Το χρυσό κορίτσι

Μεγαλωμένη στα γήπεδα από πολύ μικρή ηλικία κι σφυρηλατημένη από το μέταλλο του πρωταθλητή, η Ειρήνη Αϊνδιλή έγραψε της δική της σελίδα στον ελληνικό αθλητισμό. Ως αρχηγός της “χρυσής” ομάδας της ρυθμικής γυμναστικής, πρωταγωνίστησε σε όλες τις διοργανώσεις, ανεβάζοντας την ελληνική σημαία σε όλες τις θέσεις του βάθρου για πολλά χρόνια, με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ και την υπερπροσπάθεια των κοριτσιών, η οποία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη της φίλαθλης Ελλάδας. Αν και το όνειρο της συμμετοχής στην Ολυμπιάδα της  Αθήνας έμεινε άπιαστο, η Ειρήνη οκτώ χρόνια μετά την αποχώρησή της από τον αθλητισμό, πιο κατασταλαγμένη και ώριμη, προσφέρει ήδη με όλες τις δυνάμεις της στην πόλη της Χαλκίδας σε ότι της ζητηθεί, ενώ ως προπονήτρια γαλουχεί και διαμορφώνει τη νέα γενιά αθλητριών και πρωταθλητριών της ρυθμικής.

Πέρασαν 8 χρόνια από την απόσυρσή σου από τον πρωταθλητισμό. Τί θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη την περίοδο;

Αυτό που θυμάμαι πάντα και είναι το πιο σημαντικό στη ζωή ενός αθλητή, είναι η έπαρση της ελληνικής σημαίας στην κατάκτηση κάποιου μεταλλίου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, στο Σίδνεϊ, όπου είχαν έρθει Έλληνες από την Ελλάδα, από την Αυστραλία αλλά και απ’ όλο τον κόσμο, και σείστηκε όλο το στάδιο. Η όποια κούραση, οι τραυματισμοί που μας συνέβαιναν, και όλες οι δυσκολίες είχαν πάντα σαν στόχο και ανταμοιβή το ανώτατο σκαλί του βάθρου, όχι μόνο σαν μετάλλιο, αλλά και σαν εθνική καταξίωση.

Τι άλλαξε στη ζωή σου μετά την κατάκτηση του μεταλλίου στο Σίδνεϊ;

Μετά το Σίδνεϊ, άλλαξε τελείως η ζωή μας. Ο κόσμος πλέον, μας αναγνωρίζει στο δρόμο, μας σταματάει και μας μιλάει. Εμείς με τη σειρά μας, μεγαλώνοντας, νιώθουμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι στα νέα παιδιά και προσπαθούμε να ερχόμαστε πιο κοντά τους, ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που όλοι ψάχνουμε για πρότυπα. Γι’ αυτό και δραστηριοποιούμαστε με την Ολυμπιακή Ακαδημία, και με την Ολυμπιακή Επιτροπή, και με το σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών, και με τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και επισκεπτόμαστε σχολεία για να μιλήσουμε με τα παιδιά.

Πότε μπήκε η ρυθμική στη ζωή σου και ποιός ανακάλυψε πρώτος τη ροπή σου σ’ αυτή;

Ξεκίνησα με μπαλέτο, όπως τα περισσότερα κοριτσάκια. Έτυχε να περάσει από το σχολείο μου η κα Μαρλέν Χούμη, η οποία έγινε και η πρώτη μου προπονήτρια, και επέλεγε ταλέντα. Ξεκίνησα στον Ευβοϊκό Γυμναστικό Σύλλογο τότε, και άρχισα γρήγορα να κατεβαίνω σε αγώνες. Οι συνθήκες ήταν πολύ κακές και πιθανότατα να μην είχα την εξέλιξη αυτή, αν δεν τύχαινε να πάω το ‘89 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που διεξαγόταν στην Αθήνα. Εκεί, άρχισα να εξαφανίζομαι στα αποδυτήρια και να καμαρώνω τις μεγάλες αθλήτριες που θαύμαζα. Τότε γύρισα και ανακοίνωσα στη μητέρα μου, ότι ήθελα να γίνω σαν κι αυτές.

Ήταν δηλαδή μια καθαρά δική σου επιλογή, γιατί πολλές φορές τίθεται το ερώτημα αν αυτές οι επιλογές είναι των παιδιών ή των γονιών.

Σίγουρα ένα παιδί ξεκινάει κάτι πρώτα σαν παιχνίδι. Εγώ έτσι ξεκίνησα, κάνοντας κατακόρυφο, ρόδα, έχοντας μια πρώτη επαφή με τα όργανα, όλα σαν παιχνίδι. Στην πορεία, αυτό το παιχνίδι σε οδηγεί σε αγώνες, κι εκεί βάζεις στόχους και συνεχίζεις. Είναι μονόδρομος μετά. Εκεί φυσικά, χρειάστηκα τη στήριξη της οικογένειάς μου. Όταν πια οι ανάγκες αυξήθηκαν, με πήραν από τον εδώ σύλλογο και με κατέβαζαν 3 φορές την εβδομάδα στην Αθήνα. Να φανταστείς, ότι εδώ στην Χαλκίδα, κάναμε προπόνηση σ’ ένα γυμναστήριο με ταβάνι στα 3 μέτρα, ενώ έπρεπε να πετάμε τα όργανα στα 12! Βγαίναμε έξω και κάναμε μεταξύ μας τα κορίτσια διαγωνισμό, για το ποια θα πετάξει πιο ψηλά το σκοινάκι χωρίς να μας απασχολούν θέματα τεχνικής, όπως περιστροφές κ.α. Ξεκίνησα λοιπόν, τα πήγαινε – έλα στην Αθήνα και στους 3 πρώτους μήνες με επέλεξαν στην Εθνική Ομάδα. Στους 6 μήνες κατέκτησα το πρώτο μου Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Μετά τις πρώτες επιτυχίες πηγαινοερχόμουν καθημερινά Χαλκίδα – Αθήνα, με πολύ κούραση, τόσο για μένα όσο και για τον πατέρα μου, ο οποίος ξυπνούσε από τις 5.30 για να πάει στη δουλειά του και να μπορεί να με πάει στις 15.30 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Είχαμε περάσει μέσα από πλημμύρες ακόμα, και μέσα από φωτιές για να φτάσουμε, γιατί δεν επιτρεπόταν για μία αθλήτρια της Εθνικής Ομάδας να λείψει σε κάποια προπόνηση. Οι προπονήσεις ήταν 7ωρες και 8ωρες και επιστρέφαμε στη Χαλκίδα μετά τη 1.00! Πολλές θυσίες μέχρι το ’96, όπου έμεινα πια στις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις.

Η ζωή σου όλα αυτά τα χρόνια, από το να πηγαινοέρχεσαι 3 φορές την εβδομάδα Αθήνα μέχρι και να μείνεις – κοριτσάκι σχεδόν – μόνη σου εκεί, απέχει πολύ από τη ζωή μιας οποιαδήποτε έφηβης.

Από την στιγμή που έγινα μέλος της βασικής Εθνικής Ομάδας, ήταν σαν να είμαι καθημερινά στο στρατό. Τάδε ώρα ξυπνάς, τάδε ώρα πας σχολείο, τάδε ώρα διαβάζεις, τάδε ώρα έχεις προπονήσεις. Εγώ δε γνώρισα παιδική ηλικία. Δεν ξέρω πως είναι να παίζεις με μία κούκλα. Στη ρυθμική και στην ενόργανη, οι ηλικίες που ασχολείται κάποιος είναι πολύ μικρές, σε αντίθεση με πολλά άλλα αθλήματα. Διακοπές έκανα πρώτη φορά στα 20 μου… Φυσικά, ο πρωταθλητισμός που διάλεξα δεν είχε μόνο αρνητικά. Μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω από πολύ μικρή σε όλο τον κόσμο. Ύστερα, όλοι οι πρωταθλητές απολαμβάνουμε κάποια προνόμια από την πολιτεία.

Ο κόσμος πλέον, μας αναγνωρίζει στο δρόμο, μας σταματάει και μας μιλάει. Εμείς με τη σειρά μας, μεγαλώνοντας, νιώθουμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι στα νέα παιδιά και προσπαθούμε να ερχόμαστε πιο κοντά τους.

Υπήρξαν στιγμές που θέλησες να βάλεις τέλος σε αυτόν τον αγώνα;

Θυμάμαι, ότι υπήρχαν φορές που έπαιρνα τηλέφωνο τους δικούς μου, και τους έλεγα ότι θέλω να σταματήσω και να έρθουν να με πάρουν. Σταδιακά, σκληραγωγείσαι σε τέτοιο βαθμό, που δεν πιστεύεις που μπορούν να φτάσουν τα όριά σου. Κάποιοι άλλοι, πάνε φοιτητές για να δουν κάποιες δυσκολίες που αντιμετώπισα σαν παιδάκι. Εγώ, για παράδειγμα, μπορώ να μπω σε λίγες ώρες
στο αεροπλάνο και να φύγω για κάποιο διάστημα σε μια άλλη χώρα πολύ εύκολα.

Και φτάνουμε στο ’97. Πρώτη θέση νεανίδες και μία χρυσή 5ετία μέχρι το 2002.

Οι επιτυχίες ξεκίνησαν με την τέταρτη θέση στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες το ’96. Ακολουθούν: πρώτη θέση Πανευρωπαϊκούς το ’97, έκτη θέση Παγκόσμιο το ’98, τρία στα τρία χρυσά σε Πανευρωπαϊκούς το ‘98, Παγκόσμιο κύπελλο και 2 χρυσά και ένα αργυρό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Οζάκα το ’99, χάλκινο στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000, τρία αργυρά και ένα χάλκινο σε Πανευρωπαϊκούς το 2001, ένα χρυσό και δύο χάλκινα σε Παγκόσμιο στο Ορλάντο το 2002. Πριν ακόμα το ’96, σαρώναμε τα μετάλλια σε γκραν πρι και διεθνή μίτινκ.

Με τόσες διακρίσεις, υπήρχε πάντα ο ίδιος ενθουσιασμός στην κατάκτηση ενός μεταλλίου;

Θυμάμαι το ’99, 8 αγώνες πριν το Πανευρωπαϊκό που ήταν το Μάιο, πηγαίναμε σε διοργανώσεις σ’ όλη την Ευρώπη και παίρναμε τρία στα τρία χρυσά. Δεν αφήναμε ούτε τη Ρωσία να πάρει μετάλλιο. Και δε μας έφτανε μόνο η κατάκτηση του μεταλλίου, θέλαμε να κάνουμε και μία ξεχωριστή εμφάνιση, να ξεπεράσουμε την υψηλότερη βαθμολογία. Το ’99, στο Τιέ της Γαλλίας γράψαμε ιστορία, καταφέρνοντας να αποσπάσουμε 2 εικοσάρια, γεγονός που δεν έχει καταφέρει καμία άλλη ομάδα από το ’96 μέχρι σήμερα!

Πως ένιωσες όταν σας έπεσε η κορίνα και τραυματίστηκες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνει;

Κάτι που είναι πολύ δύσκολο για τους περισσότερους να καταλάβουν, και εγώ το καταλαβαίνω σήμερα στα 28 μου, είναι πως είχαμε να κάνουμε με ψυχολογία παιδιών. Θυμάμαι, που περιμέναμε τη Γερμανία να εκτελέσει το πρόγραμμά της και γύρισα και είπα στην συναθλήτριά μου την Εύα, «σεισμός»! Με το που τελείωσε η μουσική ακούσαμε ένα «Ελλάς – Ελλάς», που έκανε το στάδιο να σείεται! Εκείνη την ώρα, ένιωθα πως κουβαλούσα στην πλάτη μου όλη την Ελλάδα! Συναγωνιζόμασταν τις καλύτερες ομάδες του κόσμου και η πρώτη θέση θα κρινόταν στα εκατοστά. Έγινε το λάθος, όπως ακριβώς μας είχε συμβεί και την προηγούμενη μέρα στην προπόνηση. Μετά το πρώτο αγώνισμα μέναμε εκτός μεταλλίων, και καταφέραμε και πήραμε το χάλκινο. Εσείς φυσικά, δεν μπορείτε να γνωρίζετε τι γινόταν μέσα στα αποδυτήρια. Άλλη έσκιζε το κορμάκι της, την άλλη την είχε πιάσει υστερία, εγώ είχα σπάσει το πόδι μου στην προσπάθειά μου να σώσω τη μία κορίνα, γεγονός που αν δεν είχε συμβεί, θα ήμασταν σίγουρα εκτός μεταλλίων. Βγήκα και λιποθύμησα. Συνέχισα 45 λεπτά, με 18 ξυλοκαΐνες και με τους Αυστραλούς γιατρούς να μου ζητάνε να υπογράψω, ότι δεν έχουν καμία ευθύνη για το αν θα μείνω κουτσή σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Αυτός ο τραυματισμός μου στοίχισε ένα 7ωρο χειρουργείο στη Νέα Υόρκη και άλλο ένα που εκκρεμεί. Όταν βάζεις ένα στόχο, πρέπει να τον πραγματοποιείς, ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Το ’99, στο Τιέ της Γαλλίας γράψαμε ιστορία, καταφέρνοντας να αποσπάσουμε 2 εικοσάρια, γεγονός που δεν έχει καταφέρει καμία άλλη ομάδα από το ’96 μέχρι σήμερα!

Επιστρέφεις σε διθυραμβικό κλίμα. Πως το αντιμετωπίζεις; Αισθάνεσαι το βάρος ενός ολόκληρου έθνους;

Μετά υπάρχει μόνο χαρά. Σε σταματάνε και σου δίνουν συγχαρητήρια. Ακόμα και σήμερα συμβαίνει αυτό. Σημάδια έχει, φυσικά πως το διαχειρίζεσαι. Μπορώ να πω, ότι μετά τους Ολυμπιακούς και λόγω του ότι ήμουν ακόμα ένα παιδάκι, είχα καβαλήσει λίγο το καλάμι. Με τόσα φώτα, και όλους τους δημοσιογράφους να μας ζητάνε να μιλήσουμε, ήταν κάπως αναμενόμενο. Όσο περνάει ο καιρός, αισθάνεσαι ότι έχεις μία μεγάλη ευθύνη, ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά.

Ένιωσες ποτέ παραβίαση της ιδιωτικής σου ζωής;

Πάρα πολλές φορές. Θυμάμαι, ότι είχα μία σχέση και η μητέρα μου το έμαθε από τα περιοδικά. Και αυτό, ενώ ήμασταν (όλα τα παιδιά) πολύ διακριτικοί. Βγαίναμε με το φίλο ή τη φίλη μας, και καθόμασταν απέναντι ή ακόμα και σε ξεχωριστά τραπεζάκια! Ακόμα και σήμερα, είμαι πολύ προσεκτική στις σχέσεις μου και στη συμπεριφορά μου.

Πόσο επισκίασαν την εικόνα σας τα φαινόμενα ντόπινγκ, που είχαμε πριν λίγα χρόνια;

Πάρα πολύ. Γνωρίζω ότι, σε κάποια αθλήματα, όταν κάνεις πρωταθλητισμό, θα πέσεις σίγουρα επάνω σε διάφορες ουσίες. Εδώ ο ξάδερφός μου, που πάει σε ένα συνοικιακό γυμναστήριο παίρνει πρωτεΐνες για να κάνει γρήγορα μύες, από το γυμναστή της γειτονιάς. Είναι κάτι που δεν εγκρίνω, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να μηδενίζεις μία τόσο αξιόλογη προσπάθεια. Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις σαν αποδιοπομπαίο τράγο, κάποιον που ύψωσε την ελληνική σημαία. Ευτυχώς στο δικό μου άθλημα, δεν υπάρχουν ουσίες που μπορούν να επιδράσουν κάπως, και έτσι δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιου είδους διλήμματα. Εγώ δεν μπορούσα να πάρω ούτε μαγνήσιο, που είναι ένα απλό διατροφικό συμπλήρωμα, ένα ιχνοστοιχείο, το οποίο βοηθάει στο να μην παθαίνεις κράμπες.

Ποιος φταίει για τ’ ότι κάποιοι Ολυμπιονίκες αντιμετωπίστηκαν σαν απατεώνες; Η κοινωνία, η πολιτεία ή οι ίδιοι που δε βγήκαν ποτέ να μιλήσουν;

Πιστεύω, ότι δεν τους άφησαν να μιλήσουν. Εγώ με τον Κώστα Κεντέρη και την Κατερίνα Θάνου διατηρώ πολύ καλές σχέσεις και δεν πιστεύω ότι άξιζαν αυτήν την κατακραυγή. Καλό είναι, να ξέρουμε τι υπάρχει από πίσω. Από το ’88, που μπήκαν οι σπόνσορες στους Ολυμπιακούς, καταργήθηκε το ευ αγωνίζεστε.

Διατηρείς σχέσεις με τις συναθλήτριές σου;

Υπήρξε ένα διάστημα αμέσως μετά, που ψιλοχαθήκαμε. Τα τελευταία 2-3 ξαναβρεθήκαμε, και μιλάμε σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ακόμα και όταν κατεβαίνουμε σαν προπονήτριες σε αγώνες, και ανταγωνιζόμαστε η μία την άλλη, πάντα συμπαραστεκόμαστε από κοινού στις αθλήτριές μας.

Πόσο δύσκολα αντιμετώπισες την αποχώρησή σου το 2003;

Ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος. Είχα σκοπό να αγωνιστώ στην Ολυμπιάδα του 2004. Σταμάτησα το 2003, και ενώ ήμασταν τιμής ένεκεν στην έναρξη των Ολυμπιακών της Αθήνας, στις 13 Αυγούστου του 2004, στις 14 αναχωρούσα για Νέα Υόρκη. Δεν άντεξα και πήγα σε μέρος που δεν έβλεπα καν τηλεόραση. Πήρα την απόφαση και αποχώρησα, βλέποντας το σώμα μου να μην μπορεί – λόγω του τραυματισμού – να ακολουθήσει.

Καλό είναι, να ξέρουμε τι υπάρχει από πίσω. Από το ’88, που μπήκαν οι σπόνσορες στους Ολυμπιακούς, καταργήθηκε το ευ αγωνίζεστε.

Πες μας για την εμπειρία σου στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Πήγα το 2002 για το χειρουργείο και τις ξαναεπισκέφθηκα το 2003, με σκοπό την αποθεραπεία και να μάθω τη γλώσσα, για να σπουδάσω Φαρμακολογία στις Ιατρικές Επιστήμες. Το ταξίδι μου εκεί, με βοήθησε στο να συνειδητοποιήσω κάποια πράματα και να καλμάρω. Να γίνω αυτό που είμαι τώρα. Ήταν ένα σκληρό μάθημα ζωής. Τις σπουδές μου εκεί, δεν τις ολοκλήρωσα ποτέ. Ασχολήθηκα και με το χορό, που μου αρέσει πολύ, μιας και βρίσκω σ’ αυτόν, πέρα από τη γυμναστική, πολλά κοινά στοιχεία με τη ρυθμική γυμναστική.

Πως εκμεταλλεύτηκες τα προνόμια, που σου παρείχε εδώ η πολιτεία;

Εγώ – μη γελάσετε – θα τα εκμεταλλευτώ φέτος. Θα συνεχίσω τις σπουδές μου. Είναι σχεδόν σίγουρο, ότι τα 4 χρόνια που σπούδαζα με υποτροφία στην Αμερική θα πάνε χαμένα, μιας και δεν μπορώ να μεταφέρω εδώ τα μαθήματά μου. Σε αυτήν την περίπτωση, θα πάω στην Πάντειο, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με μεταπτυχιακό στις Πολιτικές Επιστήμες. Επαγγελματικά, δεν μπορώ να εκμεταλλευτώ το πτυχίο, μιας και είμαι ήδη αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού από το 2001. Ήμασταν οι πιο νέες αξιωματικοί! Είναι κάτι, που σου προσφέρει η πολιτεία σαν αντάλλαγμα των κόπων μιας ζωής. Εγώ, στην οικογένειά μου στοίχισα (πέρα από την κούραση) 150.000.000 δραχμές. Οι γονείς μου κόντεψαν να χάσουν το σπίτι τους για να μου παίρνουν κορμάκια για τους αγώνες, που μπορεί να στοίχιζαν και 500.000 δραχμές ή μία μπάλα που στοίχιζε 150.000 δραχμές. Η ρυθμική είναι ένα πολύ ακριβό άθλημα. Ακόμα και σήμερα, πηγαίνω με δικά μου έξοδα για να μιλήσω, π.χ. σ’ ένα σχολείο στην Αμφιλοχία.

Με τόσο εντατικές προπονήσεις, κατάφερνες να είσαι καλή μαθήτρια;

Ήμουν μαθήτρια του 17 και του 18. Είναι θέμα οργάνωσης του χρόνου σου. Εμείς είχαμε προπόνηση μέχρι τις 12.00 το βράδυ, διαβάζαμε μέχρι τις 3.00 και ξανά ξυπνούσαμε στις 6.00 για προπόνηση. Έπειτα, είχαμε σχολείο 9.00 με 3.00 και ξανά προπόνηση. Δεν μπορώ να πιστέψω τα παιδιά, που λένε ότι δεν έχουν χρόνο. Εμένα, μία αθλήτριά μου έβγαλε 19 και 10/13. Δεν επιτρέπω στις αθλήτριές μου να μου φέρουν βαθμολογία κάτω από 18 και μισό.

Και έρχεται το 2011, οπότε ιδρύεις τον Αθλητικό Σύλλογο Ειρήνη Χαλκίδας.

Το έκανα με σκοπό να δώσω όλη μου την εμπειρία και την τεχνογνωσία, αλλά αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες και πολύ ανταγωνισμό από άλλα σωματεία, που θεώρησαν ότι θα τους έπαιρνα τη δουλειά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια το Δήμο Δροσιάς, που μου έδωσε τις ώρες που χρειαζόμουν, ώστε να μπορώ να προπονώ τα τμήματά μου. Πιστεύω, ότι με τις προπονήτριες που έχω, έχουμε κάνει μία σοβαρή δουλειά. Βγήκαμε έκτες στην κατηγορία νεανίδων μέσα σε 6 μήνες, με παιδιά που μέχρι να έρθουν σ’ εμάς είχαν αλλάξει 4 και 5 φορές προπονητές.

Ποια η θέση σου στον οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης του νέου Δήμου;

Σε μία συζήτηση που είχα με το δήμαρχο, είχε εκφράσει την επιθυμία του για μία συνεργασία, όσον αφορά τα αθλητικά θέματα που γνωρίζω. Έχω κάποιες ιδέες, που θα είχαν ενδιαφέρον να υλοποιηθούν. Τώρα μιλάμε για ένα μεγάλο αθλητικό πανόραμα, που θα μπορούσαν να έρθουν διάσημοι αθλητές, όπως ο Σιγάλας, ο Γαλακτερός κ.α. Παράλληλα, επισκεπτόμαστε όλες τις υπάρχουσες αθλητικές εγκαταστάσεις και μελετάμε την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, προκειμένου να μπορέσουμε να τις αξιοποιήσουμε.

Για την Ειρήνη, φαντάζομαι μια οικογένεια. Έχω τεράστια αδυναμία στα παιδιά.

Μίλησέ μας για την πρόσφατη συμμετοχή σου στα Special Olympics.

Ήταν μία τρέλα! Υπήρχε απίστευτη ένταση, ενώ είχα και ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Το καλό είναι, ότι η Χαλκίδα ανταποκρίθηκε πολύ θετικά και απέσπασε κολακευτικές κριτικές, ακόμα και από τον πρόεδρο της επιτροπής. Ζητώ συγνώμη για τα όποια μικροπροβλήματα παρουσιάστηκαν κατά τη διοργάνωση και ιδιαίτερα, από τα σχολεία που περίμεναν τη φλόγα η οποία καθυστέρησε μιάμιση ώρα, αλλά αυτή η καθυστέρηση δεν οφειλόταν σ’ εμάς.

Σχέδια για το μέλλον;

Πρώτα, θα κοιτάξω να τελειώσω τις σπουδές μου. Ύστερα, κάτι άλλο που δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω και θα ασχολούμαι όσο ζω, είναι ο αθλητισμός, μέσα από τον εθελοντισμό ή όπως αλλιώς καλούμαι να προσφέρω. Για την Ειρήνη, φαντάζομαι μια οικογένεια. Έχω τεράστια αδυναμία στα παιδιά.

Θα ήθελες τα παιδιά σου να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό;

Με τον αθλητισμό, ναι. Με τον πρωταθλητισμό, όχι! Όχι πως θα τους το απαγόρευα, απλά δε θα ήθελα να το κάνουν επειδή το έκανα εγώ. Θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν, ότι δεν έζησα εγώ. Έτσι τουλάχιστον λέω τώρα. Ας μπούνε τα παιδιά μου στα στάδια και θα δείξει…