Πέρασαν 50 χρόνια από τις 12 Απριλίου του 1961, τότε που ο Γιούρι Γκαγκάριν αποχαιρετούσε θαρραλέα τους συναδέλφους στο Μπαϊκονούρ για το διαστημικό του ταξίδι. Χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό ένα βράδυ που θυμήθηκε ότι είναι Απρίλης, σκεφτόμουν το γύρισμα της σελίδας στη ζωή αυτού του ανθρώπου, που πήγε εκεί που μέχρι πριν, στέλνανε μόνο πειραματόζωα και μάλιστα, 20 από αυτά, δε γύρισαν ποτέ. 50 χρόνια μετά, σε μία χώρα που πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα μοιάζει με σεληνιακό τοπίο, ακούω ολοένα και περισσότερους να σκέφτονται το ταξίδι σε μια άλλη χώρα που στη φαντασία τους μπορεί να υπάρχει ιδανικά, σαν ένα παράδεισο, από αυτούς που περιέγραφαν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Με ποταμάκια καθαρά, δεινόσαυρους που ζούνε αρμονικά με τους ανθρώπους και φρούτα στα δέντρα, μουσική παντού και όχι –για το Θεό- όχι, χρήματα.
Αστροναύτες-φυγάδες, όχι ιδεολόγοι πια αλλά τυχοδιώκτες ενός καλύτερου αύριο ή ενός οποιουδήποτε «αύριο» τελοσπάντων, αφού όπως δηλώνουν οι δημοσιογράφοι αυτής της χώρας, το «αύριο» εδώ, δε θα ξημερώσει πριν από το 2020. Προτάσεις για να γυρίσει ο ήλιος λίγο νωρίτερα (δόξα τω θεώ), υπάρχουν: να βουλιάζουμε τα πλοία με τους λαθρομετανάστες που παίρνουν τις δουλειές μας, να πληρώνουμε οι τζαμπατζήδες τα διόδια για να γίνει κανένα έργο και τέλος, να ξεχάσουμε αυτά που φάγανε οι πολιτικοί, για να πάμε μπροστά.
Αντίθετα με αυτούς που πιστεύουν ότι ξεχνώντας πας μπροστά, κάποιοι άλλοι (με τη γνώμη των οποίων συμφωνώ απόλυτα), χρησιμοποιούν τη μνήμη σαν όχημα-διαστημόπλοιο και χαράζουν τη δική τους δημιουργική πορεία, προσπαθώντας να βοηθήσουν στο να κουνηθεί κάτι, να υπάρξει «αύριο» όταν τα ρολόγια μας δείξουν 00:01. Αυτοί που προσέχουν να μη κάνουν τα λάθη των πατεράδων και των παππούδων μας, που βλέπουν την κρίση (οικονομική, ηθική, αξιών) σαν πόλεμο και αντιστέκονται παίρνοντας θέση, όχι χλιαρά σαν την Ελβετία, αλλά με σθένος όπως οι αντάρτες σε κάθε πόλεμο. Σ’ αυτούς εναποθέτω κι εγώ τις ελπίδες μου και τάσσομαι στο πλευρό τους.

TΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ: Μ’αρέσει που όταν λέω για αύξηση στο αφεντικό μου, δε με αγριοκοιτάζει αλλά γαμιέται στα γέλια. Άσε που έδιωξε κανα δυο που δε μου άρεσε η μούρη τους. / Μ’αρέσει που πολλοί φίλοι μου μετανάστευσαν για καλύτερο μέλλον, γιατί έτσι θα έχω extra προορισμούς διακοπών στο εξωτερικό. / Μ’αρέσει που ακρίβυνε η βενζίνη και είναι απλησίαστη γιατί έτσι κουνάω λιγότερο το αμάξι και αυτό σημαίνει ότι θα το έχω για περισσότερα χρόνια, κάνω καλό στην καρδιά μου και είμαι και πολύ μούρη όταν προτείνω σε φίλους να πάμε τσάρκα με το αμάξι. Άσε που όταν πάμε για μπάνιο το καλοκαίρι τσοντάρουν πια όλοι για βενζίνη ενώ παλιά έκαναν τον κινέζο. / Μ’αρέσει που τα καφενεία έχουν γεμίσει άνεργους επιστήμονες με 2 μεταπτυχιακά. Πλέον πας για ουζάκι και αντί για μπάλα, συζητάς για μαύρες τρύπες. / Μ’αρέσει που ο κουλουρτζής έξω από τα μπουζούκια έχει πιο πολύ δουλειά από τη λουλουδού μέσα στα μπουζούκια. / Μ’αρέσει ο καφές που κερδίζω στο τάβλι. Αποτελεί το 2% του μισθού μου που σημαίνει, ότι σε 50 παρτίδες έχω βγάλει ένα μισθό./ Μ’αρέσει που θα κόψουν τα επιδόματα. Δεν άντεχα να περιμένω σε ουρές όρθιος./ Μ’αρέσει που το μέλλον της χώρας είναι αβέβαιο, γιατί σε όλους μας έλειπε λίγο-πολύ η περιπέτεια στη ζωή μας./ Μ’αρέσει που μπορώ να έχω κατάθλιψη ελεύθερα. Παλιά μου τα είχαν πρήξει όλοι:-«Τι σου λείπει ρε μαλάκα; Τη δουλειά σου την έχεις, το αμαξάκι σου, τι άλλο θες;» / Μ’αρέσει που στο σούπερ μάρκετ, σπάνια περιμένεις πια τον μπροστά να χτυπήσει 2 καρότσια ψώνια, και αν πέσεις σε τέτοιον, του λες να σε καλέσει και σένα στο πάρτυ./ Μ’αρέσει που λένε ότι θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή, γιατί επιτέλους θα ξοδέψω τις δραχμές που είχα φυλάξει για ενθύμιο και μου έσπαγαν τα νεύρα όταν δεν είχα μία και υπολόγιζα ότι αντιστοιχούν σε 60-70 ευρώ αλλά δεν τις άλλαζε πια η τράπεζα. / Μ’αρέσει που αν πω ότι δουλέυω 2 φορές τη βδομάδα με κοιτούν με συμπάθεια και μου λένε «κουράγιο», ενώ πιο παλιά σκεφτόντουσαν «ρε τον τεμπέλη». / Μ’αρέσει που θα έχω κι εγώ μία ιστορία πόνου και δυστυχίας να λέω στις επόμενες γενιές για το παρελθόν της χώρας, όπως εμείς ακούγαμε για χούντα και 2ο παγκόσμιο. Αλλιώς θα με πέρναγαν για πολύ φλώρο..