πέρα από μια περιπλανηση στο χρόνο

Η άποψη, τα θέλω, η αντίδραση, ο δημιουργικός εγωισμός, το νεύρο, το πείσμα, τα όνειρα, υπάρχουν σε μονοπάτια πολύ καλά κρυμμένα γύρω μας. Όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι μια περιπλάνηση στο χρόνο.

Ονομάζομαι Στέφανος Παπαδάς. Γεννήθηκα στον Χολαργό Αττικής, αλλά μεγάλωσα στη Χαλκίδα. Εδώ πήγα σχολείο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα μαθήματα γραμμικού και ελεύθερου σχεδίου στο Ευβοϊκό Κέντρο Τεχνών. Τώρα φοιτώ στο τρίτο από τα πέντε έτη του τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ο σκοπός της σχολής είναι κατά κύριο λόγο η σύνδεση της Τέχνης με την Επιστήμη της Πληροφορικής και την Τεχνολογία. Από τις τέσσερις βασικές κατευθύνσεις της σχολής, που είναι εικόνα, ήχος, θεωρία και πολυμέσα, κλίνω περισσότερο προς την εικόνα και τα πολυμέσα, και ασχολούμαι κυρίως με φωτογραφία, video και video art. Παράλληλα όμως παρακολουθώ μαθήματα εικονικής πραγματικότητας, εμψύχωσης τρισδιάστατων μοντέλων, διαδραστικών πολυμέσων, γραφικών και γραφιστικών τεχνών και ανάπτυξης δικτυακών τόπων. Ακόμα, βέβαια, μαθαίνω και αποκτώ γνώσεις και εμπειρίες για να δημιουργήσω ένα στιβαρό σκελετό εικαστικής και πνευματικής αντίληψης, όπου θα xτίσω τα όνειρά μου… Όνειρα; Τι είναι όνειρα; Στόχοι; Κάτι μακρινό, ίσως… Ο καθένας μας έχει υπάρξει σε κάποιο διάστημα της ζωής του αντικείμενο απροσδιόριστων διαστάσεων και συντεταγμένων στο χώρο χωρίς κατευθύνσεις ή εξόδους κινδύνου. Μέχρι να φτάσει η μέρα που θα βρει κάτω πεταμένο ένα κομμάτι του εαυτού του. Από εκεί και πέρα, αν ο ίδιος χτυπήσει το καμπανάκι για ν’ αρχίσει η αναζήτησή του, τότε θα βρεθεί σ’ έναν απίστευτο, ατέλειωτο, επίπονο, δύσκολο, μα εξαιρετικά ενδιαφέρων χώρο, όπου ο χρόνος θα κυλάει διαφορετικά, αλλιώς θα συνεχίσει την ανέμελη χωρίς κόπο και χωρίς λόγο πορεία του. Από τη μέρα που ανακαλύπτει κάποιος τα πραγματικά θέλω του, αλλάζουν όλα γύρω του δραματικά. Σε μένα αυτό χρονολογείται περίπου δύο με τρία χρόνια πριν αρχίσω τις σπουδές μου (σημειωτέον ότι φοιτούσα για ένα χρόνο στο Τμήμα Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων Πατρών, το οποίο άφησα και ξαναέδωσα πανελλήνιες), ενώ η αρχή αυτή έφερε έναν ολοένα αυξανόμενο ρυθμό αλλαγής του εσωτερικού μου κόσμου. Σε αυτή τη διαδικασία έχουν συνδράμει καταλυτικά περίπου δέκα με δώδεκα δάσκαλοι και καθηγητές μου, οι οποίοι από τότε που ήμουν οχτώ χρονών μέχρι και σήμερα με ώθησαν όλοι και ο καθένας με το δικό του τρόπο του να κάνω ένα βήμα μπροστά, είτε ήταν από τη δημόσια είτε από την ιδιωτική παιδεία. Μ’ αυτούς που έχω τελειώσει τυπικά ως μαθητής τους χαίρομαι να τους λέω νέα μου, ενώ ακόμα πιο πολύ με συγκινεί η διάθεσή τους να με ακούν με προθυμία και ειλικρινές ενδιαφέρον. Μέχρι σήμερα έχω συμμετάσχει σε τρεις ομαδικές εκθέσεις: σχεδίου του Ευβοϊκού Κέντρου Τεχνών, με τίτλο «Χαρτί και μολύβι», στο Αrt café Χαλκίδας, στο Φεστιβάλ οπτικοακουστικών μέσων του Ιονίου Πανεπιστημίου με σχέδια, σκίτσα και μια ομαδική εγκατάσταση (στερεοσκοπικής προβολής) και σε έκθεση φωτογραφίας στην Κέρκυρα με ανοιχτό θέμα.