Ποδηλάτης, ἐπικοντιστής, ποδοσφαιριστής καί βαρύτονος

Εικονογράφηση: Πέτρος Χριστούλιας

Ἐπιστρέφοντας ἀπό τό κολύμπι εἶδα τό ἀγγελτήριο. Ὁ Εὐάγγελος Μικιός εἴχε ἐκδημήσει.
Πολύς και ἀληθινά συγκινημένος κόσμος στήν κηδεία. Ὃλα τα ἐξαιρετικώς παρήγορα λόγια τῆς νεκρώσιμης Ἀκολουθίας ψάλθηκαν ὃπως ἔπρεπε. Ἦταν ἄλλωστε γιά πολύ καιρό ὁ βαθύφωνος τοῦ δεξιοῦ ψαλτηριοῦ.
Τόν θυμόμουν ἀπό παιδί. Τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος μου, ἀλλά στήν ἡλικία ἐκείνη τά τέσσερα χρόνια εἶναι διπλάσια και τριπλάσια. Μόλις δημοτικάκι ἐγώ. Τότε, ἐκεῖ στή Δεξαμενή, ὃπου αργότερα χτίστηκε τό Γυμνάσιο θηλέων Χαλκίδος, σωζόταν ὁ λοφίσκος τοῦ Βελήμπαμπα. Ἡ πλευρά του πρός τήν σημερινή ὁδό Προαστείου ἦταν ἀπότομη. Ἐκεῖ λοιπόν ὁ Βαγγέλης κι ἕνας φίλος του πού ξεχνῶ τό ὄνομά του, ἔκαμναν ἀκροβατικές καταβάσεις με τα ποδήλατά τους. Ἐμείς ἡ πιτσιρικάδα ἐχάσκαμε μέ τήν τόλμη τους. Δέν ἔμαθα ποτέ νά ποδηλατῶ κι αὐτός ἦταν ἕνας παραπάνω λόγος νά ἐκπλήσσομαι μέ τήν δίτροχη ριψοκινδύνευσή τους.
Ἦταν Προποντιδαῖος καί ὃταν ἔφτασε στήν κατάλληλη ἡλικία καταπιάστηκε μέ ἄθλημα τοῦ στίβου κομμάτι ἐπικίνδυνο, το ἃλμα ἐπί κοντῶ. Δέν ἔχω πρόχειρο τό βιβλίο γιά τόν ἀθλητισμό στή Χαλκίδα, θαρρῶ πάντως ὃτι ὁ Βαγγέλης διακρίθηκε. Τόν ἴδιο καιρό ἤ ἀργότερα ἔπαιξε καί ποδόσφαιρο. Ἀμυντικός, καί ἄς μέ διορθώσουν οἱ ειδικοί ἄν πέφτω ἔξω. Στήν μνήμη μου μένει ὡς ἀθλητής πού δέν παρεκτρεπόταν.
Αργότερα τόν βρήκα στό ψαλτήρι τῆς ἐκκλησίας τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν. Ἦταν τάχα ἐκεῖ καί πρίν ἀπό τόν μακαρίτη Ἠλία Κατσιγιάννη; Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς πάει πολύς καιρός πού δέν μοῦ ἔρχονται καλά τα πολυφωνικά ψαλσίματα κι ἄς πέρασα μιάν ἐποχή ἀπό τό ψαλτήρι τοῦ Ἀνδρέου. Ὁ Μικιός ὡστόσο, ἀνεξαρτητα ἀπό τή βαρυτονία του, εἶχε ἀληθινή εὐσέβεια.
Ἐδώ καί πολλά χρόνια, καθώς ὅδευα τά καλοκαίρια καί τά φθινόπωρα πρός τά βραχώδη τοῦ φάρου, τόν ἔβρισκα στά παγκάκια τῆς ἀκτῆς Παπαθανασίου. Ἀγνάντευε τή θάλασσα καί μέ χαιρετοῦσε με προσήνεια. Ἄν δέν μέ γελάει τό μνημονικό μου, εἶχα μαθήτριες καί τις δυό του κόρες. Καί ἐκείνη πού ἐκδήμησε πρόωρα καί τήν ἀδελφή της. Τοῦ ἔμοιαζαν στό ἦθος.
Πηγαίνοντας καί τώρα γιά κολύμπι ξεχνιέμαι κάποτε καί θαρρῶ πώς θα τόν βρῶ στά παγκάκια. Δέν τόν ἀνταμώνω, ὡστόσο θά συναντηθοῦμε.

Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος

Μοιραστείτε:  

Tags: