Μια παράσταση για ρομαντικούς και όχι μόνο…

«Έρωτας είναι, μάτια μου, έρωτας μανιασμένος! Όμως χωρίς εγωισμό, μόνο λίγο θλιμμένος! Την ευτυχία μου θα’ δίνα εγώ για την δική σου. Και ας μην μάθαινες ποτέ τίποτα στην ζωή σου! Αρκεί μόνο από μακριά ν’ ακούω να γελάς, να ξέρω πως το γέλιο σου λίγο μου το χρωστάς!»

Με φράσεις όπως οι παραπάνω, ο ρομαντισμός εκφράζεται σ’ όλο του το μεγαλείο και μπορεί να έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από το 1879, όταν πρωτοπαίχτηκε η πεντάπρακτη έμμετρη κωμωδία του Εντμόντ Ροστάν «Συρανό ντε Μπερζεράκ» παρόλα αυτά το κείμενο συνεχίζει να συγκινεί. Αυτή την σεζόν απολαμβάνουμε την παράσταση στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Ο Νίκος Καραθάνος κέρδισε ένα μεγάλο στοίχημα, αφού κατάφερε να φέρει τους ήρωες στο σήμερα, χωρίς να χαθεί η ατμόσφαιρα του 16ου αιώνα, κάνοντας τους άμεσους και τα προβλήματα τους πανανθρώπινα.
Μπορεί ο ίδιος να μ’ αυτή την παράσταση, να κάνει την τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα και να δηλώνει πως δεν αισθάνεται σκηνοθέτης, παρόλα αυτά το
αποτέλεσμα, ζήλεψαν πολλοί επαγγελματίες.
Τα ευρήματα του και η αισθητική της παράστασης, ήταν άκρως ενδιαφέροντα. Έχω μόνο μερικές επισημάνσεις ως προς τις φολκλόρ κουβέρτες και την παρουσία της μητέρας του Συρανό αλλά τόσο η εκμετάλλευση όλου του χώρου, -όχι μόνο της σκηνής, αλλά και της πλατείας,- όσο και η ιδέα με τα στρώματα και τις σκιές στα άσπρα υφάσματα, τα μανταρίνια, τα γλυκά και οι φακοί-πυγολαμπίδες έδιναν μια άλλη οπτική, άκρως ενδιαφέρουσα.
Ο Συρανό που ερμηνεύει ο Νίκος Καραθάνος, είναι άψογος, χωρίς να κλείνεται στο εγώ του επικοινωνεί με τον υπόλοιπο θίασο και δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν θεατή, η φωνή του τρέμει και ο πόνος του καθηλώνει. Μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς!
Πολύ καλοδουλεμένος και ο «χορός» ιπποτών του Τάγματος των Γασκόνων, χωρίς κανένα στοιχείο αμηχανίας κινούνταν, χόρευε ,ερμήνευε σαν μια αρμονισμένη οντότητα, κρατώντας ανέπαφα και τα στοιχεία του κάθε ιππότη ξεχωριστά και δίνοντας ζωντάνια στο σύνολο.
Ευφυής η απόφαση του Νίκου Καραθάνου να επιλέξει τον Άγγελο Παπαδημητρίου, ο οποίος με το ταπεραμέντο του έλαμψε και ως Μονφλερύ και ως Ντε Γκυς .
Απολαυστικός όσο και τα γλυκά που σέρβιρε, ο Κοσμάς Φουντούκης, εξωστρεφής και σαρωτικός, δεν χόρταινες να ακούς την φωνή του να απαγγέλει ως υψηλή ποίηση τις συνταγές ζαχαροπλαστικής του.
Τον Κριστιάν,του Χρήστου Λούλη, τον βρήκα, άχρωμο και άοσμο. Την Ρωξάνη της Λένας Κιτσοπούλου, καλύτερη αλλά όχι τέλεια, ειδικά στην τελευταία σκηνή μάταια περιμέναμε να μας συγκινήσει.
Τα σκηνικά της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου, ήταν νομίζω, καλύτερα από τα κουστούμια της. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου έδιναν την ατμόσφαιρα που απαιτούνταν σε κάθε σκηνή.
Μια αξιόλογη παράσταση που αξίζει να την παρακολουθήσετε, καθώς θα σας ψυχαγωγήσει ενώ παράλληλα θα σας προβληματίσει για κοινωνικά και φιλοσοφικά ζητήματα. Γιατί τελικά, αυτοί που δεν μπορούν είναι περισσότεροι από όσους φαντάζεστε και ίσως κάποιοι ανακαλύψουμε έναν από αυτούς στον καθρέφτη μας…

Μέχρι τις 17/4 στην Κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 / Τηλέφωνο: 210 5288100