«Ονομάζομαι Ντίνος Χατζηγιώργης, είμαι κάτοικος Χαλκίδας, και είμαι σεναριογράφος. Δεν βγαίνω συχνά από το σπίτι, και σήμερα που έτυχε να πάω για καφέ συνάντησα για πρώτη φορά την ενδιαφέρουσα έκδοση της… …Έχω προσέξει πως το έντυπο σας, όπως και πολλά που κυκλοφορούν ευρέως, δεν έχουν χώρο για διηγήματα. Σας στέλνω όμως το «Στοιχειωμένος Ορφέας» μόνο προς εκτίμηση σας, καθώς είναι το μόνο (φανταστικό) διήγημα που έχω γράψει στο ποίο κατά ένα τρόπο «πρωταγωνιστεί» η Χαλκίδα.»

Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη το 1963. Μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Χαλκίδα το 1973. Όταν αποφοίτησα από το λύκειο, δεν με χωρούσε ο τόπος. Κλειστός σαν χαρακτήρας, σμίλεψα τα όνειρά μου με βιβλία και κινηματογράφο. Από τον Ιούλιο Βερν, που τον έβρισκα σε στοίβες στο παλιό βιβλιοπωλείο του Βρεττού, μέχρι τον «Πόλεμο των άστρων» του George Lucas, είχα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τη φαντασία. Από τα δεκαπέντε μου διάλεξα σαν στόχο να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο.

Οι γονείς μου ήταν φυσικά αντίθετοι. Δεν τους ζητούσα και κάτι εύκολο. Αγαπούσα το αμερικάνικο σινεμά και ο μόνος τρόπος που έβλεπα ως διέξοδο ήταν να το σπουδάσω εκεί. Την Καλιφόρνια τη διάλεξα κυρίως για το κλίμα της, και το 1982 απογειωνόμουν με προορισμό το Λος Άντζελες. Έζησα εκεί έξι υπέροχα και αξέχαστα χρόνια. Στη σχολή πρόσεξαν το ταλέντο μου στη γραφή σεναρίου. Ένας από τους καθηγητές που με ενθάρρυνε στο γράψιμο ήταν βασικός σεναριογράφος τότε στη σειρά «Αυτός, αυτή και τα μυστήρια». Εγώ βέβαια δεν ήθελα ούτε να το ακούσω. Το γράψιμο προϋποθέτει απομόνωση και μοναξιά. Εγώ ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Να είμαι μέσα στη δράση και τη μαγεία των γυρισμάτων. Δεν ήξερα ακόμα πως η σκηνοθεσία απαιτούσε τσαγανό, που εγώ ο ντροπαλός δεν κατείχα.

Αποφοίτησα το 1987 και βρήκα θέση ως βοηθός μοντέρ στην Omega Entertainment του Νίκου Μαστοράκη. Δούλεψα δίπλα στον πολυβραβευμένο Γιώργο Τριανταφύλλου και οι έξι μήνες δίπλα του ήταν ένα δεύτερο σχολείο. Μου μετέδωσε μια πολύ καλή αίσθηση ρυθμού, ροής αλλά και οικονομίας, κάτι που εφαρμόζω σήμερα και στο γράψιμο.

Το 1988 γύρισα στην Ελλάδα και ψάχνοντας στον Χρυσό Οδηγό, στις Κινηματογραφικές Επιχειρήσεις, γνωρίστηκα με το σκηνοθέτη Γιάννη Τυπάλδο. Το Κέντρο Κινηματογράφου είχε εγκρίνει σενάριό του που είχε αποφασίσει τελικά να γυρίσει στα αγγλικά. Η πρώτη μου απασχόληση ήταν η μετάφραση και προσαρμογή του στα αγγλικά, και για τα επόμενα χρόνια θα το δουλεύαμε αλλάζοντας σημαντικά τη δομή του. Χωρίς να το καταλάβω, ήμουν πλέον επίσημα σεναριογράφος. Η ταινία άρχισε τελικά να γυρίζεται το 1993, ένα μήνα στη Γιάλτα και τρεις μήνες στη Μόσχα, τέσσερις από τους πιο υπέροχους και σημαδιακούς μήνες της ζωής μου. Συμμετείχα στα γυρίσματα γιατί οι Ρώσοι ηθοποιοί παπαγάλιζαν τα λόγια τους, καθώς δεν γνώριζαν αγγλικά, και ήταν δουλειά μου να τους επιβλέπω. Γεύτηκα έτσι κατά έναν τρόπο τη μαγεία που λαχταρούσα. Το “Terra Incognita” προβλήθηκε το 1994 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Σεναρίου. Τον Μάρτιο του 1998 βγήκε στις αίθουσες της Αθήνας με τον τίτλο «Άγνωστη χώρα».

Ακολούθησε δουλειά στα κινούμενα σχέδια, για το ελληνικό στούντιο Artoon και τη σειρά «Πλάτωνας και Πανδώρα – Τα Ερωτευμένα Φραουλόπουλα» και το γερμανικό στούντιο HahnFilm, για δύο κύκλους της σειράς «Σχολείο για μικρούς βρικόλακες».

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη συγγραφή τα τελευταία πέντε χρόνια, μετατρέποντας κυρίως σενάριά μου σε πεζό λόγο. Το φανταστικό, η επιστημονική φαντασία και η φιλολογία τρόμου απασχολούν το κύριο μου ενδιαφέρον. Κάποια από τα διηγήματά μου έχουν τυπωθεί στο «9» της Ελευθεροτυπίας, το Φανταστικά Χρονικά της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας, το Συμπαντικές Διαδρομές και το ΕΦ ΖΙΝ. Συμμετέχω επίσης ενεργά στο διαδικτυακό χώρο www.sff.gr (science fiction and fantasy), στο οποίο οφείλω το μεγαλύτερο σύνολο των γραπτών μου. Πρόσφατα βραβεύτηκα για το διήγημά μου «Πικρό χώμα» στον 2ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που διοργάνωσε το περιοδικό «Ύφος». Άλλη δουλειά μου περιλαμβάνεται στο «Ανθολογία sff – Ονείρων σκιές» των Συμπαντικών Διαδρομών και αναμένω την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου από τις εκδόσεις Οξύ, «Η καρδιά του δαίμονα».

Η δική μου καρδιά δεν έχει σταματήσει να λαχταράει την απόδραση από τη Χαλκίδα, έστω και με τη φαντασία. Μελαγχολώ συχνά που είμαι δέσμιος στα τρελά νερά της. Όσο μεγαλώνω όμως, μαλακώνω όλο και περισσότερο στην ιδέα του να είμαι Χαλκιδαίος.