Κυριακή απόγευμα πίνοντας κρασάκι στο «Γνήσιον» του Χαλκιδέου φίλου Βασίλη στην Βενιζέλου και έχοντας πιάσει το όργανο τραγουδώντας όλοι μαζί ο κυρ Χρήστος από το δίπλα τραπέζι μου λέει: «βρε Λιάκο ρίξε μου και το Γειτονάκι μου έτσι για το αδελφάκι μου». Μετά από λίγο μου λέει: «δεν λέμε και το Σακάκι μου και αν στάζει;»
Με καλή παρέα ξημερώματα σχεδόν, έχοντας πιάσει το τραγούδι και σκαλίζοντας με φίλους διάφορα θέματα, προσπαθώντας να θυμηθούμε στίχους και εισαγωγές -τέτοια ώρα τέτοια λόγια – που λέει και ο σοφός λαός μας. Ανάμεσα σε γέλια, μουσικές και αλκοόλ, ο φίλος μου ο Παναγιώτης μου λέει: «κάτσε να φτιάξουμε ένα του Μητσάκη». Ξεκινά να τραγουδά ένα πολύ όμορφο τραγούδι το οποίο εγώ το άκουγα για πρώτη φορά και μου άρεσε πάρα πολύ. Το άκουσμα του δεν μου ήταν ξένο, μου ήταν γνώριμο αλλά δεν μπορούσα να συνδυάσω συνθέτη και ερμηνευτή, όπως κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις και μας αρέσει να παίζουμε άτυπα το παιχνίδι της μαντεψιάς όταν δεν γνωρίζουμε κάτι. «Ανηφοριές κατηφοριές είναι η ζωή γεμάτη», έτσι ξεκινά ο στίχος ενώ στο ρεφρέν του ο ποιητής του λαϊκού μας τραγουδιού Γιώργος Μητσάκης, καταλήγει με το ότι «τα σκαλοπάτια της ζωής λεβέντικα να τ’ ανεβείς». Αφού μας παίδεψε για λίγο στο να μας αποκαλύψει τον ερμηνευτή του τραγουδιού, με μεγάλη μου έκπληξη άκουσα να λέει ότι το τραγουδά ο Ορέστης Μακρής. Ο ηθοποιός; τον ρώτησα. «Ναι», μου λέει «πρώτη εκτέλεση Ορέστης Μακρής. Ήταν μεγάλος τραγουδιστής ο Ορέστης Μακρής» συνεχίζει, «τενόρος και απ’ τους πολύ καλούς». Ομολόγησα ότι δεν το γνώριζα και την επομένη αποφάσισα να ψάξω τον Ορέστη Μακρή ως τραγουδιστή.
Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να ακούσετε κάποιο τραγούδι που να μιλά για κάποια άλλη πόλη από αυτή που μένετε και το μυαλό σας να πηγαίνει σε κάποιο τραγούδι που μιλάει για την Χαλκίδα, την πόλη σας.
Είναι γνωστό ότι οι πιο πολύ-τραγουδισμένες πόλεις είναι η Θεσσαλονίκη και ο Πειραιάς. Δεκάδες τραγούδια, μεγάλες επιτυχίες και στιγμές, που μερικές φορές ακούγοντας την περιγραφή του στιχουργού αμέσως βρίσκεσαι εκεί, κάνοντας τη δική σου βόλτα, άλλοτε στα Λαδάδικα και στο Καραμπουρνάκι και άλλοτε στο Χατζηκυριάκειο και τη Φρεατίδα.
Η Χαλκίδα μας τώρα έχει ελάχιστα τραγούδια στο όνομα της, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Σίγουρα η πιο γνωστή στιγμή της πόλης μας είναι… «Χάνομαι χωρίς ελπίδα μέρα νύχτα στη Χαλκίδα»… Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια που έχει συνθέσει ο Τάσος Γκρους «Χαλκίδα» σε στίχους του Ηλία Κατσούλη. Έγινε μεγάλη επιτυχία το 1992, όταν το τραγούδησε ο Μανώλης Λιδάκης στον προσωπικό του δίσκο «Καράβι απόψε το φιλί».
Κατηφορίζω την Αβάντων χαζεύοντας την πόλη, που φορά τα γιορτινά της . Ετσι, κατηφορίζει και ο Δεκέμβρης σιγά σιγά φτάνοντας όλο και πιο κοντά στα Χριστούγεννα και στην αλλαγή του χρόνου.
Ο κόσμος δείχνει να έχει και αυτός άλλη διάθεση, για όσους δεν έχουν τελειώσει απαραίτητα την δραματική σχολή, τουλάχιστον το προσπαθούν.
Έχουν κάτι διαφορετικό αυτές οι μέρες και πάρτο από όποια πλευρά θέλεις. Τρίγωνα, φώτα, παιδικές, φωνές- κάλαντα και τραγούδια. Τα Χριστούγεννα όπως φυσικά και όλη η πορεία της ζωής μας είναι γεμάτα αντιθέσεις. Ειδικά τα τελευταία χρόνια νομίζω μάθαμε να ζούμε στην αντίθεση και ίσως πλέον να το έχουμε συνηθίσει κιόλας. Αυτές οι μέρες έχουν τα δικά τους έθιμα. Έθιμα, που γίνονται μια φορά τον χρόνο φαγητά και γλυκίσματα που εμφανίζονται τον Δεκέμβριο αλλά και τα γιορτινά τραγούδια τα οποία είναι άκρως συνυφασμένα με αυτές τις μέρες. Ο πιο πολύς κόσμος αρέσκεται να χρησιμοποιεί τα ξενόφερτα χριστουγεννιάτικα τραγούδια.Υπάρχουν τραγούδια τα οποία χρησιμοποιούνται σε ειδικές περιπτώσεις και σε ειδικές ημερομηνίες μέσα στον χρόνο.
Περπατώντας στις παλιές γειτονιές της Χαλκίδος ή αν θέλετε καλύτερα στις παλιές δικές μου γειτονιές αυτές που μεγάλωσα δηλαδή, πολλές φορές το μυαλό μου τρέχει σε ιστορίες που έχω ακούσει κατά καιρούς αλλά ποτέ δεν έμαθα αν είναι αληθινές. Ξέρετε είναι από αυτές τις ιστορίες που μεταφέρονται στόμα με στόμα και έχουν κάποιον πρωταγωνιστή.
Έτσι έγινε αυτό, εδώ πίναμε κρασί με τον ταδε, εδώ τραγουδούσαμε παρέα, εδώ ήταν το καφενείο του τάδε και φυσικά ονόματα.
Πολλά ονόματα.
Σε κάθε ιστορία και ένας ήρωας.
