Η Μάρα Παπαδάτου αγαπάει το χορό. Όμως, όπως σε κάθε τέχνη, αυτό δε είναι αρκετό. Χρειάζεται διάθεση για αναθεωρήσεις και θάρρος, αφοσίωση και σκληρή δουλειά.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου και ξεκίνησα τα πρώτα χορευτικά μου βήματα στη Σχολή Χορού της Αλέκας Μπερτόλη. Από τη συγκεκριμένη σχολή χορού απόκτησα σειρά διπλωμάτων της Ακαδημίας “Royal Academy of Dancing”.
Ο χορός μού έγινε απαραίτητος αμέσως μετά το δημοτικό, όταν συνειδητοποίησα ότι ήθελα να τον ακολουθήσω επαγγελματικά και όχι απλώς σαν ένα ωραίο hobby. Με βάση την παραπάνω απόφασή μου και με μοναδικό όπλο τα δώδεκα χρόνια σκληρής δουλειάς, έδωσα με επιτυχία κατατακτήριες εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και απέκτησα το πτυχίο της Καθηγήτριας Χορού. Ήθελα συνεχώς να μαθαίνω καινούργια πράγματα κι έτσι συνέχισα να σπουδάζω και να εξασκούμαι. Απόκτησα, όχι χωρίς κόπο, τα διπλώματα (3ου & 5ου degree) από τη διεθνώς αναγνωρισμένη Ακαδημία Χορού της Varna’s και η πανεπιστημιακή μου εκπαίδευση ολοκληρώθηκε με τις σπουδές χορογραφίας στο Pancho University (Bachelor and Master of Chorography).
Όλα αυτά τα εφόδια τα αξιοποίησα στην πράξη, όταν μαζί με την αδελφή μου Ζωή, που είναι κι αυτή καθηγήτρια χορού, ανοίξαμε σχολή στη Χαλκίδα. Η επαφή μας κυρίως με παιδιά και εφήβους στα μαθήματα μουσικοκινητικής αγωγής, κλασικού μπαλέτου και σύγχρονου χορού, αλλά και με μεγαλύτερες ηλικίες, μέσα από τα μαθήματα Pilates και σουηδικής γυμναστικής, δυνάμωσε την πεποίθησή μας ότι ο χορός και η κίνηση μπορεί να κάνει τους ανθρώπους πιο υγιείς, πιο δυνατούς, πιο ευτυχισμένους.

Ο χορός για εμένα είναι πηγή έμπνευσης, δημιουργίας και ένας τρόπος έκφρασης του σώματος. Στον κλασικό χορό επικεντρώνεσαι σε μια ρομαντική αισθητική βασισμένη στην τεχνική δυσκολία και στον εντυπωσιασμό. Σε αντίθεση με το σύγχρονο χορό, η τεχνική που χρησιμοποιείται παρέχει μεγάλη γκάμα δυνατοτήτων που ποικίλει από την πιθανότητα της απόλυτης δεξιοτεχνίας και της αθλητικότητας μέχρι την απλή ηρεμία, που οδηγεί στην εσωτερική κατανόηση και αναγνώριση της πραγματικότητας του σώματος και της ψυχής.
Η τυπική πορεία των κλασικών χορευτών παραμένει λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Ολοκληρώνεις την εκπαίδευσή σου έως την ηλικία των 18 και μετά μπορείς να ξεκινήσεις την καριέρα σου, αρκεί να έχεις τη δύναμη να ανταποκριθείς σε απίστευτες και διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις. Μετά την παρέλευση όμως του επίσημου ορίου συνταξιοδότησης οι χορευτές είναι αναγκασμένοι να προσανατολιστούν στη διδασκαλία ή στη χορογραφία. Οι εξαιρέσεις δεν έλειψαν ποτέ (Plisetskaya, Macarova και Barisnhikov, που χόρευαν ακόμη και σε μεγάλη ηλικία).
Για τους κλασικούς χορευτές, η τέχνη σαν εμπειρία ζωής τερματίζει γύρω στα 40, σε αντίθεση με το σύγχρονο χορό, που σου δίνεται η δυνατότητα να προσεγγίσεις με μεγαλύτερη ευκολία και σεβασμό την ανθρώπινη φύση και τα όριά της. Έτσι κι εγώ, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα άρχισα να χρησιμοποιώ το σώμα μου διαφορετικά. Κατέφυγα στην κινησιολογία και έμαθα τη μέθοδο Pilates. Έχω κρατήσει μέσα μου τη φλόγα της μάθησης και της ανακάλυψης που
απορρέει από τη βεβαιότητα ότι το σώμα και η κίνηση είναι ανεξάντλητη. Αυτή την κατάσταση διαρκούς μαθητείας τη διατηρώ ακόμη και γι’ αυτό συνεχίζω να εκπαιδεύομαι και σε» άλλους τομείς (Χοροθεραπεία, Κριτική Χορού).
Μια χορεύτρια πρέπει να εγκαταλείπει το χορό μόνο όταν την εγκαταλείψει η λαχτάρα της γι’ αυτόν.