Υπάρχει ένα χρονικό σημείο στη ζωή όλων μας, βαθιά πίσω στα κρόσια των αναμνήσεων, κάπου στα παιδικά μας χρόνια που το κοντέρ της μνήμης αρχίζει να γράφει. Ταυτόχρονα -πιστεύω σε όλους μας ξεκινάει και ένας διαχωρισμός σε «εγώ» ή «εμείς» και οι «άλλοι». «Εμείς» θυμάμαι που δεν είχαμε χωριό και οι «άλλοι» που την έκαναν κάθε Πάσχα, «εμείς» που τρώγαμε το καρπούζι με φέτα και κοτόπουλο με πλιγούρι και οι «άλλοι» που ξινίζανε τα μούτρα τους στην ιδέα και μόνο. Μεγαλώνοντας «εμείς» τριγυρίζαμε στα Εξάρχεια ενώ οι «άλλοι» προτιμούσαν τα κλαμπ της παραλιακής, «εμείς» τρώγαμε τζατζίκι οι «άλλοι» όχι. «Εμείς» ακούγαμε Ramones, Βαμβακάρη και Albinioni, οι «άλλοι» Άντζελα και Wham. Τώρα «εμείς» τρώμε τη μοσχαρίσια με αίμα και οι «άλλοι» ελαφρώς καμένη. Το δίπολο μας κυνηγάει πάντα. Τις περισσότερες φορές μας πετάει στο ένα ή στο άλλο πεζοδρόμιο χωρίς να είναι και απολύτως απαραίτητο, δε περνάει και τίποτα από το δρόμο αλλά έχουμε μάθει ότι πρέπει να είσαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός αλλιώς τι; Αλλιώς δεν πολύ-υπάρxεις, δεν μπαίνεις εύκολα σε μία συζήτηση, θεωρείσαι απολιτίκ. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ συνηθισμένο και μάλιστα, άνθρωποι πολιτισμένοι και -προπάντων- δημοκράτες, σε κράζουν. Αν δεν είσαι με τους «μεν» είσαι με του «δε» και ξαναγυρίζεις στο «εμείς» και οι «άλλοι». Μετά από τόσο άδικα χυμένο αίμα ανά την ιστορία, εξακολουθεί ο πολιτισμός μας να σε βάζει στα δύο άκρα του μαγνήτη και απέναντί σου να έχεις πάντα αυτούς που καταδικάζουν τη βία και φυσικά λένε ψέματα, που κρατάνε μαχαίρι, που φοράνε κασκόλ σε άλλο χρώμα. Και οι περισσότεροι δηλώνουν δημοκράτες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα με «δημοκρατικά» status που αποκαλούν όσους διαφωνούν για απλά πράματα «αλήτες» και «κοπρόσκυλα». Ανατριχιαστικό. Σκέφτομαι πως καλό θα ήταν αν σουλατσάραμε και λίγο με αυτούς του απέναντι πεζοδρομίου, σε πολλές περιπτώσεις θα μαθαίναμε κάτι. Αν πάλι δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον εκεί, ίσως έρθουμε όλοι μαζί στο δικό μας.