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν Jacula Velenska. Ήταν μια πανέμορφη ξανθιά, με αγγελικό πρόσωπο, που κατέληξε βρικόλακας στην Τρανσυλβανία το 1835. Οι ιστορίες όμως της σειράς διαδραματίζονταν γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Χάρη σε ένα μαγικό φίλτρο μπορούσε να κυκλοφορεί άνετα κατά τη διάρκεια της ημέρας, παρότι βαμπίρ. Οι αιματηρές τελετές της, που κατέληγαν σε ερωτικά όργια, γίνονταν πάντα σε άπλετο φως. Στις περιπέτειες της σειράς αναπτύσσονταν θέματα που σχετίζονταν με τη λογοτεχνία τρόμου, όπως αόρατα όντα, μεταλλαγμένοι άνθρωποι, διαφόρων ειδών τέρατα, τρελοί επιστήμονες, κυνηγοί βρικολάκων, και αναφορές στη Μυθολογία Κθούλου. Η Ζάκουλα είχε να αντιμετωπίσει αντιπάλους, όπως το τέρας του Φρανκεστάιν, τον Αόρατο Άνθρωπο, τον ίδιο το Διάβολο, τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, και το Μαρκήσιο ντε Σαντ. Απίθανες γκοθ περιπέτειες, όπου φυσικά η Ζάκουλα τσιτσιδωνόταν με την παραμικρή δικαιολογία, καταφέρνοντας ταυτόχρονα το αυτό και με τον περίγυρο της, θύματα, εχθρούς και φίλους.

Την εποχή που άρχισαν να κυκλοφορούν τα Ζάκουλα, η αγορά είχε ανάγκη από εικονογραφημένες ιστορίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, καθώς δεν υπήρχε τίποτα παρόμοιο για τους φαν του είδους. Και αυτοί οι τίτλοι προσέφεραν αυτό ακριβώς, ως πρόφαση όμως μόνο, γιατί αυτό που κυρίως πουλούσαν στο εσωτερικό τους ήταν το σεξ. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί και το ακριβώς αντίθετο. Το πρόβλημα ήταν ότι τόσοι φαν, παγιδευμένοι σε άγουρη εφηβεία, δεν μπορούσαν να τα αγοράζουν και να τα διαβάζουν στα φανερά. Μικρά σε μέγεθος, τα πονηρά εκείνα βιβλιαράκια ήταν βολικά για να κρύβονται εύκολα, αλλά για πόσο; Πώς θα μπορούσαν να παραμείνουν κρυμμένα σε σπιτικά όπου οι έφηβοι, κλασσικά, δε δικαιούνταν ακόμα απαραβίαστο, ιδιωτικό χώρο; Πόσο να προλάβουν να διαβάσουν πίσω από την κλειδωμένη πόρτα της τουαλέτας πριν μπουν οι υποψίες στους δικούς τους; Και τα πράγματα γίνονταν ακόμα πιο στριμωγμένα, όσο αυξανόταν η κρυφή εκείνη συλλογή. Γι’ αυτό και πολλά από εκείνα τα τεύχη εξαφανίζονταν με τραγικό τρόπο στον πάτο κάποιου κάδου σκουπιδιών.

Και “τα Ζάκουλα” (πακέτο όλοι οι τίτλοι) είχαν σουξέ εδώ στη χώρα μας κυρίως με τους αναγνώστες στους οποίους υποτίθεται ότι απαγορευόταν η πώληση τους. Κυκλοφορούσαν στο σχολείο, διαβάζονταν στο διάλειμμα, ή και σε ώρα μαθήματος, με το τεύχος ανοιγμένο πίσω από την πλάτη του μπροστινού συμμαθητή, με πνιχτά χάχανα και πειράγματα με βουβές αγκωνιές. Δονούνταν ολόκληρο το θρανίο και θαύμα ήταν που ξέφευγες της προσοχής του καθηγητή. Είναι πασιφανές ότι το εν λόγω ενδιαφέρον προερχόταν κυρίως από τα αγόρια (όπως και να το κάνουμε, άρρεν ήταν ο συνήθης αναγνώστης αυτών των εκδόσεων), η προσήλωση όμως των αγοριών τραβούσε την περιέργεια και των κοριτσιών, που δεν πήγαιναν πίσω στην ομαδική ανάγνωση μέσα στην τάξη. [Οπότε ναι, πιθανόν και η μαμά σας να υπήρξε αναγνώστρια της Ζάκουλα.]

Πέρασαν έτσι στη σφαίρα του νοσταλγικού μύθου των νιάτων μας, από όπου τα ανασύρουμε σήμερα στη μνήμη μας και δεν πιστεύουμε ότι τότε ήμασταν δα και τόσο μικροί σε ηλικία, τουλάχιστον όχι όσο μικρά βλέπουμε να είναι τα δικά μας, αθώα παιδάκια. Οι σημερινοί αναγνώστες μπορεί να αισθάνονταν μια κάποια απογοήτευση από τις επονομαζόμενες εκείνες “πορνογραφικές” εκδόσεις, ακριβώς επειδή τους έλλειπε η λεπτομέρεια στις ερωτικές σκηνές. Υπήρχαν βέβαια καυτές σκηνές σεξ, αλλά με την σεξουαλική πράξη να κρύβεται πίσω από κάποια μαύρη μπάρα, ή με τραπέζια, βάζα και καρέκλες να κόβουν τη θέα των επίμαχων σημείων. Ακόμα και όταν αναπαριστούσαν χωρίς παρεμβολές τη σεξουαλική πράξη, ή τα γεννητικά όργανα, με τα σημερινά δεδομένα τα σκίτσα φαντάζουν λίγο αστεία. Οι αλλεπάλληλες όμως διαμαρτυρίες και μηνύσεις που δεχόταν ο εκδοτικός οίκος στην Ιταλία την εποχή κυκλοφορίας των σειρών από ομάδες ενηλίκων που δεν αποδέχονταν την εικονογραφημένη πορνογραφία που «σκανδάλιζε» τους νέους, είχαν τελικά αποτέλεσμα. Η συνεχής αυτή πίεση συντέλεσε στην οριστική κατάργηση τους.

Όχι, ίσως το φανταστικό και η ερωτική λογοτεχνία να μη δέχτηκαν κάποιο άδικο και καίριο πλήγμα από την απώλειά τους, σαφώς και δεν ήταν σπουδαίας αξίας έργα, μας έμεινε όμως η νοσταλγία με τους τίτλους, τα σαφώς καλύτερα εικονογραφημένα εξώφυλλα και η ανάμνηση της πιο ταραχώδους περιόδου της ζωής μας, με το τυραννικό παζλ που ήταν (και θα είναι) τα κορίτσια και το σεξ, για μας, τα μικρότερα, ή μεγαλύτερα αγοράκια.