Η Ελλάδα της χρεοκοπίας

Ο Κώστας Μπέης, μεγάλωσε ως τα πρώτα εφηβικά του χρόνια στον τόπο καταγωγής των γονέων του, στη Χαλκίδα. Η επαγγελματική θέση του Εισαγγελέα πατέρα του, μάλλον έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση του νέου Κώστα Μπέη να επιλέξει τη Νομική έναντι της Φιλοσοφικής, καθώς είχε επιτύχει και στις δύο σχολές. Η επιλογή του αυτή, τον οδήγησε σε μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα για σχεδόν σαράντα χρόνια και τον κατέστησε εκ των κορυφαίων καθηγητών Πολιτικής Δικονομίας στην Ελλάδα, με πλούσιο συγγραφικό έργο και διεθνείς διακρίσεις. Παράλληλα, υπηρέτησε για χρόνια σε διάφορες θέσεις ευθύνης του δημόσιου τομέα ως Πρόεδρος και γενικός γραμματέας, ενώ χρημάτισε και Υπηρεσιακός Υπουργός Δημ. Τάξης, το 1996.
Υπήρξε ανάμεσα στις προσωπικότητες, που αντέδρασαν και εναντιώθηκαν στις επιλογές της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πρωτοστάτησε σε εκδηλώσεις σχετικά με την αντισυνταγματικότητα των αποφάσεών της. Εξέφρασε ανοικτά τη δυσφορία του για το πολιτικό σύστημα της χώρας διαχρονικά, για την εξαπάτηση, τη φαυλοκρατία και τον κομματισμό. Ανεξάρτητα με το αν κάποιος συμφωνεί με τις επιλογές και τα λεγόμενα του Κώστα Μπέη, το σίγουρο είναι ότι δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο.

Έχετε διατελέσει συνεργάτης και συνομιλητής Πρωθυπουργών, Πρόεδρος της ΕΡΤ, θητεύσατε σε θέσεις γενικού γραμματέως. Γνωρίζοντας τα πράγματα εκ των έσω, υπάρχει μια λογική εξήγηση για το πώς οδηγηθήκαμε στο σήμερα;

Ζούμε μια οικονομική και ηθική χρεοκοπία. Βγήκαμε από την εχθρική κατοχή το 1944 και τη Xούντα, χωρίς να είμαστε έτοιμοι, ούτε για την ελευθερία, ούτε για τη δημοκρατία που μας δόθηκε, με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ, με ευθύνη όλων μας. Από τη μια, τα λόγια τα μεγάλα και απατηλά και από την άλλη, η ανοησία να πιστεύουμε αυτά τα λόγια, να μη ζητάμε αποδείξεις. Οπωσδήποτε όμως, φταίει η εξαπάτηση. Δηλαδή εγώ, μόλις αρχές με μέσα του 2010, πληροφορήθηκα ότι, ήδη από το 1989, από τη συμμαχική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας υπό τον Μητσοτάκη, του ΠΑΣΟΚ υπό τον Παπανδρέου και του ενωμένου τότε ΚΚΕ υπό τον Φλωράκη και Πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα, η χώρα δεν ήταν σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, παρά μόνο με διεθνή δανεισμό. Κανείς δε μας το είπε, όλοι τους είναι υπεύθυνοι. Δεν επιρρίπτω τίποτε στον λαό λοιπόν, σε αυτό το θέμα γιατί δεν είχε καμία πληροφόρηση. Θυμάμαι το 1993, σε συνάντηση μου με τον Αντρέα, μετέφερα τις ανησυχίες Μητσοτάκη για το δημόσιο χρέος. Μου χτύπησε το πόδι λοιπόν, και μου λέει: “μην ανησυχείς, δεν είναι κακό μία χώρα να έχει μεγάλο δημόσιο χρέος, η Αμερική έχει ακόμα μεγαλύτερο”, έτσι επί λέξει. Του λέω λοιπόν: “κε. Πρωθυπουργέ, αφού μου λέτε ως οικονομολόγος, ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό, πείθομαι στα λόγια σας”. Έπρεπε να περάσουν περισσότερο από δέκα χρόνια για να συνειδητοποιήσω, ότι ο Αντρέας εκείνη τη νύχτα με κορόιδευε.

Τα κόμματα, οι άλλοι βουλευτές, οι υπουργοί τα γνώριζαν όλα αυτά;

Δε νομίζω ότι υπήρξε μέλος κυβέρνησης των εποχών εκείνων, που να μη γνώριζε ότι η χώρα δεν μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις παρά μόνο με δανεικά. Και παρόλα αυτά, συνεχώς διορισμοί, κάθε κόμμα διόριζε την κομματική του πελατεία. Σέβομαι ότι υπάρχει ανεργία, υπάρχει πίεση, αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνονται διορισμοί αν δεν υπάρχουν θέσεις και λεφτά.

Πρωτοστατείτε σε εκδηλώσεις πανεπιστημιακών οι οποίοι κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση και μιλούν για καταστρατήγηση του Συντάγματος. Παράνομη η τρόικα, άκυρα τα μέτρα, αντισυνταγματικό το μνημόνιο;

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Υπάρχει παραβίαση του Συντάγματος, επειδή δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις του. Στο άρθρο 28 παράγραφος 2, δεν απαγορεύεται να εκχωρηθούν εξουσίες κρατικές και αρμοδιότητες σε ξένους οργανισμούς, το λέει πανηγυρικά. Βάζει όμως, τον περιορισμό να ψηφιστεί από τα 3/5 της Βουλής. Αν ντύθηκε το ένδυμα του νόμου λοιπόν δεν αρκεί, πρέπει να έχει αυξημένη πλειοψηφία. Συνεπώς, από κει και πέρα, αρχίζει η ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πώς παίρνεις κύριε και στέλνεις στο εθνικό τυπογραφείο, ένα νόμο που  δεν ψηφίστηκε με την πλειοψηφία που αξιώνει το Σύνταγμα; Αφού δε σέβεσαι την υπογραφή σου, είσαι παράνομος, κάποια μέρα πρέπει να λογοδοτήσεις, κάποια μέρα πρέπει να πας φυλακή. Και συ και αυτοί που τα έκαναν.

Δε νομίζω ότι υπήρξε μέλος κυβέρνησης των εποχών εκείνων, (από το 1989) που να μη γνώριζε ότι η χώρα δεν μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις παρά μόνο με δανεικά.

Και ενώ σε υψηλότατες θέσεις ευθύνης βρίσκονται δύο “έγκριτοι” νομικοί, μέλη της κυβέρνησης.

Δεν είναι δικό μου το σχόλιο γιατί εγώ δεν θα χρησιμοποιούσα κάποια λέξη.

Να μιλήσουμε λίγο για τις δανειακές συμβάσεις. Υπάρχουν μερικές υποχρεώσεις ανήκουστες και όσον αφορά την εθνική μας κυριαρχία.

Δεν έχω γνώση οικονομικών, αλλά δεν είναι δυνατόν να είσαι καταχρεωμένος και να προσθέτεις και άλλα χρέη. Υπάρχουν στιγμές που κάποιος λέει, δεν έχω να πληρώσω και δεν πληρώνω. Δεν μπορείς να πάρεις απ’ αυτόν που δεν έχει. Από κει και πέρα, αυτός που απλά διαχειρίζεται μια περιουσία που δεν του ανήκει, δεν είναι δυνατόν να εκποιήσει αυτή την περιουσία. Τα λέω αυτά  αναφορικά με την εθνική περιουσία, δεν είναι δυνατό η εθνική περιουσία να παραδίδεται στους δανειστές, δεν έχει τέτοια εξουσία.

Ηθική ή νομική εξουσία;

Νομική. Δεν μπορείς να εκποιήσεις την εθνική περιουσία, για παράδειγμα, τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας ή τις ακτές. Όλη η ιδιωτική περιουσία του κράτους – δηλαδή η περιουσία που δεν εξυπηρετεί δημόσιους σκοπούς – μ’ ένα νόμο που ψηφίστηκε στις 23 Ιουλίου, περιήλθε σ’ έναν οργανισμό που διοικείται από ανθρώπους που όρισε η κυβέρνηση και οι οποίοι έχουν εξουσία να επιλέγουν μόνοι τους τον υποψήφιο αγοραστή χωρίς πλειστηριασμό, χωρίς ανοικτές διαδικασίες, με τίμημα που δεν έχει δημοσιότητα. Βεβαίως, σέβομαι απόλυτα τον πρόεδρο της επιτροπής τον Κουκιάδη, ένας έντιμος συνάδελφος καθηγητής εργατικού δικαίου, αλλά εκεί που δεν υπάρχει διαφάνεια, δεν μπορώ να έχω εμπιστοσύνη. Και εν πάση περιπτώσει, η περιουσία του πατέρα σας είναι να τη διαχειριστείτε, όπως θέλετε;

Ειδικά αφού η κυβέρνηση εξελέγη με διαφορετική ατζέντα, χωρίς εκλογική νομιμοποίηση για τέτοιες αποφάσεις από τον ελληνικό λαό.

Τι μας έλεγε; Θα κάνουμε την Ελλάδα Δανία του Νότου, λεφτά υπάρχουν ενώ ήξερε ήδη, οκτώ μήνες πριν από τις εκλογές όπως τα αποκαλύπτουν οι συνομιλητές του. Ήταν λοιπόν ένας κοινός ψεύτης, κορόιδευε τον ελληνικό λαό, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πάρει την πρωθυπουργία, την πήρε και τι κατάλαβε; Φαίνεται, ότι είχε άλλες βλέψεις που εμείς δεν τις ξέρουμε. Θυμάμαι ο Αλευράς μου είχε πει, ότι η πολιτική έχει άλλες γλύκες. Είναι οι άλλες γλύκες, λοιπόν. Δεν μπορώ να επαναλάβω τι ακούγεται ανεύθυνα, αλλά υποψιάζομαι ότι κάποια βάση έχουν.

Θα χρειαστούν δεκαετίες να αποκτήσει ο Έλληνας ψηφοφόρος συνείδηση Γερμανού ψηφοφόρου. Μη γελιόμαστε και να μη χαϊδεύουμε. Χρειαζόμαστε νέο Σύνταγμα, που να εμποδίσει τη φαυλοκρατία.

Γιατί δεν επιλέξατε να θέσετε εαυτόν στην κρίση του λαού, ενώ κινούσασταν γύρω από την πολιτική για χρόνια;

Θυμάμαι δυο περιστατικά ενδεικτικά: ήταν Αύγουστος του 1974, μόλις είχε γυρίσει ο Καραμανλής και ήμασταν καλεσμένοι σε φιλικό του σπίτι. Καθίσαμε να φάμε, ο Καραμανλής αγόρευε και σαν να ήταν μια παιδική χορωδία όλοι μαζί γύρω, να του λένε βεβαίως κύριε, μάλιστα κύριε Πρόεδρε. Εγώ λοιπόν, εξεδήλωσα απορίες, ερωτήσεις, μια δυσφορία. Λοιπόν, όλοι οι άλλοι πλην εμού έγιναν ανώτατοι δικαστές, υπουργοί κλπ. Το δε 1981, με κάλεσε στο σπίτι του ο Βογιατζόπουλος, εξ απορρήτων οικονομικός σύμβουλος του Γέρου και έπειτα του Ανδρέα. Έτυχε να κάτσω δίπλα στον Ανδρέα και άρχισε να αγορεύει εναντίον της ΕΟΚ. Έλεγε, έλεγε και αφελώς του λέω: “κε. Πρόεδρε, σε λίγους μήνες, έχουμε εκλογές και είναι ολοφάνερο, πως θα γίνετε πρωθυπουργός, συνεπώς δεν έχετε παρά να δηλώσετε ότι η Ελλάδα εξέρχεται της ΕΟΚ”. Ο Ανδρέας μένει αποσβολωμένος, και όλοι γύρω με κοίταζαν με αγριωπό ύφος. Απλώνει λοιπόν, ένα ωραίο, πλατύ χαμόγελο και μου λέει: “Αγαπητέ μου, ήταν κακό που ο Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ, αλλά θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο κακό αν εμείς θα βγαίναμε”. Έφυγα εκείνο το βράδυ, έχοντας πάρει το μάθημα. Απλώς μας δουλεύουν με αερολογίες.

Και πώς στη συνέχεια προέκυψαν οι θέσεις που αναλάβατε;

Προκηρύσσονται οι εκλογές του 1981, και βλέπω στην εφημερίδα ότι είμαι υποψήφιος στην Α’ Αθηνών χωρίς να έχω ερωτηθεί. Δεν ήθελα τότε να είμαι υποψήφιος, επειδή ήταν εκκρεμής η διαδικασία της εκλογής μου ως τακτικού καθηγητή στο πανεπιστήμιο. Είπα το πρόβλημα μου στον Ανδρέα και μου είπε, ότι θα βρούμε έναν τρόπο να σε τακτοποιήσουμε και σένα. Το μεσημέρι της ορκωμοσίας της κυβέρνησης, μου ανακοίνωσαν ότι με έβαλαν Πρόεδρο στην ΕΡΤ, έμεινα για περίπου ένα χρόνο, οπότε και έφυγα για το Υπουργείο Παιδείας. Εκεί πρέπει να πω ότι αποκαρδιώθηκα, γιατί είδα ότι κουμάντο έκαναν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των καθηγητών, όλες απαιτητικές. Νοικοκύρεμα δεν μπορούσε να γίνει, ήθελα να φύγω, δεν άντεχα. Ο Παπαθεμελής, τότε Υφ. Παιδείας με απέτρεψε, λέγοντας ότι θα μου πετάξουν λάσπη και επειδή δεν είχα κανένα ενθουσιασμό ότι είμαστε όλοι σύντροφοι και πρυτανεύει το ήθος, ομολογώ ότι φοβήθηκα. Ευτυχώς λίγους μήνες μετά ,ο μακαρίτης ο Αλευράς, μεταβατικός πρόεδρος της Δημοκρατίας, μου πρότεινε να πάω Γενικός Γραμματέας στην προεδρεία της Δημοκρατίας. Δεν έχω γνωρίσει εντιμότερο άνθρωπο από τον Αλευρά, συνεργαστήκαμε άριστα ως το 1988, οπότε και διαλύθηκε η Βουλή και από τότε είπα ότι δε θέλω καμία απολύτως σχέση.

Είχατε και πρόταση για Υπουργείο;

Δυο φορές μου ζήτησε ο Αντρέας να γίνω Υπουργός, τη μία μάλιστα στη θέση της Μελίνας, όταν πέθανε. Του είπα, ότι θα είμαι πολύ πιο χρήσιμος απ’ έξω να σας λέω ελεύθερα τη γνώμη μου, παρά εκεί. Και το έκανα αυτό, γιατί σκέφτηκα, ότι στο υπουργείο πολιτισμού θα έπρεπε να κάνω τα θελήματα του Λαμπράκη με το Μέγαρο Μουσικής και ναι μεν, εκτιμώ το έργο που έκανε ο Λαμπράκης στο Μέγαρο, αλλά ο πολιτισμός δεν είναι μόνο ο Λαμπράκης και το Μέγαρο μουσικής και ο Λαμπράκης θα με χοροπηδούσε για να κάνω τα θελήματά του.

Συνεχίσατε να εμπιστεύεστε το ΠΑΣΟΚ;

Σας έδειξα ότι εμπιστευόμουν; Ίσα-ίσα δυο φορές αρνήθηκα την υπουργοποίηση, τη μία το 1993 και μετά με την Μελίνα. Ξέρετε πολλούς να τους παίρνει ο πρωθυπουργός τηλέφωνο και να λένε δε θέλω; Με τις εμπειρίες που είχα από τις διάφορες θέσεις και ιδίως από τους κακομαθημένους υπαλλήλους της βουλής, αποφάσισα ότι είχα καλύτερα πράγματα να ασχοληθώ.

Επανερχόμαστε στο σήμερα. Καλέσατε τους πνευματικούς ανθρώπους να βγουν από τη σκόνη των βιβλιοθηκών τους και βλέπουμε κάποιους σαν τον Θεοδωράκη, που είναι μια μορφή, αλλά τόσα χρόνια και μετά την υπουργία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη..

Και εγώ είχα πολλές επιφυλάξεις τότε για την υπουργία του, αλλά πρέπει να πω ότι ο Μίκης είναι μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα, δεν έχει πάνω του κανένα λεκέ, είναι καμάρι για τη χώρα που έχουμε τον Θεοδωράκη, το μόνο κακό είναι ότι είναι μεγάλης ηλικίας πια.

Και αυτός όμως δε βγήκε σθεναρά να φωνάξει παλαιότερα!

Τώρα βγήκε όμως. Χαίρομαι που το καλοκαίρι είχαμε συνέχεια στο σπίτι του συναντήσεις και χαίρομαι που συνεργαστήκαμε και θα συνεργαστούμε πάλι.

Ποια είναι η άποψή σας για τους αγανακτισμένους, για τα επεισόδια στις πορείες για τις οδομαχίες μεταξύ τους;

Με το δίκιο τους. Δεν μπορώ να ξέρω τι είναι η κάθε ομάδα, αλλά είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στο χάλι που είμαστε και να μην υπάρχουν αναταραχές;

Θεωρείτε ότι υπάρχει ορμή στο κίνημα των αγανακτισμένων, έχει τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι;

Θα ήμουν ευτυχής αν θα έχει και πρακτικό αποτέλεσμα. Η εμπειρία μου, δύο Έλληνες δύο γνώμες, τρεις Έλληνες τρεις γνώμες, δε με ενθαρρύνει. Δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας. Στη δική μου αντίληψη, χρειαζόμαστε και έχουμε εκλεκτούς νέους συναδέλφους οικονομολόγους, που δε βλέπω όμως να συσπειρώνονται προκειμένου να προτείνουν και να εφαρμόσουν ένα κοινό οικονομικό πρόγραμμα. Από την άλλη μεριά, είναι τα θέματα της συνταγματικής και δημοκρατικής νομιμότητας, όπου και πάλι δεν συμφωνούμε.

Υπάρχουν σήμερα πολιτικοί που θα εμπιστευόσασταν;

Στη δική μου συνείδηση ο μόνος που και ξέρει και είναι έντιμος, με αποκάρδιωσε με το να ανέχεται γύρω του ένα σωρό πλιατσικολόγους. Ο Σημίτης ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα, αλλά ανεχόταν να τρέχουν οι παρατρεχάμενοι να λαδώνουν τον κομματικό μηχανισμό. Αυτή είναι η δική μου κρίση και για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, ότι δεν είναι αυθαίρετη, το 1996 στις εκλογές, ο Σημίτης μου ζήτησε να τον βοηθήσω, ως υπηρεσιακός Υπουργός Δημοσίας Τάξης. Έκαμψα τις αντιδράσεις αστυνομικών και παραγόντων και έγιναν οι εκλογές, χωρίς στρατό, όπως μου είχε ζητήσει. Αυτή είναι η καλή όψη της συνεργασίας. Γιατί χτυπάει το τηλέφωνο μια μέρα και ακούω μια αναιδή φωνή να λέει: “γιατί κε. Υπουργέ δεν υπογράψατε την κοινή απόφαση των τριών Υπουργών”; Ήταν ο γραμματέας του Πρωθυπουργού, αυτός ο αχρείος που είναι κατηγορούμενος για μίζες. Βρίσκω την απόφαση, και επειδή δεν είχα εμπιστοσύνη, έψαξα τους νόμους. Ο νόμος έλεγε λοιπόν, ότι μπορεί να παραταθεί εφάπαξ για 4 μήνες η προθεσμία μετατροπής των τυχερών παιγνίων σε μεικτά και ενώ είχαν ήδη γίνει τέσσερις παρατάσεις παρανόμως. Έγραψα και υπέγραψα λοιπόν το εξής: Δεν υπογράφω για άλλη παράταση, επειδή κατά τη σαφή διατύπωση του νόμου μόνο μια φορά επιτρεπόταν. Μετά τις εκλογές, δε με πήρε τηλέφωνο ο Σημίτης να πει ένα ευχαριστώ, προδήλως γιατί δεν είχα υπογράψει.

Γιατί δεν έχει τιμωρηθεί κανένας πολιτικός, κανείς δεν έχει πάει φυλακή, εκτός του Τσοβόλα;

Υπάρχουν περιπτώσεις παλαιότερα, που καταδικάστηκαν αλλά με αναστολή, ένας εξ΄ αυτών, ο συμπατριώτης μας ο Πάνος Χατζηπάνος, υπουργός μεταφορών επί Τσαλδάρη. Μένει η ρετσινιά σ’ αυτήν την περίπτωση. Όσο για τον Τσοβόλα, πραγματικά δε θυμάμαι ότι πήγε φυλακή.

Θεωρείτε το ότι δεν έχει τιμωρηθεί σχεδόν κανένας πολιτικός, είναι και ο λόγος για την ασυδοσία και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος;

Ο λόγος για την απαξίωση είναι το πολύ χρήμα που ρέει. Θα σας πω μια ιστορία πολύ παλιά, που μου τη μετέφερε ο Νιάνιας – πρώην στενός συνεργάτης του Μητσοτάκη – ότι στο σπίτι του μια μέρα ο Μητσοτάκης άνοιξε για τις ανάγκες του διαλόγου ένα ντουλάπι πίσω από το κάθισμά του και πέφτουν λοιπόν, πολλά χρηματοδέματα και αντί να κλείσει το ντουλάπι και να μην πει τίποτα, άρχισε να καγχάζει: “τα τούβλα τα τούβλα, κατρακύλησαν τα τούβλα”. Τόσο αυτονόητο. Και μη γελιόμαστε δεν ήταν και δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης.

Έχετε καταγγείλει το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, το αποτυχημένο σύστημα, την φαυλότητα της οικογενειοκρατίας. Υπάρχει περιθώριο να αλλάξει κάτι και σε σχέση με το σύνταγμα;

Με το χέρι στην καρδιά, το Σύνταγμά μας είναι άριστο, είναι το καλύτερο στην Ευρώπη μετά το ελβετικό, αλλά δεν είναι Σύνταγμα για τον ελληνικό λαό και τους Έλληνες πολιτικούς. Είναι Σύνταγμα για την Ολλανδία, για τη Δανία, χώρες άλλου επιπέδου και όχι για μας.

Γιατί ζητάτε να αλλάξουμε το άριστο Σύνταγμα και να μη θέλουμε να βελτιώσουμε το επίπεδο ενός λαού;

Θα χρειαστούν δεκαετίες να αποκτήσει ο Έλληνας ψηφοφόρος συνείδηση Γερμανού ψηφοφόρου. Μη γελιόμαστε και να μη χαϊδεύουμε. Χρειαζόμαστε νέο Σύνταγμα, που να εμποδίσει τη φαυλοκρατία. Και πώς θα την αντιμετωπίσει; Πρώτα από όλα, τι χρειαζόμαστε 300 φαυλοκράτες, άδεια δε μένουν τα καθίσματα; 100 και πολλοί είναι. Γιατί η Ολλανδία με περίπου 16 εκ. πληθυσμό, έχει μόνο 60 βουλευτές; Χρειαζόμαστε Βουλή για να προσφέρει υπηρεσίες, όχι για να πλουτίζει ο βουλευτής και να κάνει ρουσφέτια στην εκλογική του πελατεία. Θα πρέπει επίσης, να παταχθεί η οικογενειοκρατία. Έχετε υπόψη σας, ότι στην ελληνική ιστορία μαζί με τούτον εδώ, έχουμε 23 πρωθυπουργούς δια κληρονομικής διαδοχής που κληρονόμησαν τον παππού τους, τον μπαμπά τους ή τον θείο τους; Ξέρετε άλλο κράτος να έχει πρωθυπουργό δια κληρονομικής διαδοχής;

Υπάρχει όμως το επιχείρημα της εκλογής τους δια της κάλπης.

Αυτό ακριβώς λέω, αυτός είναι ο λαός. Δεν περιμένω απ’ αυτόν τον λαό ότι θα αλλάξει την κατάσταση. Χρειαζόμαστε λοιπόν, σύνταγμα που να εφαρμόζεται και να εμποδίζει αυτόν το λαό να διευκολύνει τέτοιες καταστάσεις.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, δεν είναι οι διαχειριστές του συστήματος και του συντάγματος;

Και εμείς είμαστε υπεύθυνοι, διαχειριστές του συστήματος. Εμείς τους βγάζουμε. Έχουμε δυναστείες πολιτικών, πολυτελή βουλή, ύστερα άλλα μας λένε προεκλογικά και άλλα μας ξεφουρνίζουν μετεκλογικά. Χρειαζόμαστε λοιπόν, ξεχωριστές εκλογές για Βουλή και ξεχωριστές εκλογές για κυβέρνηση. Αυτός που θέλει να σχηματίσει κυβέρνηση θα ζητάει την ψήφο, θα παρουσιάζει τους υπουργούς του και τα πρώτα σχέδια νόμου που θα εφαρμόσει.

Ψηφίζουμε λοιπόν δυναστείες, παρακαλάμε για μια θέση στο δημόσιο ακόμα και τώρα, εφεύραμε το διακοποδάνειο. Τελικά, τι σόι λαός είμαστε; Και αναλογιζόμενοι την πορεία, ευθύνονται  περισσότερο οι πολιτικοί; Μήπως έχει κάποια ουσία η δήλωση μαζί τα φάγαμε;

Ένα λεπτό, είπαμε έχουμε ευθύνες, είμαστε λαός ανεύθυνος, ανερμάτιστος, αλλά αυτή η δήλωση έχει μεν ένα ίχνος αλήθειας, αλλά είναι χοντρό ψέμα. Γιατί άλλο τα χοντρά που φάγατε εσείς και άλλο τα ψιλολόγια που δώσατε στον κοσμάκη. Είναι διαφορετικά. Μη γελιόμαστε τώρα, εδώ βγήκαν περιουσίες έξω και βγαίνουν ακόμα και σήμερα από τους πολιτικούς και όποιος νομίζει το αντίθετο είναι αφελής.

Σε κάποια ομιλία σας, αναφερόμενος στην οικογενειοκρατία, στους Λουδοβίκους χαρακτηριστικά, είπατε εκείνη η εποχή στη Γαλλία τελείωσε με μία αιματοχυσία. Μετά τους αγανακτισμένους, προβλέπετε κάποια πιο βίαιη επανάσταση;

Εδώ δυστυχώς, έγινε η αιματοχυσία με τον εμφύλιο πόλεμο και δε βγήκε τίποτα. Δεν ξέρω αν θα γίνουν βιαιότερα τα πράγματα, δεν είμαι προφήτης, αλλά έτσι όπως είμαστε, δε σωζόμαστε. Χρειάζεται δυναμική αντίσταση, χρειάζεται επανάσταση. Αυτές οι δυνάμεις δεν υπάρχουν.

Στο πλαίσιο του ανερμάτιστου λαού, μήπως χρειαζόμαστε τελικά τους επόπτες-ελεγκτές για να πραγματοποιήσουν πράγματα που εμείς δεν μπορούμε, προς όφελος μας;

Εάν οι ελεγκτές ήταν δικοί μας, θα έλεγα ότι ενδέχεται να πονούν τον τόπο, αν είναι ξένοι γιατί να φροντίσουν; Αυτά που έχει δανειστεί η Ελλάδα είναι ψίχουλα γι’ αυτούς. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Είναι πρόφαση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει πλούτος, ο ορυκτός πλούτος που υπάρχει στην Ελλάδα φαίνεται ότι είναι αξιόλογος και τον θέλουν.