άγριο παιδί

Ο Αντίνοος Αλμπάνης ήρθε, όταν ήταν 6 χρονών στη Χαλκίδα. Στα 18 του, με τα πανιά του γεμάτα όνειρα, κατηφόρισε για τις θεατρικές σχολές της Αθήνας αφήνοντας τις οικονομικές επιστήμες, στις οποίες είχε ήδη περάσει, χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Εργατικός όσο λίγοι συνομήλικοί του, έχει παίξει πολλές ώρες θέατρο και ακόμα περισσότερες σε ταινίες, που όπως ο ίδιος δηλώνει, είναι η μεγάλη του αγάπη. Τον είδαμε στα: «Μου λείπεις», «Άγρια παιδιά», «Λούφα και παραλλαγή», «Δυο μέρες μόνο», «Λίτσα.com», «Ο τρίτος νόμος», «Νήσος», ενώ φέτος θα κυκλοφορήσουν ο «Κανένας», στον οποίο πρωταγωνιστεί και τα «45 τετραγωνικά». Παρά την πολύ πετυχημένη καριέρα του, που πολλοί συνάδελφοί του θα ζήλευαν, θα τα άφηνε όλα για να γίνει αστροναύτης.

-Τι θυμάσαι από τη Χαλκίδα;

Νιώθω στα αλήθεια πολύ τυχερός που μεγάλωσα σε μία πόλη, όπου ήμουν ελεύθερος να βγαίνω από το σπίτι μου το μεσημέρι και να γυρίζω αργά το βράδυ, χωρίς να υπάρχει ο φόβος που υπάρχει –ιδιαίτερα σήμερα – στις μεγάλες πόλεις. Μεγάλωσα σε μία γειτονιά, που ήταν απόλυτα ελεγχόμενη και μπορούσα να κάνω οτιδήποτε «άγριο» μπορεί να κάνει ένα παιδί αυτής της ηλικίας, γνωρίζοντας τόσο εγώ, όσο και οι γονείς μου ότι δεν θα κινδυνεύσω από κάτι σημαντικό, ότι κινούμαι σε ασφαλή πλαίσια. Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να βγαίνει έξω και να λυσσάει, να μη νιώθει καμία απειλή, κανένα φόβο για ότι κακό μπορεί να του συμβεί. Θυμάμαι ακόμα, τις προσπάθειες που έκανα να κάνω ραδιόφωνο. Το πάλευα από μικρός, πρέπει να πήγαινα πρώτη γυμνασίου, όταν έκανα την πρώτη μου απόπειρα.

-Τόσο μικρός!;

Δεν ξέρω τι βλάβη είχα, αλλά μου άρεσε πάντα υπερβολικά – και ακόμα μου αρέσει – το ραδιόφωνο. Είναι από τα πράγματα, που σίγουρα θα έκανα αν είχα λίγο ελεύθερο χρόνο. Έκανα, θυμάμαι, εκπομπή από τη συχνότητα των 82 και από τους 93 και στο δημοτικό ραδιόφωνο.

-Πώς ξεκίνησες σε τόσο μικρή ηλικία;

Τότε στην Αθήνα, ήταν πολύ στη μόδα ο Τζερόνιμο Γκρούβι, ένας σταθμός που έπαιζε πολύ ποπ μουσική και είχε τεράστια απήχηση στη νεολαία. Αυτό ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω, και πολύ γρήγορα αποφάσισα ότι μου αρέσει να παίζω μουσική.

-Μεγαλώνοντας όμως, η Χαλκίδα δε μπόρεσε να σε κρατήσει…

Μεγαλώνοντας, οι εσωτερικές μου ανάγκες και ανησυχίες αυξήθηκαν και η πόλη της Χαλκίδας, επί της ουσίας, δεν μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε έναν νέο που έχει προβληματισμούς και όρεξη να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Ακόμα και σήμερα, επιδρά καταλυτικά η μικρή απόσταση της Χαλκίδας από την Αθήνα και όταν κάποιος θέλει να παρακολουθήσει μία αξιόλογη θεατρική παράσταση ή ένα κινηματογραφικό έργο, πέρα από τα μπλογκμπάστερς που προβάλλονται στο Μάγια και στο Ρεξ, κατηφορίζει στην Αθήνα.

-Εσύ τι λόγο βρήκες για να κατηφορίσεις…;

Εγώ, ακολουθώντας τη διαδικασία των πανελληνίων, που ήταν υποχρεωτικές τότε, πέρασα σε μία σχολή οικονομικών στη Θεσσαλονίκη στην οποία πάτησα μόνο για να γραφτώ και να πάρω το πάσο. Είχα ήδη κάνει την επιλογή μου και γι’ αυτό έδωσα στις εξετάσεις του Υπουργείου. Πέρασα, και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Μεγάλωσα σε μία γειτονιά, που ήταν απόλυτα ελεγχόμενη και μπορούσα να κάνω οτιδήποτε «άγριο» μπορεί να κάνει ένα παιδί αυτής της ηλικίας

-Κι εσύ, το δικό σου γρήγορα.

Δεν θα έλεγα ότι μου συνέβησαν όλα γρήγορα. Πολλοί νομίζουν ότι είμαι ακόμα 22, αλλά κοντεύω τα 28 και δουλεύω στο χώρο από τα 19. Φυσικά, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φτάνουν τα 40 για να κάνουν κάτι σημαντικό ή και ακόμα μεγαλύτεροι, για να γίνουν γνωστοί στο ευρύτερο κοινό. Αν συγκριθώ με κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, τότε ναι, τα κατάφερα από μικρός!

-Στο να γίνει ένας ηθοποιός γρήγορα γνωστός στο ευρύτερο κοινό, βοηθάει τρομερά η παρουσία του μέσα από τη τηλεόραση και εσύ εμφανίζεσαι κάθε σεζόν σε κάποιες από τα εμπορικότερες και πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές.

Το να παίξω στην τηλεόραση ήταν κάτι που το επιδίωξα πάρα πολύ. Το κυνήγησα, γιατί διαπίστωσα ότι μεγαλύτερη είναι η αγάπη μου για τον κινηματογράφο, παρά για το θέατρο. Έτσι στράφηκα στην τηλεόραση που είναι πιο κοντά στον κινηματογράφο. Έχοντας πάντα σαν πρώτη προτεραιότητα ένα ελάχιστο στην ποιότητα που θα έθετα σαν στάνταρ, επέλεξα και επιλέγω σειρές και ταινίες που μπορούν να μου προσφέρουν κάτι και μέσα από τα τηλεοπτικά γυρίσματα, γνώρισα τους κώδικες των κινηματογραφικών γυρισμάτων. Δεν επέλεξα ποτέ φτηνές παραγωγές, ούτε καθημερινά σίριαλ, γιατί από την αρχή ήθελα να βάλω κάποιες καλές βάσεις.

-Πως ξεκίνησες, ποιός σε βοήθησε να ανοίξει η πρώτη πόρτα;

Το πρώτο σίριαλ, στο οποίο εμφανίστηκα ήταν το «Μου λείπεις» με τον Γιάννη Φέρτη, την Θέμις Μπαζάκα, την Φαίη Ξυλά, τον Μάριο Αθανασίου και πολλούς άλλους αξιόλογους συναδέλφους. Σε αυτή την πρώτη μου τηλεοπτική παρουσία με βοήθησε ο Γιάννης Φέρτης, ο οποίος με γνώριζε από το θέατρο. Έπεσα απότομα στα βαθιά, μιας και μόλις είχα τελειώσει τη δραματική σχολή και δεν ήξερα επί της ουσίας τίποτα από τηλεοπτικό γύρισμα. Η σχολή στην οποία πήγα ήταν αμιγώς και αυστηρά θεατρική και ενώ ο κινηματογράφος υπήρχε σα μάθημα, αναφερόμασταν περισσότερο στην ιστορία του κινηματογράφου και όχι για το πως στήνεσαι σε μία κάμερα. Την πρώτη φορά που άκουσα για «μόρσες», τους κοιτούσα σα χάνος!

Η συνέχεια ήταν εύκολη; Σε ψάχνανε να παίξεις ή τους έψαχνες εσύ;

Δεν μπορώ να πω ότι ανοίξανε πόρτες εύκολα, απλά με βοήθησε τ΄ ότι έχω ένα «εύκολο» πρόσωπο, μία φυσιογνωμία πασπαρτού που μπορεί εύκολα να παίξει πολλούς, διαφορετικούς ρόλους. Έτσι, είχα ένα πλεονέκτημα απέναντι σε άλλους, όταν κάποιος σκηνοθέτης ζητούσε έναν νέο ηθοποιό 20 με 25 για κάποιο ρόλο και δεδομένου ότι υποκριτικά ήμουν πάνω από ένα επίπεδο. Το πράγμα κύλησε λίγο πιο εύκολα μετά από κάποιες συνεργασίες, λόγω του ότι εκτιμήθηκε η εργατικότητά μου και η επιμονή μου στο να βγάλω σωστά τους ρόλους που μου εμπιστευόντουσαν. Πάλι όμως, έπρεπε να μιλήσω με σκηνοθέτες, να στείλω βιογραφικά, να μιλήσω με εταιρείες παραγωγής, πράγματα όχι τόσο εύκολα, αλλά πιο βατά.

Τα νέα παιδιά που σκοπεύουν να ασχοληθούν με το χώρο, καλό είναι να γνωρίζουν πως δεν είναι ένας δρόμος με φώτα και στρωμένος με ροδοπέταλα, και όπως σε όλους τους χώρους υπάρχουν πάρα πολλά εμπόδια, καιροφυλακτούν αρπακτικά και δεν είναι όλα ρόδινα.

Ήταν τα «Άγρια παιδιά» ένας σταθμός στη μέχρι σήμερα πορεία σου;

Τα «Άγρια παιδιά» ήταν ένας σταθμός, δεδομένου ότι μετά από αυτά ο κόσμος είχε μια πολύ πιο ολοκληρωμένη και καλύτερη εικόνα για το ποιος είμαι εγώ. Αυτό με απάλλαξε σε κάποιες περιπτώσεις και από τη διαδικασία του κάστινγκ. Έχοντας κατά νου οι σκηνοθέτες τι μπορώ να παίξω, λένε μου κάνει ή δε μου κάνει και γλιτώνω – όχι πάντα – τη διαδικασία της ακρόασης. Βέβαια, ας μη ξεχνάμε ότι η κρίση έχει κάνει την εμφάνισή της και στο δικό μας χώρο και οι δουλειές λιγοστεύουν.

Πέρα από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης (μειωμένες παραγωγές κλπ), τι άλλο μπορεί να αντιμετωπίσει ένα νέο παιδί που θα ζηλέψει τη λάμψη του χώρου σου;

Οι δυσκολίες και η πίεση που έχει η δουλειά του ηθοποιού είναι σε πολλές περιπτώσεις πολύ μεγαλύτερη από τη καθημερινή πίεση ενός υπαλλήλου ή ενός μαθηματικού. Όταν θες να έχεις διάρκεια μέσα σε αυτό το χώρο, πρέπει να χαρακτηρίζεσαι σαν καλός επαγγελματίας από τους συναδέρφους σου και ύστερα από το κοινό. Κάποτε ο μεγάλος Κώστας Βουτσάς μου είπε, ότι «δεν σε καταξιώνει ο θεατής, αλλά το σινάφι σου», δείχνοντάς μου έτσι τη σημασία του επαγγελματισμού. Κάτι άλλο πολύ σημαντικό είναι η μη αποδοχή, η απόρριψη μιας δουλείας σου, που αν δεν είσαι έτοιμος να διαχειριστείς, αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, εύκολα χάνεις το δρόμο σου. Επίσης, στο χώρο του θεάματος, αφθονούν εκείνοι οι οποίοι είναι έτοιμοι σε κάθε περίπτωση να σε εκμεταλλευτούν. Αυτό το λέω με αφορμή αυτό που πέρασα εγώ και όλοι οι συνάδελφοι μου, που συμμετείχαμε σε ένα σίριαλ, το κανάλι το έπαιξε και μάζεψε τα χρήματά του. Φέτος, μάλιστα το
παίζει σε επανάληψη, αλλά εμείς όλοι δεν πληρωθήκαμε ποτέ γι’ αυτήν τη δουλειά. Η εταιρία παραγωγής κατασκεύασε ένα καθεστώς επιτήρησης, κάτι λίγο πριν τη χρεοκοπία και αυτό της δίνει το δικαίωμα να μη μας πληρώνει. Πέρασα ένα χειμώνα σκληρής δουλείας με πολλά βράδυα να κοιμάμαι 2 ώρες και τελικά γνωρίζω από το δικηγόρο μου, ότι εγώ από τον κύριο Παντουβά της
Σίνεγκραμ, έχω χάσει τα χρήματα με τα οποία θα έβγαζα άνετα την επόμενη σεζόν. Η ίδια εταιρία έχει αφήσει απλήρωτη την Μαρία Σολωμού, τον Γιώργο Καραμίχο, την Ελένη Ράντου και φυσικά και άλλους πολλούς. Τα νέα παιδιά που σκοπεύουν να ασχοληθούν με το χώρο, καλό είναι να γνωρίζουν πως δεν είναι ένας δρόμος με φώτα και στρωμένος με ροδοπέταλα, και όπως σε όλους τους χώρους υπάρχουν πάρα πολλά εμπόδια, καιροφυλακτούν αρπακτικά και δεν είναι όλα ρόδινα. Ύστερα, οι αμοιβές των ηθοποιών, ουδεμία σχέση έχουν με αυτές των ποδοσφαιριστών ή των τραγουδιστών κι ας νομίζουν ότι καλοπληρωνόμαστε. Πέρα από μία ελίτ που πληρώνεται με ποσά που τους επιτρέπουν μια πολύ άνετη ζωή, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε παραπάνω από μία δουλειές για να ζούμε κάπως καλύτερα. Εγώ, την περσινή χρονιά, ξυπνούσα στις 8 και πήγαινα για γυρίσματα, γύριζα στις 6 και τα βράδυα έπαιζα στο Εθνικό σε μία παράσταση που διαρκούσε 4μιση ώρες! Και με όλα αυτά, τρέχω και σε στούντιο για σπικάζ, μιας και τα βασικά μου εισοδήματα προέρχονται από τις εκφωνήσεις.

Μιας και μιλάμε για δουλειά, πες μας για τη νέα σου ταινία.

Είναι μια μεταφορά του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο σήμερα. Μιλάει για δύο νέα παιδιά που βρίσκονται και τα δύο στην Ελλάδα προερχόμενα από άλλες χώρες, το αγόρι που υποδύομαι εγώ είναι Ρώσος, ενώ το κορίτσι είναι Αλβανίδα. Αυτά τα παιδιά ερωτεύονται αγνοώντας την όποια διαφορετικότητα έχουν, πράγμα που δε συμβαίνει στις παρέες τους. Αυτοί το ρίχνουν στις κόντρες και στη βία.

-Κόντρες και βία. Καθρέφτης της καθημερινότητας που βιώνουμε και που φυσικά πάντα φταίνε οι «άλλοι»…

Ξαφνικά γίναμε όλοι γαλαζοαίματοι. Όλοι αποκτήσαμε πιστωτική κάρτα και τώρα που στριμωχτήκαμε βλέπουμε τους μετανάστες με μισό μάτι. Τα πρώτα χρόνια που έμενα στην Αθήνα, έμενα στον Κολωνό, μια περιοχή με πάρα πολλούς μετανάστες. Ακόμα κι εκεί, οι Έλληνες που ζούσαν σε σπίτια, λίγο καλύτερα από αυτά των μεταναστών, είχαν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και έπαρση. Επιλέγουμε σαν λαός να ζούμε σε ένα βιωτικό επίπεδο που σε πολλές περιπτώσεις σέρνεται στο πάτωμα, αλλά θέλουμε να το παίζουμε μπον βιβέρ και Ωνάσηδες. Είναι τραγικό να θες να παρουσιάζεις μια εικόνα καλοπέρασης προς τα έξω και να πεινάς. Όλοι παρουσιάζουμε μια «τηλεοπτική» εικόνα προτρεπόμενοι από την αποβλακωτική τηλεόραση.

-Τι σκέψεις κάνεις για το μέλλον;

Προσδοκώ να φτιάξουν τα πράγματα, όχι μόνο στη δική μου τη δουλειά, αλλά σε όλες τις δουλειές, γιατί – είμαι σίγουρος πια πως – όλα στη ζωή είναι αλληλοεξαρτώμενα. Στους επαγγελματικούς μου στόχους βάζω πάντα τις καλές συνεργασίες και όχι μία μεγάλη προβολή. Δε ζηλεύω μεγάλες παραστάσεις και λαμπερά ονόματα. Το όνειρό μου είναι να κάνω συνεργασίες με ανθρώπους που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος και το ίδιο μεράκι γι’ αυτό που κάνουμε και να είμαι υγιής. Τον Σεπτέμβρη, βγαίνει και η ταινία που γυρίσαμε πέρσι το καλοκαίρι με τον Στράτο Τζίτζη (μεσολαβεί ένας χρόνος για να δεις τί έκανες). Ιδανικά, θα ήθελα να είμαι σ΄ ένα εξοχικό στο Περτούλι με τους κολλητούς μου και να παρατηρούμε τα άστρα από ένα τηλεσκόπιο μιας και έκανα το λάθος και δεν έγινα αστροναύτης. Θα παρατούσα τα πάντα για να πάω στο διάστημα!

Το κακό με τη Χαλκίδα είναι ότι χάνει την ταυτότητά της, προσπαθώντας να γίνει κάτι άλλο. Η Χαλκίδα θα μπορούσε να διατηρήσει την ταυτότητά της και να είναι πολύ καλύτερη από την όποια Γλυφάδα.

Θα κυνηγούσες καριέρα έξω;

Όχι. Δεν είμαι από τα παιδιά που θα φεύγανε να κυνηγήσουν το όνειρό τους στο εξωτερικό. Πιστεύω ότι δε θα ήμουν ο ίδιος μιλώντας σε μια άλλη γλώσσα και ύστερα είναι μεγαλύτερη η ανάγκη μου να δουλεύω, από το να κυνηγάω οντισιόν κάπου έξω.

Τι σε δένει με τη Χαλκίδα σήμερα;

Με τη Χαλκίδα με δένει η οικογένειά μου και κάποιοι κολλητοί από το σχολείο. Το κακό με τη Χαλκίδα είναι ότι χάνει την ταυτότητά της, προσπαθώντας να γίνει κάτι άλλο. Προσπαθούν να κάνουν τις Αλυκές, Σούπερ Παραντάις και Σχοινιά. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Η μουσική στα καφέ της παραλίας είναι εκκωφαντική και παντού η ίδια. Η Χαλκίδα θα μπορούσε να διατηρήσει την ταυτότητά της και να είναι πολύ καλύτερη από την όποια Γλυφάδα. Αλλά, μιλάμε για μία πόλη που αφήνει το χιονοδρομικό της κέντρο να ρημάζει και το αναψυκτήριο στον Ιππικό της Όμιλο κλειστό…

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο μεζεδοπωλείο – ουζερί «ΑΙΘΡΙΟ», της Αθηνάς Αλμπάνη.