«Λίτσα, να σου βάλω μαγειρίτσα;»
«Ρε, μάνα. 42 χρόνια με ξέρεις. Έχω φάει ποτέ μαγειρίτσα;»
«Εεε!… Άρχισες πάλι!»
«Πες μου. Έχω φάει;»
«Είπα, μήπως άλλαξες γνώμη.»

Αυτός ο διάλογος θα επαναληφθεί και φέτος. Είναι κάτι σαν οικογενειακό έθιμο. Η ίδια δική μου δυσφορία, η ίδια δική της απορία.
Η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν για μένα, η Εβδομάδα της Μεγάλης Αντίφασης. Από τη μια, η άνοιξη λαμπερή, φρέσκια, πολύχρωμη, μυρωδάτη, γεμάτη υποσχέσεις και από την άλλη, όλο αυτό το μακάβριο τελετουργικό στο σπίτι. Να ψωνίσουμε αρνί, έντερα, συκωταριές, σκέπη για τζιεροσαρμά. Να αρχίσει η προετοιμασία, το πλύσιμο, το καθάρισμα. Ένα ένα τα εντεράκια, ξανά και ξανά, μέσα έξω με το ξύλινο καλαμάκι. Και οι θείες να πηγαινοέρχονται. Συμβουλές μαγειρικής ανάμεικτες με κουτσομπολιά, ανάμεσα σε μυρωδιές βαριές και αρχαίες, κατσαρόλες που αχνίζουν και τρέμω στη θέα του περιεχόμενού τους, ψιλοκομμένα κομμάτια σάρκας.
Το είχα ξεκαθαρίσει : «Εμένα μη με ανακατεύετε μ’αυτά. Ούτε στο χασάπη θα πάω, ούτε τα ακουμπάω, ούτε να τα βλέπω, ούτε να τα μυρίσω».
Πράγμα αδύνατον. Πώς να αποφύγεις τη μυρωδιά; Μόνο αν μετακόμιζα μέχρι να καταλαγιάσει ο κανιβαλισμός. Κάπου στην τρίτη μέρα του Πάσχα, που όλοι έχουν μπουχτίσει από την κρεατίλα και εμφανίζεται ένα άγιο πρασόρυζο. Και τα κόκκινα αυγά να κείτονται στη μεγάλη κατσαρόλα, μέσα στην μπογιά, που βάφει μέχρι και το ασπράδι τους. Μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ποτέ δεν έφαγα βαμμένο αυγό.
Ναι, ξέρω. Όλα αυτά έχουν το συμβολισμό τους. Όχι το θρησκευτικό. Τον αρχέγονο. Αυτόν που τσίμπησε η θρησκεία, τον έφερε στα μέτρα της και τυραννιούνται κάτι χορτοφάγοι, ολίγον  χορτοφάγοι, πολύ χορτοφάγοι, λακτοχορτοφάγοι, vega, ωμοφάγοι, μπλα μπλα μπλα. Κατηγορίες και υποκατηγορίες ανθρώπων ακόμα και για το πώς αντιλαμβάνονται την τροφή σε πρωταρχικό επίπεδο. Κάπου εκεί θα βρίσκομαι. Δε με νοιάζει που. Ο καθένας επιλέγει με ποιο τρόπο θα ικανοποιήσει την πείνα του.

Προσωπικά, το θεωρώ ανήθικο να τρώω κρέας. Πώς μπορώ να νοιώσω ευχαρίστηση, μασώντας και καταπίνοντας ένα δολοφονημένο ζώο; Βρίσκω σωστό αυτό που λένε ότι αν θες να φας κρέας, σκότωσε εσύ το ζώο που θα φας. Αν ίσχυε αυτό πολλοί παμφάγοι θα είχαν γίνει χορτοφάγοι (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Βέβαια, οι κυνηγοί το κάνουν. Υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ένας ξάδερφός μου δεινός κυνηγός, σφάχτης, ορεσίβιος, οικοδόμος, κατηγορία ψηλής δίφυλλης ντουλάπας, το ζώο που σκοτώνει, σφάζει, γδέρνει, τεμαχίζει δεν το τρώει. Αγοράζει απ’το χασάπη. Σε ποια κατηγορία μπορεί να ενταχθεί αυτή η περιπτωσάρα; Από την άλλη, ακόμα και αν έχεις την ηθική να σκοτώσεις ένα ζώο κάντο χωρίς όπλα, παγάνες, καρτέρια, σκυλιά, σημάδια. Έλα αντιμέτωπος με το ζώο «γυμνός», όπως είναι κι αυτό. Πού ξέρεις; Μπορεί και να τα καταφέρεις. Εδώ ο Ξανθόπουλος νίκησε ολόκληρη αρκούδα, στην «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου». Τι είναι ένα αγριογούρουνο; Ένας λαγός; Μια τσίχλα; Ούτε οι κυνηγοί έχουν επιλεκτική ζωοφιλία. Τα σκυλιά τους τα αγαπάνε όσο και τα όπλα τους. Αν τα αγαπούσαν θα τα έκλειναν σ΄αυτά τα τρυπητά φέρετρα-τρέιλερ; Θα τα έσερναν στις εθνικές οδούς, στα βουνά και στα λαγκάδια, μόνο και μόνο για να τα χρησιμοποιήσουν στο αγαπημένο τους σπορ(;;;;;;);
Οι χορτοφάγοι εξ ορισμού δεν είναι και καλύτεροι άνθρωποι. Θα ήταν πολύ βολικό και απλοϊκό, να ισχυριστεί κανείς, ότι τα ελαττώματα εξαφανίζονται ή έστω μαλακώνουν επειδή δεν παίρνουν μέρος στις δολοφονίες ζώων. Τα μπρόκολα και τα μαρούλια δεν είναι από μόνα τους ικανά να βοηθήσουν το ψεύτη, τον αλαζόνα, τον εγωιστή, αυτόν που κακοποιεί τα παιδιά του, το μοχθηρό, το συκοφάντη. Τροφή δεν είναι μόνο αυτό που βάζουμε στο στομάχι μας, αλλά και στο μυαλό μας και στην ψυχή μας.

Καλή Ανάσταση ψυχών, μυαλών!
Και πνευμάτων!