Στις 19 Ιουνίου 1999, περίπου 4:30 το απόγευμα, ο Stephen King βάδιζε αμέριμνος στην άκρη της Λεωφόρου 5, στο Λοβέλ της πολιτείας Μέιν. Δε θα πρέπει να διέφερε σε τίποτα από τους αμέτρητους χαρακτήρες που είχε δημιουργήσει στη φαντασία του, ήρωες που θα αντιμετώπιζαν ξαφνικά κάποιον απρόσμενο τρόμο. Ο οδηγός ενός βαν, απασχολημένος με το σκύλο του, που ήταν λυμένος στην καρότσα του οχήματος, χτύπησε τον συγγραφέα από πίσω, τινάζοντάς τον σ’ ένα χαντάκι, κάπου έξι μέτρα από το σημείο πρόσκρουσης. Ο King μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Ιατρικό Κέντρο του Μέιν με ελικόπτερο, με το δεξιό του πνεύμονα κατεστραμμένο, πολλαπλά κατάγματα στο δεξί πόδι, χτυπήματα στο κρανίο και ένα σπασμένο γοφό.

Τα κόκαλα του ποδιού του ήταν τόσο θρυμματισμένα, που αρχικά οι γιατροί σκέφτηκαν να το ακρωτηριάσουν. Μετά από πέντε επεμβάσεις, μέσα σε δέκα μέρες, και φυσιοθεραπεία, ο Κινγκ επιχείρησε να επιστρέψει στο γράψιμό του. Ο γοφός του όμως, ήταν ακόμα σπασμένος και του ήταν αφόρητο να κάθεται για πάνω από σαράντα λεπτά. Το 2002, καταπονημένος από τα τραύματα που τον ταλαιπωρούσαν ακατάπαυστα, ο Stephen King ανακοίνωσε ότι θα σταματούσε να γράφει.
Ο Stephen Edwin King γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1947. Είναι ένας σύγχρονος Αμερικανός συγγραφέας του τρόμου, του θρίλερ, της επιστημονικής φαντασίας και του fantasy. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει 350 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, και σχεδόν όλα έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη. Μέχρι το 2011, έχει εκδώσει 49 βιβλία.
Το 1973, το μυθιστόρημα του Carrie, έγινε αποδεκτό από τον εκδοτικό οίκο Doubleday. Ο King είχε πετάξει το αρχικό χειρόγραφο στα σκουπίδια, μην μπορώντας να ολοκληρώσει ικανοποιητικά την ιστορία μιας έφηβης κοπέλας με τηλεκινητικές δυνάμεις. Η σύζυγός του, το γλίτωσε από τον κάδο και ενθάρρυνε τον άντρα της να το συνεχίσει. Ακολούθησαν οι εκδόσεις των Salem’s Lot (1975), The Shinning (1977) και The Stand (1978). Η εποχή που ζούσε με την οικογένειά του σ’ ένα τροχόσπιτο, είχε τελειώσει.
Το Χόλιγουντ δεν μπορούσε να αγνοήσει ένα μάστορα του τρόμου, που ξεφούρνιζε το ένα best seller μετά το άλλο. Ο σκηνοθέτης Brian De Palma, το 1976, γύρισε το επιτυχημένο Carrie, με τους Sissy Spacek, Amy Irving και John Travolta. Ακολούθησε το 1979, η τηλεοπτική μίνι σειρά Salem’s Lot, η ιστορία μιας πόλης που κυριεύεται από βρικόλακες, που όμως απογοήτευσε σκηνοθετικά. Το remake του 2004, πιο κοντά στο βιβλίο, άφησε καλύτερες εντυπώσεις. Η μεγάλη στιγμή ήρθε το 1980, όταν ο τρανός Stanley Kubrick αποφάσισε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το The Shinning (Η Λάμψη), με πρωταγωνιστή τον Jack Nicholson. Προς απογοήτευση του συγγραφέα, η ταινία δεν ακολούθησε πιστά το βιβλίο, δημιούργησε όμως ένα από τα πιο κλασικά έργα τρόμου στην ιστορία του κινηματογράφου.  Το αποτέλεσμα, είναι ευδιάκριτα ένα δημιούργημα του Kubrick, και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Ο Stephen King πήρε το αίμα του πίσω το 1997, μ’ ένα τηλεοπτικό remake της Λάμψης, που είχε μέσα όλα τα συστατικά του Βασιλιά του Τρόμου, όχι όμως το μεγαλείο του κινηματογραφικού συγγενή του.
Το όνομα και το έργο του είναι γνωστό και δημοφιλές και στην Ελλάδα, και πέρα από τους συνήθεις λάτρεις του είδους που εκπροσωπεί, η γραφή του αποτελεί εγγύηση σε όσους περιστασιακά, αποφασίζουν να δοκιμάσουν μονοπάτια που ξεστρατίζουν της συμβατικής λογοτεχνίας. Το σύμπαν του King είναι γεμάτο από στοιχειωμένα σπίτια, υπερφυσικά όντα και τέρατα, που μας επιβουλεύονται στο σκοτάδι, στην τελική όμως, το πιο επικίνδυνο κτήνος παραμένει και είναι πάντα, ο άνθρωπος. Η πένα του King, είναι σχεδόν ασύγκριτη στην αυτοψία της ανθρώπινης φύσης, που ανιχνεύοντας τα σκοτεινά, φρικτά έγκατα του εγώ, δημιουργεί αξέχαστους και τρομακτικούς χαρακτήρες.
Οι ισορροπίες στη μεταφορά ενός έργου του από τις σελίδες των βιβλίων στην οθόνη του σινεμά, είναι πάντα λεπτές, και δεν έχει αποδειχτεί ποια συνταγή μάς δίνει το πιο πετυχημένο αποτέλεσμα. Άσχετα δηλαδή με την πιστότητα στην τυπωμένη πηγή, υπήρξαν έξοχα αποτελέσματα, αλλά και φρικτές αποτυχίες.
Από τις κορυφαίες μεταφορές: Η Νεκρή Ζώνη (1983), Κριστίν (1983), Ο Δολοφόνος με το Δρεπάνι (1984), Στάσου Πλάι Μου (1986), Ο Δρομέας (1987), Νεκροταφείο Ζωντανών (1989), Misery (1990), Το Αυτό (1990), Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέηγουορθ (1994), Το Κοράκι (1994), Ολική Έκλειψη (1995), The Langoliers (1995), Αδυναμία (1996), Μαθήματα Φόβου (1998), Το Πράσινο Μίλι (1999), Η Καταιγίδα του Αιώνα (1999), Καρδιές στην Ατλαντίδα (2001), Rose Red (2002), Η Ομίχλη (2007).
Και μερικές όχι τόσο αξιομνημόνευτες μεταφορές (βιβλίων που υπήρξαν – ας μην ξεχνάμε – best seller): Cujo (1981), Εξουσία Πυρός (1984), Το Μάτι της Γάτας (1985), Ασημένια Σφαίρα (1985), Νυχτερινή Βάρδια (1990), Οι Νυχτοβάτες (1992), Σύγκρουση σε Άλλη Διάσταση (1992), Το Σκοτεινό Εγώ (1993), Οι Νυχτερίτες (1993), Χρήσιμα Αντικείμενα (1993), The Mangler (1995), The Night Flyer (1997), Ονειροπαγίδα (2003), Το Κρυφό Παράθυρο (2004), Προάγγελος Θανάτου (2004), Desperation (2006), Nightmares and Dreamscapes (2006), 1408 (2007).
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με αρχές του ’80, ο King έκδωσε μερικές νουβέλες [Rage (1977), The Long Walk (1979), Roadwork (1981), The Running Man (1982) και Thinner (1984)], με το ψευδώνυμο Richard Bachman. Η ιδέα πίσω από το εγχείρημα δε θα μπορούσε να είναι πιο αυτάρεσκη: Ήταν ένα πείραμα του συγγραφέα, στο να αξιολογήσει τον εαυτό του (ενάντια στον εαυτό του φυσικά), για το αν θα μπορούσε να επαναλάβει την ίδια επιτυχία και να φτάσει τις πωλήσεις ενός Stephen King. Το ερώτημα, που φαίνεται να τον βασάνιζε ήταν, μήπως τελικά η δημοτικότητα ήταν καπρίτσιο της τύχης. Μερικά χρόνια αργότερα, ένας επίμονος υπάλληλος βιβλιοπωλείου, που πρόσεξε ομοιότητες στη γραφή των δύο συγγραφέων, διεξάγοντας έρευνες που έφτασαν ως τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, έσκασε το μυστικό στο διεθνή τύπο. Το σύντομο αυτό πείραμα, ενέπνευσε στον King το Σκοτεινό Εγώ (1989), για ένα “ψευδώνυμο” που αποκτά δική του ζωή και θέλει να εκδικηθεί τον συγγραφέα που το δημιούργησε.
Το Νοέμβριο του 2003, εξαιτίας του διάτρητου πνεύμονα από το ατύχημά του, ο King προσβλήθηκε από πνευμονία και εισήχθη σε νοσοκομείο. Η σύζυγός του Τάμπιθα, εκμεταλλεύτηκε την απουσία του για να ανακαινίσει το συγγραφικό του στούντιο, έτσι ώστε να κάνει το χώρο πιο άνετο για εκείνον. Στην επιστροφή του, ο King είδε το κενό του γραφείο, με τα βιβλία και τα πράγματά του πακεταρισμένα σε κούτες, και είχε μια εικόνα πως θα έδειχνε το στούντιο αν είχε πεθάνει. Αυτή ήταν και η έμπνευση για το βιβλίο του, Η Ιστορία της Λίσι.
Ο Stephen King εξακολουθεί να γράφει, με πιο σιγανούς ρυθμούς από παλαιότερα, αλλά γράφει. Όπως λέει ο ίδιος: «Η συγγραφή δεν έσωσε τη ζωή μου, η ικανότητα του γιατρού μου και η φροντίδα της γυναίκας μου το έκαναν αυτό. Η συγγραφή συνέχισε απλά να κάνει τη ζωή μου μια πιο φωτεινή και ευχάριστη εμπειρία. Το γράψιμο δε σχετίζεται με το να βγάζεις λεφτά, να γίνεσαι διάσημος, να κατακτάς γυναίκες ή να κάνεις φίλους. Έχει να κάνει με το να εμπλουτίζεις τις ζωές αυτών που θα διαβάσουν το έργο σου, εμπλουτίζοντας ταυτόχρονα και τη δική σου. Είναι για την ευτυχία. Το γράψιμο είναι μαγεία, όσο το νερό της ζωής και κάθε δημιουργική τέχνη. Το νερό είναι δωρεάν. Πιείτε λοιπόν ελεύθερα.»