Δεν είχε έρθει ακόμα. Δύο θέσεις κενές στη μέση του τραπεζιού, μια για μένα, μια γι’αυτήν.
Ψάχνω για δικαιολογία, “θέλω να είμαι στην άκρη για να …” αλλά ο Στέλιος με κόβει, όπως πάντα: “Κάτσε ρε Νίκο, να τα πούμε, χρόνια και ζαμάνια”.
Κάθισα.
Προπαραμονή Χριστουγέννων. Ένα ζευγάρι μικρά ποδαράκια τρέχουν άρρυθμα ξοπίσω από μια αλαφιασμένη φιγούρα με ένα μακρύ πράσινο κασκόλ που σε κάθε βήμα τινάζεται νευρικά από πόδι σε πόδι. Η φιγούρα κοντοστέκεται, κοιτάει ψηλά, από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, μισοκλείνοντας πότε πότε τα μάτια. Μυωπικό κουσούρι. “Πώς μου το είπαν μωρέ; Το κεντρί; Όχι, κάπως αλλιώς. Θυμήσου και εσύ! Κοίτα που κόλλησα τώρα. Α, για έλα από εδώ, κάτι φώτα βλέπω. Επιτέλους! “Το μελίσσι”. Κοντά έπεσα”.
Ένα θρανίο που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε σύνδεσμο φιλάθλων του Ολυμπιακού: “Θρύλος” παντού. Και σκόρπια δυο τρία πέη. Και μια καρέκλα που παλαντζάρει. Τοποθετημένα στο κέντρο, εκεί που διασταυρώνονται οι διάδρομοι. Εκεί που καταφθάνουν οι ήχοι από απροσδιόριστα σημεία.
