Το Δεκέμβριο του 2001, στην ιστορική πλατεία Πλάσα δε Μάγιο, πραγματικά αγανακτισμένοι πολίτες, καίνε, σπάνε και λεηλατούν με σύνθημα «να φύγουν όλοι». Η κυβέρνηση παραιτείται και ο πρόεδρός της την κοπανάει με ελικόπτερο, δίνοντας τέλος σε μία δεκαετία εθνικής εξαθλίωσης, που είχε πρωταγωνιστές υπουργούς οικονομικών και ΔΝΤ. Μία οικονομική κατρακύλα, που έκανε μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο να ξεπουλήσει κρατικά πετρέλαια, φυσικό αέριο, τηλεπικοινωνίες, νερό, ηλεκτρισμό, τρένα, αερογραμμές και να ιδιωτικοποιήσει τα διόδια… Όλα αυτά, εξαιτίας κακών χειρισμών (;), υπουργών και εντολών του ΔΝΤ, για δόσεις που τότε, ήτανε πολύ μικρότερες από τις δικές μας. Σε μία προσπάθεια ανάκτησης της εθνικής της αξιοπρέπειας, η Αργεντινή διώχνει το ΔΝΤ, επαναδιαπραγματεύεται το χρέος της, το οποίο αποπληρώνει με έκπτωση 75% και επιστρέφει το 13%, που είχε κόψει σε μισθούς και συντάξεις. Το κράτος επανιδρύει κρατικές αερομεταφορές, δημόσια εταιρία ηλεκτροπαραγωγής και πετρελαίου. Η κοινωνία δημιουργεί το «Τρουέκε», ένα ανταλλακτικό, προ-καπιταλιστικό σύστημα, όπου αγαθά και υπηρεσίες ανταλλάσσονται βάση προσφοράς και ζήτησης. Ένα μεταχειρισμένο ρούχο μπορεί να γίνει 2 ώρες σκάψιμο ή ένα κιλό τυρί, κάποιες ώρες μάθημα ξένης γλώσσας. Τα παλιά, εγκατελειμμένα εργοστάσια καταλαμβάνονται από τους απολυμένους εργάτες και επαναλειτουργούν, υπό τη μορφή κοπερατίβας, όπου οι «μέτοχοι»-εργάτες μοιράζονται ισότιμα τα κέρδη. Τυπώνουν 17 νέα τοπικά νομίσματα, που σε συνδυασμό με τα κουπόνια που ήδη κυκλοφορούν, αποτελούν ένα οικονομικό αλαλούμ ή μια «οικονομική τρομοκρατία» σύμφωνα με αυτούς, που επάγγελμά τους είναι να εξαγοράζουν λαούς και να κυβερνούν κυβερνήσεις.
Λίγες μέρες πριν γραφτεί αυτό το κείμενο, οι γκρίνιες για την «αγανάκτησή» μας πληθαίνουν, καθώς εμφανίζονται και οι πρώτες «κοκορομαχίες» στις πλατείες και έπεσαν στην αντίληψή μου οι πρώτες λιρέτες Εξαρχείων… Μήπως το βλέμμα μας, πρέπει να σταματήσει να σκοντάφτει στην κοντινή Ισπανία και να το αφήσουμε να ταξιδέψει ως την Αργεντινή…;