τα όνειρα, δε στα χαρίζει κανείς

Η Ιφιλένια Ζαχαριάδου μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Σπούδασε χορό, εικαστικές τέχνες, θέατρο και παιδαγωγική θεάτρου. Σε τρεις συνεχόμενες χρονιές (2000 με 2002) απέσπασε ατομικά βραβεία χορού, αλλά και συνόλου, στους Πανελλήνιους Αγώνες Σύγχρονου Χορού. Το 2011 πήρε το 3ο βραβείο κοινού στο Micro Festival για την πρώτη της ταινία μικρού μήκους «Νόμιζες». Είναι ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Reperaz. Από το 2003 μένει στην Αθήνα.

Πάντα μου άρεσε να κοιτώ τη θάλασσα και τα τρελά νερά της.
Μια πάνω, μια κάτω σαν τις σκέψεις μου και τα σχέδια διαφυγής μου.

Τα πρώτα ερεθίσματα εδώ, στη Χαλκίδα.
Λίγο η Πολυξένη με τα χρώματα και τη ζωγραφική στο σπίτι…
Λίγο το εργαστήριο Τέχνης της Χαλκίδας με ιδέες και καινούργια υλικά.
Λίγο ο Θοδωρής με τη μουσική, το πιάνο και τις παρτιτούρες
Κάθε μέρα για χρόνια η Ελένη και το εργαστήριο Χορού και Κίνησης

Θέλησα να ανοίξω τα φτερά μου, να φύγω και όλα αυτά τα λίγο να τα κάνω λίγο ακόμα.
Και βρέθηκα στην Αθήνα, δίπλα στη Χαλκίδα και ταυτόχρονα πολύ μακριά.

Χωρίς να καταλάβω πολύ καλά το πώς και το γιατί, βρέθηκα πολύ σύντομα από τη σχολή της γραφιστικής και της Παιδαγωγικής θεάτρου του Λάκη Κουρετζή να δουλεύω μέσα στο θέατρο, να κάνω θεατρικό παιχνίδι με παιδιά εντός και εκτός Αθήνας και στη συνέχεια να μπλέκομαι στον κόσμο του σινέμα και της ρεκλάμας.

Θέατρα, ταινίες, παιδιά, παιχνίδια, φώτα, κονσόλες, χρώματα, προσχέδια σκηνικά, γλυπτά, κουστούμια, περούκες, πρόβες, χορογραφίες, reperaz, φροντιστήριο, ταξίδια, βανάκια, διαδρομές, κούραση, γέλιο, επιτυχίες, αποτυχίες, όνειρα, κάμερες, racor, μικρόφωνα, σενάρια, πρεμιέρες, φιλίες, έρωτες. Όλα αυτά μαζί!
Ένας κόσμος μαγικός.

Κρύους χειμώνες να γυρίζουμε καλοκαιρινές στιγμές.
Καλοκαιριάτικα να ρίχνουμε χιόνι στους δρόμους.
Στην Ευελπίδων να στήνουμε σκηνές καταδίωξης και οι πολίτες σαν ήρωες να κυνηγάνε τους ηθοποιούς.
Τεράστια μπαλόνια να γίνονται το πιο όμορφο νυχτερινό φεγγάρι.
Ένας λύκος και ένα μωρό να συνταξιδεύουν και να πρωταγωνιστούν στην ίδια ιστορία.
Ένα τεράστιο πράσινο πανί που σε πάει παντού χωρίς εισιτήριο.
Παιδιά θαύματα, παιδιά ηθοποιοί.
Παιδιά σε κύκλο και πάλι από την αρχή.
Θέατρο, πρόβες, χορογραφίες.
Χέρια λερωμένα και το σπίτι γεμάτο από υλικά.
Κινηματογραφικά ψέματα με ανθρώπινες αλήθειες.
Με συνεργάτες από ολόκληρο τον κόσμο.

Ταξιδεύοντας…
Χωρίς ποτέ το ταξίδι να είναι το ίδιο.
Και χωρίς ποτέ να ξέρεις τι και πως θα το κάνεις.

Και ακόμα αντέχουμε και δεν χάνουμε το όνειρο.

Γιατί τα όνειρα δε μας τα χαρίζει κανείς.
Αλλά τα δημιουργούμε και ζούμε μέσα από αυτά.

Και γιατί ακόμα διψάω, αναπνέω και αναζητώ.

Και στο δρόμο της αναζήτησης προχωράς .