Σε λίγους μήνες, τρία «Κωλόπαιδα» θα αρχίσουν τις βόλτες τους στο κέντρο της Αθήνας. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Αθήνα, η ταινία του πολλά υποσχόμενου Στέλιου Καμμίτση αναμένεται να ταράξει το κινηματογραφικό τοπίο της πρωτεύουσας και όχι μόνο, εξερευνώντας το θόρυβο των καθημερινών αστικών τάσεων, φιλοδοξώντας να γίνει ό,τι πιο φρέσκο και ζωντανό στο ελληνικό σινεμά. Να τι μας είπε για την ταινία αυτή, ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Ξεκίνησα να γράφω το σενάριο αυτής της ταινίας, τον Φεβρουάριο του 2010. Ήθελα χρόνια τώρα να κάνω την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία και δυστυχώς, στην Ελλάδα του χάους, αν δεν κινήσεις μόνο σου τα νήματα δε γίνεται τίποτα. Αυτό το συνειδητοποίησα και στη διανομή αργότερα, όπου όχι μόνο τα κινήσαμε μόνοι μας αλλά δεν είχαμε καμία βοήθεια και καμία υποστήριξη από τον κινηματογράφο που πρόβαλε την ταινία. Μόνος να κάνεις τη χρηματοδότηση για τη διαφήμιση της ταινίας, μόνος να βρω και προτζέκτορα για προβολή.
Έγραψα το ρόλο του Φοίβου για τον Γιώργο Καφετζόπουλο. Δεν τον ήξερα πέρα από ένα γεια που λέγαμε, αλλά μου έκανε σαν φυσιογνωμία πολύ. Έτσι ήθελα τον Φοίβο. Μάθαμε και οι δύο μέσα από αυτό, και μου είναι πολύ συμπαθής και αγαπητός, δε θα μπορούσα νομίζω να νιώθω διαφορετικά με τον πρώτο πρωταγωνιστή της πρώτης μου ταινίας.
Ολοκλήρωσα το σενάριο τον Μάιο του 2010, όταν επέστρεψα στην Νέα Υόρκη για να κάνω κάποια σεμινάρια στη διεύθυνση φωτογραφίας. Γυρνώντας στην Ελλάδα, ήθελα να ξεκινήσουμε γυρίσματα τον Αύγουστο. Με τη βοήθεια της φίλης και παραγωγού μου Κατερίνας Χατζησπύρου στήσαμε την ταινία σχεδόν τσάμπα.
Ήξερα από την αρχή ότι ήθελα τον Γιώργο Καφετζόπουλο, που τον ήξερα από παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου που δούλεψα. Κάναμε και casting για τους υπόλοιπους ρόλους και το στήσαμε. Ήμουνα όμως τυχερός, γιατί βρέθηκε στο δρόμο μου και ο Θοδωρής Μιχόπουλος, που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο στήσιμο της παραγωγής αυτής. Υπήρχε όμως πολύ καλό κλίμα και αγάπη μεταξύ μας, τόσο στις πρόβες όσο και στο γύρισμα, και αυτό έκανε και τη δύσκολη διαδικασία πιο υποφερτή. Δεν μπορώ να σου πω ότι απόλαυσα τα γυρίσματα, γιατί ήμουνα πολύ αγχωμένος και είχα και το βάρος της παραγωγής στους ώμους μου. Νομίζω πάντως, όσα και να μάθεις στη σχολή, το μεγαλύτερο σχολείο είναι το γύρισμα. Όλοι μας, ειδικά για όσους από εμάς ήταν η πρώτη μας ταινία, μάθαμε πάρα πολλά από αυτή τη διαδικασία.
Η ταινία τελείωσε το Σεπτέμβριο του 2010. Μου πήρε ένα χρόνο να κάνω το post production, γιατί ήταν και η πρώτη μου ταινία και δεν ήθελα να βιαστώ. Κάναμε μόνοι μας το color correction της ταινίας, και με αυτό τον τρόπο, πέραν του ότι γλιτώσαμε πολλά χρήματα που δεν είχαμε να δώσουμε, ανακαλύψαμε και μάθαμε μόνοι μας νέες τεχνικές και τρόπους. Εν μέρει, αυτό είναι κινηματογράφος για έναν κινηματογραφιστή. Να ανακαλύπτουμε μόνοι μας νέες μεθόδους και καινοτομίες μέσα από τεχνικούς πειραματισμούς και μεθόδους. Ειδικά τώρα, με τον ψηφιακό κινηματογράφο. Αυτό για μένα, χαρακτηρίζει «χειροποίητη» μια ταινία, και χαίρομαι που τα Κωλόπαιδα είναι μια «χειροποίητη» ταινία.
Στην εποχή που ζούμε, πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να μειώνουμε το κόστος μιας ταινίας, χωρίς να θυσιάζουμε την ποιότητα της εικόνας και του ήχου που προσφέρουμε στο θεατή. Σε όλες τις  παραγωγές μειώνουν πάντα τις αμοιβές του συνεργείου, που στην τελική δουλεύουν πιο σκληρά απ’ όλους. Δε σκέφτεται ποτέ κανείς να αλλάξει τον τρόπο που γίνεται το post-production και να γλιτώσει από εκεί χρήματα, κάνοντας στην τελική, καλύτερη δουλειά από ότι θα έκανε ένα μεγάλο production house που χρεώνει με την ώρα!
Είμαι τρομερά περήφανος τόσο για τη φωτογραφία της ταινίας, όσο και για το post production που κάναμε με τον Άγγελο Μάντζιο. Ίσως η ταινία να υστερεί σε άλλα επίπεδα, αλλά όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, είμαι πολύ περήφανος για το αποτέλεσμα, τόσο στην εικόνα όσο και στον ήχο. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες ελληνικές ταινίες με κακό ήχο και εικόνα. Αυτό ήταν ένα στοίχημα, που έβαλα με τον εαυτό μου, ότι τόσο ο ήχος όσο και η εικόνα θα είναι αντάξια με άλλες παραγωγές. Είχαμε όμως, στη διάθεσή μας πολύ καλό τεχνικό εξοπλισμό και ένα συνεργείο που ήξερε να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες αυτών των μηχανημάτων στο έπακρο.