Δεν ξέρω αν έκανα καλά που έβαλα στο δέντρο λαμπάκια. Μέχρι να σιγουρευτώ, τ’ ανάβω λίγο κάθε απόγευμα – έτσι, για το εφέ των ημερών. Φοβάμαι μη με κράξουν για υπεραισιοδοξία οι απανταχού μουρτζούφληδες. Δεν ανοίγω την τηλεόραση, γιατί το μόνο δυσοίωνο που δεν έχω ακούσει ακόμα είναι ότι το αστέρι της Βηθλεέμ συγκρούστηκε με μετεωρίτη και ότι τα φλεγόμενα θραύσματά του έπεσαν στη γη εξαφανίζοντας ό,τι απόμεινε από την εποχή των δεινοσαύρων. Ο χορός των ιερών τεράτων της δημοσιογραφίας καλά κρατεί, μιας και οι ειδήσεις είναι όλες για κλάματα. Τότε είναι που οι ανήθικοι διδάσκουν ηθική, οι τρομοκράτες ψυχραιμία, οι άπληστοι εγκράτεια και αυτοί που δε γελούν ποτέ αισιοδοξία. Είμαστε σε ένα αεροπλάνο όπου κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα πέσει (κάποιος δεν άκουσε καλά) και έχουμε καταλειφθεί όλοι από μια κρίση-υστερία που συνεχώς εντείνεται. Ξεχάσαμε με ποιον μπήκαμε στο αεροπλάνο, δεν παρατηρούμε πια τον/την απέναντι, δεν προσδοκούμε τον προορισμό της αφίσας, δεν είδαμε τον Αϊ-Βασίλη που πέρασε από το παράθυρο, ξυστά από το φτερό. Όταν με το καλό φτάσουμε, θα αρχίσουμε να κατεβαίνουμε με το χαμόγελο και το υφάκι «εγώ δε φοβήθηκα καθόλου», αλλά το ημερολόγιο θα γράφει 2009 κι εμείς δεν θα έχουμε ευχηθεί σε κανέναν…

Merry Christmas
+ Μέρη μαγικά και ονειρεμένα