Τώρα θα μας απασχολήσουν οι άλλοι, οι σοβαροί τύποι με τις λευκές ποδιές, που άξαφνα, λες και δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, ασχολούνται εκείνοι με εμάς. Βάλθηκαν λοιπόν οι επιστήμονες να στρέψουν τα μικροσκόπια και τα τηλεσκόπια τους στα βαμπίρ, στα ζόμπια και τους λυκάνθρωπους και να δώσουν στα όμορφα φρικιά μας επιστημονικές εξηγήσεις.
«Παιδί μου, του είπε, πολύν καιρό είχα επιθυμία να σε ιδώ. Και βλέπω τώρα την ωραιότερη ύπαρξη που γέννησε ποτέ γυναίκα. Θλιμμένη σε γέννησα. Θλιβερή είναι η πρώτη γιορτή που σου κάνω. Εξ αιτίας σου είμαι περίλυπη μέχρι θανάτου. Κ’ έτσι, αφού, γεννήθηκες με τη λύπη, τ’ όνομά σου θε να ‘ναι Θλιβερός, Τριστάνος.»
Hθοποιός, μουσικός και τραγουδιστής έκανε το ντεμπούτο του με την «Χαρούμενη Κουδουνίστρα» παρουσιάζοντας την παράσταση «Κουλτούρα Ντίνερ». Πρώτη του μουσική κυκλοφορία ήταν η κασσέτα «Disco Tsoutsouni». Σαν συγγραφέας έχει εκδόσει 6 βιβλία. Κάθε μουσική του παράσταση δημιουργεί κυκλοφοριακό χάος.
Δεύτερο βιβλίο και πρώτο μυθιστόρημα για τον Κωνσταντίνο Κέλλη, μετά την εξαιρετική συλλογή «Το φως μέσα μου». Μία τηλεφωνική γραμμή που χτυπάει τις νύχτες και στην άλλη άκρη οι φωνές των νεκρών. Μία συσκευή που στοιχειώνει τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον Σταμάτη Κόκκινο, μαζί με τις τύψεις για την απώλεια της γυναίκας της ζωής του σε ένα τροχαίο δυστύχημα.
Ο Ιωάννης Καράκωστας είναι Χαλκιδέος με οικογενειακές ρίζες στην πόλη που χάνονται στους αιώνες. Είναι καθηγητής Αστικού Δικαίου στη Νομική ενώ διδάσκει και Δίκαιο Περιβάλλοντος στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Αιγαίου και του Χαροκοπειού Πανεπιστημίου. Είναι μανιώδης συλλέκτης χαρακτικών έργων και πρόσφατα δώρισε ένα αξιόλογο μέρος της συλλογής του από έργα που αφορούν την Εύβοια στο Δήμο με τον όρο να εκτίθενται ελεύθερα στους πολίτες.
Είναι αδύνατο να βελτιωθεί ο κόσμος εάν πρώτα δεν βελτιωθεί ο άνθρωπος.
Στο καθημερινό αλώνι του facebook πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου κείμενο ανθρώπου που συμπαθώ και εκτιμώ ιδαίτερα, με το οποίο ζητούσε το γκρέμισμα της Αγοράς. Ως επιχειρήματα προβλήθηκαν για άλλη μία φορά το ότι η Αγορά δεν αρέσει, το ότι δεν πείθει για την αξία της και το ότι οι νέοι αρχιτέκτονες μπορούν να φτιάξουν κάτι που θα μείνει «παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές».
Δεν είναι λίγες οι φορές που μαθαίνουμε βλέποντας μία ταινία ότι το σενάριο είναι βασισμένο σε κάποιο βιβλίο. Η μεταφορά πολλές φορές αποτελεί μία ανεξάρτητη και αυτοτελή καλλιτεχνική δημιουργία, άλλοτε πάλι είναι πιστό αντίγραφο ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχοντας διαβάσει το βιβλίο, μετανιώνουμε που είδαμε την ταινία.
«Ακολούθησέ με. Μια βόλτα στο περιβόλι των αναμνήσεων ίσως καταφέρει να επαναφέρει μέσα σου όσα βίαια, ή ακόμα και ειρηνικά έχουν αποκολληθεί. Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να συγκρατήσεις και να συγκροτήσεις εικόνες και αργότερα να τις συνδέσεις με τις αρχικές αυτές έννοιες και νοήματα που ορίζουν τη ζωή».
«Σου λείπει η θάλασσα;»
«Δε μου λείπει τίποτα. Τώρα είμαι εκεί».
Αυτά που έχω «εκεί», είναι πιο πάνω από τη θάλασσα.
