Re-think ή Ρε, think!

Με πόλεμο παρομοιάζουν πολλοί τους τελευταίους μήνες την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά, με βομβαρδισμένο τοπίο ότι έχει απομείνει από τη σαρωμένη από τα σκληρά μέτρα κοινωνία. Κατά μία δική μου -πιο αισιόδοξη- προσέγγιση θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα οργωμένο χωράφι, στο οποίο ήδη έχουν αρχίσει να φυτρώνουν μικρά λουλούδια. Κινήματα πολιτών, μικρά και άλλοτε μεγάλα, κάνουν αισθητή την παρουσία τους με σκοπούς αισθητικής αναβάθμισης ή κοινωνικής ανακούφισης ευπαθών -όπως συνηθίσαμε να λέμε- ομάδων. Atenistas, κοινωνικό παντοπωλείο, θεατροπωλείο, εμπόριο χωρίς μεσάζοντες, δεν πληρώνω, αλλά και οργανωμένες δράσεις όπως αυτή του re-think Athens, έρχονται να καλύψουν μερικά από τα ρήγματα που δημιουργούνται στο κράτος πρόνοιας από τα επιβαλλόμενα μέτρα. Αναμφισβήτητα πολλά από αυτά θα ξεθωριάσουν γρήγορα και μόνο λίγα θα μπορέσουν να συνεχίσουν μέσα από τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Όλα τα κινήματα πολιτών δεν έχουν πάντοτε την ίδια επιτυχία και πολλά θα είναι βραχυπρόθεσμα. Η ουσία όμως δεν έγκειται στο πόσο πετυχημένο είναι ένα κίνημα και στο πόσο θα αντέξει, αλλά στις κοινωνικές δυνάμεις που απελευθερώνει με τη δημιουργία του. Το θετικό σε όλη αυτή τη διαδικασία, είναι η αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ιεραρχούσαμε τόσο καιρό ανθρώπινες αξίες, όπως αυτή της αλληλεγγύης και πως τώρα πια θα καθορίζουν τοv τρόπο ζωής μας. Μάθαμε -κάπως βίαια είναι η αλήθεια- πως όλοι οι άνθρωποι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες θυμώνουμε πολύ, αγανακτούμε, χαιρόμαστε, αναζητάμε ένα απλωμένο χέρι και ελπίζουμε.