Ο Πάνος Κολιοπάνος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αιδηψό της Εύβοιας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία το 1974 στην Απογευματινή και από 1975 ως το 1987, διετέλεσε αρχισυντάκτης στην εφημερίδα των συντακτών όπως λεγόταν τότε η Ελευθεροτυπία. Μετά από δύο σύντομα περάσματα στις εφημερίδες Πρώτη και Επικαιρότητα ως διευθυντής και διευθυντής σύνταξης αντίστοιχα, το 1992 μεταπηδά στα ερτζιανά και τον Flash 96 ως Γενικός διευθυντής, παραμένοντας στη θέση του για 16 χρόνια, εκ των μακροβιότερων στελεχών στη ραδιοφωνία. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα.

Υπήρξατε χρόνια μέλος της 4ης εξουσίας καταλαμβάνοντας θέση κλειδιά σε οργανισμούς μέσων επικοινωνίας. Τι είναι αυτό που σας κάνει να θέλετε να μεταπηδήσετε στην 1η εξουσία; Είναι διαφορετική η πολιτική σας πρόταση ή μπορεί κάποιος να καταλογίσει και μια λανθάνουσα μορφή εξουσιολαγνείας;

Σε καμία περίπτωση δεν τρελαίνομαι να «μεταπηδήσω» στην 1η εξουσία, δηλαδή στην άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Φιλοδοξία μου είναι να συμβάλλω με όσες δυνάμεις διαθέτω στην ενίσχυση της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Εύβοια, ώστε να εκλέξει τουλάχιστον ένα βουλευτή. Αν ανάμεσα σ’ αυτούς που θα εκλεγούν είμαι κι εγώ, βασική μου επιδίωξη θα είναι να βοηθήσω το νησί μου να ξεφύγει επιτέλους από την υποβάθμιση και το μαρασμό. Δεν ήμουν ποτέ εξουσιολάγνος. Ακόμη και όταν είχα θέσεις ευθύνης στα μέσα ενημέρωσης. Το γνωρίζουν καλά οι εκατοντάδες συνάδελφοί μου, με τους οποίους συνεργάστηκα. Ως αρχισυντάκτης της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠIΑΣ, ως διευθυντής της ΠΡΩΤΗΣ και της ΕΠΙΚΑΙΡOΤΗΤΑΣ, ως γενικός διευθυντής του ΦΛΑΣ 9.61 και του FLASH.GR.

Σε άρθρο σας στα τέλη του 2006 γράφατε: “Δημοσιογραφία και πολιτική βαδίζουν χέρι – χέρι στο γκρεμό και οι ευθύνες βαρύνουν αμφοτέρους. Εμείς υποκύψαμε στη λαγνεία της δημοσιότητας, την ευκολία του χρήματος, την αυταπάτη της εξουσίας. Διαβρωθήκαμε”. Τι έχει αλλάξει από τότε;

Σχεδόν τίποτε. Μπορώ να πω ότι τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ έφτασαν στο κατώτερο σημείο της απαξίας. Το τέλμα είναι εδώ.

Γιατί λοιπόν ένας άνθρωπος επιτυχημένος στον επαγγελματικό στίβο, να θέλει να μπει στην κεντρική πολιτική σκηνή, ειδικά τώρα με τη σχεδόν ολική απαξίωση της πολιτικής;

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Διότι αν δεν προσπαθήσουμε όσοι, εν πάσει περιπτώσει, δείξαμε έναν αυτοσεβασμό και μια έντιμη στάση απέναντι στην κοινωνία και το επάγγελμά μας, ποιοί θα ασχοληθούν με την αλλαγή του ευτελισμένου πολιτικού συστήματος; Εντέλει, είναι και μιά απάντηση σ’ αυτούς που μας καταγγέλουν, ότι μόνο κριτική ξέρουμε να κάνουμε.

Συνδέεστε με άρρηκτους δεσμούς στην επαγγελματική – κοινωνική ζωή σας, από τη μία με την οικογένεια Κόκκαλη ως πρώην Δ/ντης του Flash για πολλά χρόνια και από την άλλη, με σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο περιπτώσεις στο μυαλό ορισμένων πολιτών πλέον, είναι φορτισμένες, και μάλλον αρνητικά. Αποτελούν για σας πρόβλημα αυτές οι σχέσεις στη νέα πολιτική σας καριέρα;

Κατ’ αρχήν, άρρηκτους δεσμούς έχω μόνο με την οικογένειά μου και τους φίλους και συντρόφους μου. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν ένας από τους εργοδότες που είχα στην επαγγελματική μου ζωή, όπως ήταν π.χ. και ο μακαρίτης ο Κίτσος Τεγόπουλος. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Η ανάμειξή μου, λοιπόν, στην πολιτική δεν έχει να κάνει με την επαγγελματική μου ιστορία. Και την πολιτική δεν τη βλέπω ως καριέρα. Άλλωστε, δεν έχω ανάγκη να αποδείξω κάτι. Να δουλέψω θέλω με ανθρώπους, που έχουν τις ίδιες αγωνίες με μένα. Και αν πετύχω κάτι κέρδος, θα είναι για όλους και μια προσωπική δικαίωση.

Κατεβαίνετε υποψήφιος όμως, μ’ ένα νέο κόμμα που οι δημοσκοπήσεις από τη μία το δείχνουν να πηγαίνει πολύ καλά και που αρκετοί από την άλλη, το έχουν παρομοιώσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ λόγω της εισροής στους κόλπους του στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Η ερώτηση είναι, γιατί να στηρίξει κάποιος τη ΔΗΜ. ΑΡ.; Ο πρόεδρός της βρίσκεται για δεκαετίες στην πολιτική σκακιέρα, τα προβεβλημένα στελέχη της το ίδιο. Είναι μια καινούργια πρόταση και σε τι συνίσταται;

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κανένα. Πράγματι, πολλοί προσήλθαν για να αποκτήσουν «πιστοποιητικό αγνότητας». Όμως, όσοι είχαν βάλει το δάχτυλο στο μέλι, πήγαν από εκεί που ήρθαν. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εντάχθηκαν στην ΔΗΜΑΡ είχαν ταχθεί εντός και εκτός Βουλής εναντίον του μνημονίου και υπέρ της κοινωνίας και των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί κάποιος να μας στηρίξει; Διότι είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη της Αριστεράς που τασσόμαστε υπέρ της Ευρώπης και του ευρώ, αλλά εναντίον των επιβληθέντων μνημονίων. Θεωρούμε – αντίθετα με αυτούς που τα υπερψήφισαν – ότι δεν είναι συμφωνίες ανέκκλητες. Μπορούν να αλλάξουν προς το συμφέρον της κοινωνίας, αρκεί να διαπραγματευτούμε δυναμικά και να μη λέμε «ναι» σε όλα. Η έξοδος από το ευρώ δεν είναι μονόδρομος, αν αντισταθούμε στα «θέλω» της Τρόικας. Το απέδειξαν οι τελευταίες δηλώσεις των Μέρκελ και Σόιμπλε.

Η δημιουργία του κόμματος συνέπεσε – αν όχι προκλήθηκε – από την μνημονιακή πολιτική των κομμάτων εξουσίας. Η ΔΗΜ. ΑΡ. βρίσκεται στο μέτωπο των αντιμνημονιακών κομμάτων; Αυτή η τοποθέτηση δε θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στην απόφαση των ψηφοφόρων;

Η ΔΗΜΑΡ είναι ανεπιφύλακτα υπέρ της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, αλλά ανυποχώρητα εναντίον των μνημονίων που καταστρέφουν την κοινωνία των πολιτών και εξαφανίζουν την προοπτική της ανάπτυξης για τη χώρα. Οι πολίτες δεν είναι πρόβατα…

Θα μετέχει η ΔΗΜ. ΑΡ σε μια κυβέρνηση συνεργασίας αν δεν έχει προκύψει αυτοδυναμία; Και αν ναι, με ποιους όρους και προϋποθέσεις;

Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι η Αριστερά της ανέξοδης και αναποτελεσματικής διαμαρτυρίας, που συντηρεί το σημερινό φεουδαρχικό κράτος. Είναι η κυβερνώσα Αριστερά. Αυτή που δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αρκεί αυτή να λειτουργεί υπέρ των πολιτών κι όχι υπέρ των τοκογλύφων. Φυσικά, το κράτος έχει συνέχεια και οι συμφωνίες που κάνει πρέπει να είναι σεβαστές. Όταν όμως, αντιστρατεύονται τα βιωτικά συμφέροντα των πολιτών και την ακηδεμόνευτη προοπτική της χώρας, πρέπει και μπορούν να αλλάζουν. Η Ευρώπη δεν είναι μια ομερτά μαφιόζων, αλλά μια κοινότητα αλληλεγγύης. Η ακινησία έφερε την καταστροφή, η ευελιξία την ευημερία.

Επιστρέφουμε στη δική σας υποψηφιότητα εδώ στην Εύβοια. Από το νησί της Εύβοιας λείπετε πολλά χρόνια. Είστε ενήμερος με τις ανάγκες; Ποια είναι ιεραρχικά για σας τα σημαντικότερα προβλήματα του νομού;

Ποτέ δεν έλειψα από την Εύβοια. Από την στιγμή που τέλειωσα το Λύκειο στην Αιδηψό, ως φοιτητής, ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, οι δύο μέρες της εβδομάδας ήταν στην πατρίδα μου. Και τα τελευταία χρόνια, οι μισές. Πάντα στην Αθήνα ένοιωθα μετανάστης. Και το κανονικό μου σπίτι είναι στην Αιδηψό. Εκεί είναι οι φίλοι μου, εκεί είναι τα βιβλία μου, εκεί είναι το βιός μου. Η Εύβοια είναι δυστυχώς, μόνον ανάγκες. Η Εύβοια είναι δίπλα στην Αθήνα, στις πύλες εισόδου της χώρας (διεθνές αεροδρόμιο, λιμάνια) μεγάλη σε έκταση, ανυπέρβλητη σε ομορφιές και όμως, αντιμετωπίζεται ως…βραχονησίδα. Είναι εξωφρενικό. Το νησί, που θα έπρεπε να είναι η ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού και το επίκεντρο της ανάπτυξης, θεωρείται από την κεντρική διοίκηση ως περίπου αλβανική περιοχή. Υπό τα απαθή βλέμματα των τοπικών βουλευτών. Χωρίς σοβαρό οδικό δίκτυο. Χωρίς τουριστικές υποδομές. Χωρίς καμία πρόνοια για τις βιομηχανικές της δυνατότητες. Έτσι απλά, περιφρονημένη. Το καταφρονεμένο Ελντοράντο της ελληνικής οικονομίας. Και έχουν το θράσος να μιλάνε για ανάπτυξη!

Αίσθηση των νέων ανθρώπων στην Εύβοια, είναι ότι υπάρχουν προοπτικές νέων ιδεών, εναλλακτικών μορφών ανάπτυξης, εγκαθίδρυσης δικτύων συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης, προοπτικές, οι οποίες δεν ενισχύονται από τη διοίκηση σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο. Ποια είναι η θέση σας;

Οι εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης, οι νέες ιδέες ασφαλώς και είναι ανεξάντλητες. Ιδιαίτερα, σ’ ένα νησί τόσο προικισμένο από τη Φύση, όπως η Εύβοια. Τα δίκτυα συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης, είναι το μέλλον της όχι μόνον της χώρας μας, αλλά ολόκληρης της Γης. Για να ενισχυθούν όμως αυτά από τη διοίκηση σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, πρέπει αυτή να ανατραπεί. Πρέπει το νέο να σαρώσει το παλιό. Ολοκληρωτικά και αμετάκλητα.