«Να μη σταματάμε όταν κάνουμε λάθος»

Eίναι πτυχιούχος της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού «Ραλλού Μάνου» και του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α. Παρακολούθησε το 3ετές εργαστήριο υποκριτικής – αυτοσχεδιασμού της Ε. Σκότη (ομάδα ΝΑΜΑ) καθώς και σεμινάρια σε σύγχρονο χορό, physical theatre, αυτοσχεδιασμό και χορογραφία σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έχει συνεργαστεί με χορογράφους και σκηνοθέτες, όπως: Α. Παπαδαμάκη, Π. Απέργη (Αερίτες), ομάδα Ha!, Α. Λαμπίρη, Α. Γύρα, Μ. Νέστορα (Yelp!), Γ. Χατζάκη & Φ.Κορρού, Α. Φλουράκη, Eammon Farrel, Κ. Παπακωνσταντίνου, Δ. Μπογδάνο, Μ. Κοιλάκο, Χ. Χριστοφή, θέατρο Χαλκίδας κ.ά.
Εδώ και 9 χρόνια διδάσκει σύγχρονο χορό, κίνηση και αυτοσχεδιασμό σε studio, κοινωνικούς χώρους, ιδρύματα, σχολές χορού και δραματικές σχολές.

Στην αρχή με πιάνει δέος, σαν ελεύθερη πτώση, είμαι 18, πάω Αθήνα, στην πόλη Γίγαντα κι είμαι μόνο 1,52, εγώ κι ο εαυτός μου και ξεκινάω τις σπουδές μου πάνω σε κάτι που οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν ότι σπουδάζεται, ότι είναι δουλειά, εργασία, πώς το λένε. Στο λύκειο, όταν έλεγα ότι αποφάσισα να πάω να σπουδάσω χορό, οι περισσότεροι με κοιτούσαν για 3 δεύτερα κ μετά ίδια κασέτα «και τί δουλειά θα κάνεις;». Ευτυχώς οι γονείς μου δεν ήταν μέσα σ’ αυτούς!
Άπαξ και μπήκα όμως την πρώτη φορά στο μετρό, τελείωσε. Αυτό ήταν, ξεκίνησε, το ζω, τώρα. Και τώρα. Και μόλις τώρα. Κι έτσι, πέρασαν 13 χρόνια. Να σπουδάζω την κίνηση, να την κάνω χορό, να παράγω νοήματα απ’ αυτήν, να τη διδάσκω, να τη βάζω στο θέατρο, να την αναζητώ, στο δρόμο, στο στούντιο, στο Άμστερνταμ και το Λονδίνο, την Αθήνα και τη Χαλκίδα.
Γιατί η κίνηση είναι που έχει σημασία, η ροή, λέω καμιά φορά στους μαθητές.
Να μη σταματάμε όταν κάνουμε λάθος, ν’ αυτοσχεδιάζουμε μέχρι να το ξαναπιάσουμε, να κινούμαστε σε όλο το χώρο, να μη κοιτάμε κάτω, στα μάτια να κοιταζόμαστε, αλλιώς θα χτυπήσουμε ο ένας τον άλλο. Αν μπει κάποιος στο δρόμο μας, μη σταματήσουμε τη ροή, απλώς αλλάζουμε κατεύθυνση. Να ελισσόμαστε με το κέντρο βάρους χαμηλά, να βρίσκουμε χώρο και να περνάμε ανάμεσα, δε φοβόμαστε, είμαστε όλοι μαζί και χωρίς να μιλάμε, ξέρουμε. Ξέρουμε την επόμενη διαδρομή μας, την επόμενη στροφή του διπλανού. Περπατάμε ως μονάδες κι όμως κινούμαστε σαν σύνολο, ένας να σταματήσει, πάει, χάλασε. Αλλά, για μισό λεπτό, αυτό μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο. Μπορεί να πρέπει να σταματήσει το σύνολο. Τίποτα δεν είναι λάθος. Υπάρχει μόνο εύκολο και δύσκολο, σύντομος δρόμος ή μακρύς. Όλα εξυπηρετούν κάθε φορά την ιδέα που θέλουμε να εκφράσουμε. Την επικοινωνία. Παρεμβαίνουμε και προτείνουμε. Όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να υπάρχει σαφής πρόθεση. ‘Ωπα – ώπα. Ακόμα για χορό μιλάμε;
Κάπως έτσι συνειδητοποίησα γιατί κάνω χορό, γιατί κάνω θέατρο. Γιατί μέσα απ’ την πρόβα, τα κείμενα, τους ρόλους και τους πολύτιμους συνεργάτες ή τα ανάλγητα αφεντικά θεάτρων, μαθαίνω για τη ζωή μου, τη ζωή μας. Κι έτσι έχω την όμορφη ψευδαίσθηση ότι όσο μαθαίνω δε θα γεράσω, δε θα βολέψω το κορμί μου στη θαλπωρή του -με προβατέξ κάλυμμα- καναπέ μου.
Γιατί ο χορός και το θέατρο είναι ομαδικά αθλήματα. Είναι πάντα σε σχέση με τον Άλλο. Ακόμα και στο Beauty and the Beast (τη solo performance που χόρεψα φέτος) ήμουν μόνη επί σκηνής μόνο, υπήρχε ο Μάνος στα video, o τεχνικός στα φώτα και φυσικά το κοινό.
Γιατί δεν υπάρχει ποτέ σταθερό ωράριο, μπορεί να δουλεύω σε 3-4 project συγχρόνως και τον άλλο μήνα σε κανένα. Γυρνάω όλη την Αθήνα για να πάω από πρόβα σε μάθημα κι απο κεί στο θέατρο κι όσο κι αν γκρινιάζω για την ταλαιπώρια μου, γουστάρω! Να φτιάχνω τον καφέ στην κούπα, να μπαίνω στο αυτοκινητάκι μου κι απ’ την Κυψελάρα μου, την όμορφη, να οργώνω το παράλογο, το άσχημο και το εκπληκτικό, να ‘μαι στους δρόμους, με τους ανθρώπους. Να μην ξεχαστώ.
Αλλιώς τί νόημα έχει να κάνει κανείς τέχνη; Για τα λεφτά; Χαχαχαχαχαχαχα. Μιλάμε για μια πολύ σκληρή δουλειά, με πολύ ιδρώτα, νεύρα και μικρές αμοιβές. Εργατιά! Όμως η αδρεναλίνη και οι ενδορφίνες που εκλύονται είναι εθιστικές, κακά τα ψέματα. Τελειώνει η παράσταση κι έχει ταρακουνηθεί το μέσα μου. Πέρα – δώθε, σαν τα νερά της Χαλκίδας.
Εκεί που πάντα θα επιστρέφω για να δω τους αγαπημένους μου ανθρώπους, για να κάτσω στο Κουρέντι, όπως στο Λύκειο, να κάνω ένα τσιγάρο. Και μετά να περπατήσω βόλτα στην Καναπίτσα και να κάτσω στα τουβλάκια να δω αυτό το πέρα – δώθε. Να θυμηθώ τις τάσεις φυγής μου και την ασφάλεια ότι τα νερά θα ‘ναι πάντα εκεί να μου θυμίζουν, με τη σειρά τους, ότι η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Και κάπως έτσι αδειάζω. Και ξαναρχίζω.