Ακούω το πρωινό ψιλόβροχο. Τα σπίτια εκπνέουν την υγρασία του χειμώνα. Η άνοιξη παίζει ηδονικά. Πότε έρχεται και πότε κρύβεται. Ακούω τις γλώσσες της φωτιάς και τα ξύλα που σκάνε στο τζάκι. Έστρωσα στο τραπέζι το νέο μου απόκτημα από το χαριστικό παζάρι. Ένα βαμβακερό ύφασμα που σε μαύρο φόντο έχει γκρι ήλιους, φεγγάρια και αστέρια. Ακούω τραγούδια από το ραδιόφωνο. Ευτυχώς όχι μελαγχολικά. Ο Μπομπ Μάρλεϊ στο “Οne love”. Μία αγάπη. Το ένα και μοναδικό φάρμακο «διά πάσα νόσο και πάσα μαλακία». «Ακούω την αγάπη». Και πώς να γράψω,
που είναι όλα στο κεφάλι μου αλλά τίποτα δεν κατεβαίνει… Εαρινή κόπωση, λένε. Μμμμ… για όλα υπάρχει ένα όνομα. Ποια κόπωση, καλέ; Άνοιξη έχουμε! Ζητάει ο εαυτός μας αποτοξίνωση από άσκοπες συναναστροφές, από χαμένο χρόνο, από ανούσιους διαλόγους, από ρούχα και αντικείμενα που σέρνονται από μετακόμιση σε μετακόμιση, από βρόμικες τροφές, από «θα» που στην καλύτερη περίπτωση γίνονται «να» και μετά τίποτα, από το τερατάκι που κατοικεί εντός μας. Ήταν κάποτε ένα χαρισματικό αγόρι με μαγικές ικανότητες. Το όνομά του ήταν, ας πούμε, Κ. Φοιτούσε στην καλύτερη σχολή μάγων του Αρχιπελάγους. Όπως όλοι εκεί, είχε κι αυτός το Αληθινό του Όνομα στην Αρχαία Λαλιά. Ήταν το μυστικό και η δύναμή του. Μια νύχτα, σε έναν άτυπο διαγωνισμό μαγικών μεταξύ των συμμαθητών του, φέρθηκε αλαζονικά και απερίσκεπτα, με αποτέλεσμα να ελευθερώσει άθελά του μια τερατόμορφη Σκιά. Σκοτεινή, καταστροφική, ταχύτατη και παμπόνηρη. Από τότε τον ακολουθούσε, τον απειλούσε, έγινε ο εφιάλτης του. Οk, αφού εξαντλήθηκε από το φόβο για τη Σκιά, αποφάσισε να την κυνηγήσει αυτός, να την αντιμετωπίσει και να την εξαφανίσει. Αν υπήρχε ένας τρόπος να μάθει το Αληθινό της Όνομα… Πέρασε από νέες περιπέτειες και ταλαιπωρίες μέχρι που βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο. Μόνο τότε κατάλαβε ποιο ήταν το Αληθινό Όνομα της Σκιάς. Ήταν το δικό του. Το ξεστόμισε και η Σκιά διαλύθηκε. Περίπου αυτός είναι ο «Μάγιστρος του Αρχιπελάγους», της Ούρσουλα Λεγκέν. Το καθετί βρίσκει τη θέση που του ανήκει αν το ξέρουμε, έστω αν το «ονοματίσουμε». Το εαρινό φως φωτίζει τις σκιές. Το λέει και ο μύθος. Η Περσεφόνη επέστρεψε στο επάνω κόσμο και η μητέρα της, η Δήμητρα, έχει χαρές. Η φύση γιορτάζει το φως και ανθίζει και καρποφορεί. Εαρινή κόπωση και βλακείες… Το ξερό μας το κεφάλι έχει κόπωση. Κι έρχεται ο άλλος και σου λέει: «Αν από τύχη γεννηθήκαμε στην Ελλάδα, δε γινόταν από τύχη να γεννηθούμε στην Ελβετία, στο Μόντε Κάρλο;». «Φαντάζεσαι», του λέω, «από τύχη να είχες γεννηθεί στη Σομαλία, στην Παλαιστίνη;» Αν κουβαλάς τη Σκιά σου δε πα να είχες γεννηθεί και μέσα στο παλάτι του Μονακό! Αν ήμασταν κάπου αλλού, κάπως αλλιώς, κάποιοι άλλοι. Χαμένος χρόνος υποθετικών λόγων. Αν… Μια βόλτα στην εξοχή. Βήματα ανάμεσα σε φρέσκα χόρτα. Σταγόνες υγρασίας στα παπούτσια. Κινήσεις ερπετών στα ξερόκλαδα. Το ρέμα κατεβάζει άφθονο νερό. Τα χιόνια της κορφής λιώνουν σιγά σιγά. Αγριολούλουδα που δυσκολεύεσαι να κόψεις. «Κάλλιο στο χώμα το λουλούδι, παρά σε βάζο περιοπής», που λέει και το τραγούδι. Βότανα που ξέρω κι άλλα πολλά άγνωστα. Η πλάτη μαζεύει ήλιο, τεντώνεται, χαλαρώνει. Ας μη μιλήσει κανείς. Λίγη ησυχία.
Τι ανακούφιση!