πέτρα, ψαλίδι, χαρτί

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Από παιδί της άρεσε να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της και να διαβάζει παραμύθια. Έτσι, το 1990 γράφτηκε στη σχολή ΒΑΚΑΛΟ, όπου σπούδασε γραφιστική & διακόσμηση. Το 1994 μια βόλτα ανοιξιάτικη την πήγε στην Κρήτη, όπου έμεινε ως το 2008, διδάσκοντας ζωγραφική σε μικρούς και σε μεγάλους. Έκανε μαθήματα Αγιογραφίας με τον Γιώργο Κόρδη, μια τέχνη που την επηρέασε πολύ. Από το 2009 ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα! Άνοιξε στα Πετράλωνα ένα εικαστικό εργαστήρι για μικρούς και μεγάλους, που το ονόμασε «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί»! Έχει εικονογραφήσει πολλά βιβλία για παιδιά κι έχει γράψει δύο παραμύθια, τη «μυγδαλιά και το φεγγάρι» και τον «κηπουρό του ουρανού». Τη δουλειά της θα τη βρείτε στο: petra-psalidi-xarti.gr

Πώς να παρουσιάσεις τον εαυτό σου μέσα σε λίγες γραμμές…τι είναι σημαντικό και τι όχι…Ποια πόλη, πόσοι φίλοι κι οι αγάπες! Δε χωρούν σ’ ένα χαρτί. Αγκαλιά με μια χούφτα σελίδες ημερολογίου και μπλοκ ζωγραφικής. Δίπλα οι σκέψεις, τα μολύβια, οι χάντρες, τα πανιά κι όλα αυτά που με συντροφεύουν μέρα νύχτα. Έξω φυσάει Νοτιάς και θαρρώ μου φέρνει άμμο στα μάτια και μνήμες. Όποτε φυσάει νοτιάς, θέλω να φύγω, να ταξιδέψω…κατά που όμως, ποτέ δεν ξέρω. Απλά του ζητώ να με πάρει – όπως τα φύλλα – έτσι ανάλαφρα και να με χορτάσει εικόνες και παραμύθια.
Μεγάλωσα στη Χαλκίδα, μια πόλη που πήγαινα με τα νερά της… Βιάστηκα να φύγω, δεν τη χόρτασα. Κι ίσως για καλό, γιατί πάντα σ’ αυτήν επιστρέφω, σαν μια μεγάλη αγκαλιά, μακριά από το θόρυβο και τη μοναξιά της πόλης. Αγαπώ την ησυχία της και την παλίρροιά της. Με κάνει να νιώθω πολύ οικεία αυτή η κυκλοθυμία.
Κι αγαπώ πολύ δύο σημεία της, το Κόκκινο σπίτι με τη θάλασσα στα πόδια του και το κάστρο απέναντι (σημείο για πολλά δάκρυα και γέλια) και τη Λιανή Άμμο, που όποτε έχει άπνοια, οι γλάροι μαζεύονται εκατοντάδες. (μικρή τους φανταζόμουν πάντα με βαλίτσες μαζεμένους, σαν έτοιμοι για μεγάλο ταξίδι κι αυτοί).
Κι έπειτα έφυγα…και πήγα σε μιαν άλλη πατρίδα, την Κρήτη. Και παρ’ όλο το Νοτιά που φυσούσε, έμεινα δεκατρία χρόνια. Εκεί έμαθα πολλά…πόση ας πούμε μοναξιά μπορεί να σηκώσει ο άνθρωπος και πόση ομορφιά συνάμα. Έγινε το μάτι μου μπλε και η καρδιά μου πλημμύρισε φως και νοσταλγία. Ζωγράφισα όσο δεν έχω ζωγραφίσει και δε θα ζωγραφίσω όλα μου τα χρόνια – ο χρόνος βλέπετε διαστέλλεται σ’ ένα χωριό με 30 κατοίκους – έγραψα παραμύθια, ερωτεύτηκα, πληγώθηκα, πλήγωσα, παραμυθιάστηκα…… μεγάλωσα.
Κι όταν τα βουνά άρχιζαν να μου φαίνονται θεόρατα, έτοιμα να με πλακώσουν, η θάλασσα να μην είναι πια η μεγάλη γαλάζια αγκαλιά, αλλά ένα θεριό, που με κρατάει μακριά από αυτά κι αυτούς που αγαπώ, πήρα την απόφαση να φύγω.
Κι όπως κάποιοι, όταν αφήνουν έναν τόπο, παίρνουν λίγο χώμα μαζί τους για να μην ξεχνούν…εγώ έκανα το αντίθετο, άφησα εκεί ένα μεγάλο μου κομμάτι – όλη μου την ενηλικίωση – κι όχι απλά δεν μπορώ να ξεχάσω, αλλά θαρρώ πως είμαι από την Κρήτη.
Και τώρα στην Αθήνα! Επιστροφή στην πόλη. Άνοιξα το εργαστήρι μου, το «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί», όπου κάνω μαθήματα ζωγραφικής, κοσμήματος και ραπτικής σε μικρούς και μεγάλους. Είναι ο χώρος που περνάω τις περισσότερες ώρες της μέρας και δημιουργώ, και ησυχία δεν έχω. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν η πόλη σε βάζει σε τέτοιους ρυθμούς ή το ‘χεις μέσα σου το μικρόβιο. Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι διαρκώς με ανθρώπους, κι είναι στ’ αλήθεια για μένα πολύ σημαντικό να μπορώ να μεταδώσω την αγάπη μου για τη δημιουργία και την πίστη μου, ότι είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να σταθεί έξω από την κατάθλιψη, τον πόνο και τη δυσκολία. Έχω δύο φρασούλες που πάντα λέω: «ακόμα κι αν δε σου βγαίνει, εσύ να το κάνεις», γιατί το να κάνεις κάτι με τα χέρια σου είναι θεραπευτικό και η κρητική έκφραση «σαν το ντελόγο δεν έχει», που μοιάζει με το carpe diem!
Για το μετά δε γνωρίζω… κάτι μου λέει πως ο άνεμος θα κάνει πάλι τη δουλειά του, αλλά ως τότε χαίρομαι το εδώ και τώρα!!!!