Εκεί που σε παρασέρνει στην ηρεμία το πιάνο, έρχεται η κιθάρα να ξύσει κάποια πληγή, κι εκεί που κάτι σε καθηλώνει σε σκέψη μελαγχολική, σου δίνει θάρρος και ελπίδα κάποια τρομπέτα ή ένας ντράμερ που ξεσπά… Εκεί που είσαι στην ξύλινη προβλήτα και κοιτάς το απέραντο οπάλ της θάλασσας, εκεί φυσά ένα δυνατό αεράκι, τα σηκώνει όλα και σε δροσίζει… με τη φωνή του τυπά που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο των Shearwater (από το Texas, παρακαλώ). Μια κυκλοθυμική ψυχεδέλεια που σου θυμίζει Pink Floyd και γουστάρεις που υπάρχουν κάποια συγκροτήματα στη ροκ σκηνή που αδυνατείς να τα κατατάξεις με σιγουριά… Μεγάλη μαγκιά, πιστεύω, να σε θέλουν κάπως, αλλά εσύ να ’σαι τόσο πληθωρικός που να τρίζουν οι ταμπέλες της μουσικής βιομηχανίας. Φωνή με πιάνο, βιολί, κιθάρες, τρομπέτες, όλα μαζί και το καθένα μόνο του εκεί που χρειάζεται. Μέτρο, ισορροπία αντίθετων συναισθημάτων, μα πάνω απ’ όλα λυρισμός. Καλή ακρόαση…