Ένα ερωτικό εντιτόριαν

Τα 3/4 του πλανήτη καλύπτονται από νερό. Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δει θάλασσα, μερικοί δεν έχουν βουτήξει ποτέ από κάποιο βράχο και σίγουρα, ένα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού, δεν έχει χαθεί ποτέ στην υγρή αγκαλιά της. Θεωρώ πραγματικά τυχερό όποιον μπορεί να «σβήσει» μια δύσκολη μέρα με ένα μπάνιο στη θάλασσα, αυτόν που ανταγωνίζεται στα «ψαράκια» τον παιδικό του εαυτό, αυτόν που αφήνει τα όνειρά του σε χάρτινα νοητά καραβάκια ένα βράδυ στην ακροθαλασσιά.
Από μικρός η σχέση μου με τη θάλασσα ήταν ερωτική με όλα εκείνα τα συμπτώματα που έχει μία τέτοια σχέση: δεν έτρωγα προκειμένου να μένω μαζί της περισσότερο, «έγραφα» τους φίλους μου για εκείνη, έβρισκα πρόχειρες δικαιολογίες προκειμένου να τρέξω να τη βρω κοκ. Καλοκαίρια ολόκληρα το ίδιο σκηνικό με την παρέα μετά από τις 2 ώρες απουσίας μου να σηκώνεται όρθια μπας και δει από μακριά τον αναπνευστήρα του βλαμμένου. Κοχύλια, ψάρια, πράγματα που αφήναν οι άνθρωποι κατά λάθος, αποτελούσαν πολύτιμα λάφυρα και οι υπόλοιποι με παίνευαν για αυτή μου την επιτυχία. Χειμωνιάτικα μεσημέρια έτρεχα με έναν κολλητό για βουτιές στα Λιμανάκια ή και αλλού και θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά αυτή την πρώτη φορά που παραμονή Πρωτοχρονιάς, βούτηξα στο Δεύτερο Λιμανάκι: Απόλυτη ησυχία και ένα «παχύ», παγωμένο νερό να μουδιάζει αρχικά το σώμα σε μία «πτήση» πάνω από σαστισμένα από τους ακάλεστους και εκτός χρόνου επισκέπτες. Και άλλες, πολλές εικόνες σε αυτό το άλμπουμ, με το βυθό στο Κάτω Ζάκρο, με την Άμμο στην Κορώνη που πρώτη φορά φόρεσα μάσκα, τα μαύρα βράχια του Σαρωνικού.
Με τον καιρό η σχέση μας ξεθώριασε, Σειρήνες, Σκύλλες και Λάμιες χειρότερες από αυτές που η ίδια διαθέτει, με διεκδίκησαν και χαθήκαμε. Οι χειμώνες μεγάλωσαν, τα πρώτα μπάνια γίνονται εθιμοτυπικά πάντα την Άνοιξη και τα επόμενα τον Αύγουστο, μαζί με τον υπόλοιπο λαό.
Οι δύο πρώτες οργανωμένες πλαζ της Αττικής έγιναν στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι: μία για γυναίκες και μία για άντρες. Στην πλατεία που ένωνε τις εισόδους των πλαζ, σε μια μεγάλη ταμπέλα, ήταν γραμμένο: «Η θάλασσα ξεπλένει όλα τ’ ανθρώπινα κακά». Να την αγαπάτε τη θάλασσα. Όπως είναι.