Θα μπορούσα να μιλάω πολλές ώρες για το φαινόμενο Giusy Ferreri και μάλιστα για πολλούς λόγους. O παρθενικός της δίσκος “Gaetana” έχει δεκατρία τραγούδια από τα οποία προσωπικά ξεχωρίζω με διαφορά πέντε: “Non ti scordar mai di me”, “Aria di vita”, “Novembre”, “Cuore assente”, “Lamore e basta”. Ήδη δύο από αυτά είναι επιτυχίες και στην Ελλάδα, κι ας πέρασε ένας χρόνος από τότε που στη γειτόνισσά μας Ιταλία η όμορφη αυτή κυρία ανέδειξε το ταλέντο της στο εκεί x-factor. Να λοιπόν που ένα reality show μπορεί να δώσει αληθινά ταλέντα κι όχι μόνο φτηνές μίζερες απομιμήσεις. Οι Ιταλοί τελικά ξέρουν από μουσική και μένουν κυρίως σε αυτήν, άσχετα αν τους προκύπτει και μια θεά στο μικρόφωνο. Ναι, μια θεά είσαι Giusy, μια θεά που δεν είχαμε την τύχη ποτέ να δούμε σε κάποιο δικό μας talent show, διότι και να είχαμε, είτε θα τη βγάζαμε στο πεζοδρόμιο της μουσικής βιομηχανίας και στα φτηνιάρικα εξώφυλλα της κατινίστικης ειδησεογραφίας, είτε στην καλύτερη θα την απορρίπταμε ως πολύ mainstream για τα αφτιά μας. Εμείς ψηφίζουμε κάτι ανώριμα κοριτσάκια, που φορώντας Nike και σκουφάκι Oxbow τραγουδάνε για τη φτωχολογιά, ιδρώνοντας (τα καταϊδρωμένα) να φτάσουν φωνές όπως της Tσανακλίδου ή του Kαζαντζίδη… Aντίθετα η Ferreri φαίνεται να έχει προσωπικότητα και πληρότητα. Δεν έχει κενό ομορφιάς για να βγάλει έξω τα έσω, δεν έχει κενό φωνής για να βγάλει φάλτσα, αλλά αντίθετα τραγουδά βγάζοντας έξω τα εσώψυχά της, με ευκολία και χάρη σε κάθε είδος. Με μια φωνή που δεν θυμίζει καμιά άλλη, κι ας έχει ιστορία απύθμενη το ιταλικό τραγούδι. Αυθεντική στο είδος της (στα είδη, μάλλον, μιας και τραγουδά απο τάνγκο μέχρι καθαρό ποπ) και στο συναίσθημα. Aυτό το βραχνιασμένο πάθος της μου θυμίζει μια άλλη θεά, την Amy Winehouse – όχι, δεν φαίνεται να πάσχει από τάσεις αυτοκαταστροφής, αλλά από μοναδικότητα, όπως και η φωνάρα του “Rehab”… Giusy, θα ’μαι εδώ να παρακολουθώ την πορεία σου, να σε χαζεύω με τα αφτιά μου…
Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον ΚOSMOS FM που δεν μάσησε από κολλήματα και τη συμπεριέλαβε στα playlist του.