Από τα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, παρατηρώ με κάποια αμηχανία την πορεία – βουτιά (ή καλύτερα ελεύθερη πτώση) ενός ανθρώπου ο οποίος τράβηξε πολλά περισσότερα από όσα περίμενε ότι θα άντεχε, μπλεγμένος σε μια ιστορία με καλούς και κακούς όπου τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα για το ποιος παίζει ποιο ρόλο. Αν εμείς λέμε ότι είναι καλός και οι άλλοι ότι είναι κακός, σίγουρα κάποιος κάνει λάθος. Επειδή αυτοί που λένε ότι είναι καλός τον ξέρουνε κάπως καλύτερα, τείνω να πιστέψω ότι οι άλλοι δε λένε απλά «σαχλαμάρες» μιας και σε κάθε τέτοια περίπτωση λες «συγγνώμη, για να το λέτε εσείς, έτσι θα είναι». Άρα, λένε ψέματα. Απέναντι λοιπόν στο ατσαλάκωτο σιδηρούν προσωπείο των ανθρώπων που ότι κάνουν το κάνουν για το καλό μας, ο Θοδωρής έχασε τα μισά του κιλά για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας και να υπερασπιστεί το δικαίωμα του σε μία ζωή ολόκληρη. Αποφυλακίστηκε και είναι ελεύθερος να διαβάσει ένα βιβλίο μέχρι αργά, να μιλήσουνε με ένα φίλο του για τις σχέσεις τους, να φάει δύο αυγά μάτια. Πράγματα που σε κάποιους βολεμένους ακούγονται τρε μπανάλ, μιας και αυτό το καιρό σκέφτονται αν ήταν καλό το τελευταίο ντιλ και αν ο κόσμος καταλάβει τη διαφορά από το «Γκόρτζος – Γκόρτζος» σε «Μαντάς – Μαντάς». Περαστικά μας και ό,τι και να γίνει να είστε ο εαυτός σας.