Επηρεασμένος φουλ από τη συνέντευξη της κας Καλλία θα αρχίσω (ξανά) να ρητορεύω και θα σας πω ότι τελικά «ο χρόνος είναι ο κήρυκας της αλήθειας», όπως λέει και ο αγαπημένος Κικέρωνας. Διανύσαμε ένα μήνα σχετικά αδιάφορο, τι κι αν ήταν ο πρώτος του χρόνου; Λίγα πράγματα μας συγκίνησαν – ε, όχι και να χαρώ με τον Ομπάμα ο οποίος έσπευσε να εξαγγείλει ταξιδιωτική οδηγία για το Ελλαδιστάν!
Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, αφού σηκώθηκαν με τον κουραμπιέ στο χέρι να ψάξουν για τον απηχθέντα εφοπλιστή, ξαναγύρισαν στις θέσεις τους και δεν πρόσεξαν το σημείωμα με το όνομα μιας καθαρίστριας από τη Βουλγαρία.
Έτσι η επικαιρότητα παρέμεινε φτωχή.
Και εγώ θα πανηγυρίσω που σε αυτό το βουβό τοπίο καταφέραμε να διαμορφώσουμε μία λιγότερο βίαιη και κακή επικαιρότητα, κάτι με κάνα-δυο πάρτι, κάτι με την παρουσίαση ενός βιβλίου σε ένα καφέ-μπαρ της πόλης…
Η διαμόρφωση μιας μέτριας επικαιρότητας είναι πάντα πιο δημιουργική από το να τρέχουμε απλά ξοπίσω της καταγράφοντάς την, όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι. Νομίζω;
Είμαι ο εκδοτάκος και μόλις τελείωσα…