(…) ωσότου ο Τρερλ αποφάσισε (…) να φτιάξει μια μηχανή που θα μπορούσε να γράφει ποίηση. Πρώτα, ο Τρερλ μάζεψε οχτακόσιους είκοση τόνους βιβλία πάνω σε θέματα Κυβερνητικής και δώδεκα χιλιάδες τόνους της ωραιότερης ποίησης. Ύστερα, κάθισε και τα διάβασε όλα. Όποτε αισθανόταν πως δεν του ήταν δυνατόν να αναχθεί ούτε ένα σχεδιάγραμμα ή μια εξίσωση παραπάνω, άνοιγε τα ποιήματα, και, αντίθετα, όποτε βαριόταν την ποίηση, το’ ριχνε στις εξισώσεις.
Στανισλάβ Λέμ, Κυβεριάδα: η πρώτη εξόρμηση – α’
ή
ο ηλεκτρονικός βάρδος του Τρερλ.

(…) και έφερνα πάντα μπροστά μου γράμματα και εικόνες,
τόσο βαθιά εντυπωμένα μέσα μου
που έβλεπαν εκείνα για εμένα κι όχι εγώ.
Βλέπουν με μάτια, δίχως χρώματα και σχήματα.
Λαμβάνουν μηνύματα μοναδικά που μόνο ένα λουλούδι
μπορεί να αντιληφθεί, όταν το χώμα ετοιμάζεται να υποδεχθεί τη βροχή.
Την προσκαλεί με αρώματα.
Μια μυρωδιά αγάπης, αυτή, της επιστροφής.
Ολότελα μοναδική, άρωμα με μνήμη.
Και η βροχή απλώνεται ν’ ανθίσει ό,τι είναι βαθιά ριζωμένο.
Βγαίνει βίαια, εξήγηση δε δίνει.
Δε λογαριάζει περαστικό, μαθητή, ή ερωτευμένο.
Ζει για εκείνη τη στιγμή που θα τρέξει να διαλαλήσει το χαρμόσυνο νέο.
Ζει για να ‘ναι η αυτοκράτειρα των πάντων.
Να ενώνεται και να χωρίζει.
Κι ουρανοί ανοίγουν με μια κραυγή πιο πάνω απ’ τη δική σου.
Δε φτιάχτηκες να ξε – χωρίζεις.
Αλλά να ενώνεσαι, όπως η νύχτα με τη μέρα.
Άλφα Θήτα Λα όλα μεγαλώνουν όταν βρέχει.
Εξίσωση είναι η ποίηση.
Σταγόνες αλμυρές, πλακόστρωτες.
Ατέλειωτες φράσεις χωρίς σημεία στίξης, μονάχα υπερβολής.
Υπερανθρώπινης φύσης που ο νους της μετριότητας δε φτάνει.
Εικόνες που δε χωράνε χρώματα
Αρώματα που ενώνουν βλέμματα
Ποιήματα που λύνουν κόμπους.
Εξισώσεις που δε ζήτησαν από κανέναν να λυθούν.
Κι εκείνη το ‘ριχνε στα ποιήματα.