Eπαγγελματικοί λόγοι (δουλεύω σαν τον είλωτα) μου στέρησαν για άλλη μια φορά τη χαρά να παρακολουθήσω κάτι που πολύ θα ήθελα, κι έτσι η έκθεση art athina τελείωσε χωρίς εμένα. Αυτό ήταν κακό. Έγινε χειρότερο, μόλις πληροφορήθηκα ότι συμμετείχε ένας Χαλκιδέος με μια performance που, ομολογώ, με έτρωγε η περιέργεια και το ενδιαφέρον για το τι ήταν αυτό. Κόντευα να το ξεχάσω όταν ένα βράδυ πέφτοντας στο κρεβάτι άνοιξα την τηλεόραση και «κόλησα» στην εκπομπή του αδέκαστου Μάκη, ο οποίος με ένα επιτελείο από άβουλες μαριονέτες δίκαζε τον καλλιτέχνη-σαδιστή που παρουσίαζε στο art athina κάποιον που αυτομαστιγωνόταν μέχρι να ματώσει και στη συνέχεια τον μαστίγωναν και κάποιοι άλλοι. Η αηδία του ευαίσθητου δημοσιογράφου ήταν έκδηλη σ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής, ήθελε σίγουρα τέτοια έργα να καίγονται, όπως πολύ σωστά γινόταν στο παρελθόν, αλλά όλο και κάποιος ερασιτέχνης κολαούζος πεταγόταν από το πάνελ-μαντρί και του την έσπαγε. Τον έβαζε στη θέση του γρήγορα και φυσικά, για να έχουμε κι εμείς την αγωνία (όπως ακριβώς στα θρίλερ), κι όταν έφτανε η στιγμή για να κράξει το «ένοχος», άφηνε κάποιον να ολοκληρώσει μια στοιχειώδη φράση. «Η τέχνη παράγει βία» συμπλήρωνε.
Το μάπετ σόου δεν αναφέρθηκε στιγμή στο φαινόμενο της βίας μέσα από την τέχνη, όπως αυτό παρουσιάζεται εδώ και 2-3 δεκαετίας. Η Abramovic αυτοτραυματίζεται, ενώ ο Vargas αφήνει ένα σκύλο να πεθάνει δεμένο από ασιτία σε μια γκαλερί έχοντας σα φόντο έναν τοίχο με τον τίτλο του έργου «Είσαι ό,τι διαβάζεις» γραμμένο με κολλημένη σκυλοτροφή. Αρρωστημένες καταστάσεις σε έναν άρρωστο κόσμο, μιας και «η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη, αλλά σαν φακός να μεγενθύνει» (Β. Μαγιακόφσκι).
Σε μια κοινωνία τρομολάγνα ο καλλιτέχνης βγάζει τα δικά του αποθέματα φρίκης. Τέτοια έχουμε όλοι μας, υπήρχαν πάντα. Ο Καραβάτζιο ζωγράφισε την Ιουδήθ να αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη με ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Ήταν ανώμαλος ο Καραβάτζιο; Πολύ πιθανόν. Ήταν όμως και μεγάλος καλλιτέχνης. Οι φουτουριστές 100 χρόνια πριν δήλωναν στο μανιφέστο τους ότι «η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά βία, σκληρότητα και αδικία». Στα πλαίσια όμως του εύκολου εντυπωσιασμού, ο κάθε παραλίγο καλλιτέχνης, ή πολύ φιλόδοξος, καταφεύγει στα εμπορικά τρικ που τραβάνε τα ΜΜΕ και το κοινό όπως το φως τα κουνούπια. Κόπρανα σε κουβάδες, αίματα σε καμβάδες, σπέρματα σε καρπούζι. Το θέμα δεν είναι ότι υπάρχουν, το θέμα είναι ότι όλοι μας τα έχουμε δει ή τα έχουμε ακούσει και είναι αυτό το κάτι που μένει μετά από μια έκθεση. Μένει όχι λόγω διαχρονικότητας, όπως τόνισε στην τηλεφωνική του επικοινωνία ο κ. Μυταράς, αλλά λόγω της έκτασης που παίρνει από τα ΜΜΕ, από τους όμοιους του Παναγιώτατου δημοσιογράφου. Φταίει, λοιπόν, η τέχνη αν κάποιοι καλλιτέχνες σκέφτονται σαν δημοσιογράφοι;
Υ.Γ. Ο απαγχονισμός του Σαντάμ στο Ιράκ δεν ήταν άλλη μια performance ενός βάρβαρου καλλιτέχνη, ήταν ένα καλοδιαφημισμένο θέαμα με συντελεστές τα ΜΜΕ και θεατές όλους εμάς, και μάλιστα όχι μία, αλλά δύο και τρεις φορές, για να δούμε και τις λεπτομέρειες.