Η Χαλκίδα από άλλο «point»

Ημέρα Τρίτη και είμαι για καφέ στην Παραλία με τον ΑΝ-Τώνη και τον Δράκο και γω αφηρημένος χαζεύω τις βαρκούλες κάτω από τη Γέφυρα, που το πλήθος τους μου θυμίζει τα υπέροχα καλοκαιρινά βράδια μας στη Χαλκίδα, όταν τα φώτα τους πλημυρίζουν τον Ευβοϊκό και σε προκαλούν να τα χαζέψεις. Ποτάκι, κουβεντούλα και η πρόταση σκάει. «Γιώργο, γιατί δεν γράφεις στο ΑΝ;» Έτσι προκύπτει αυτό το κείμενο. Και επειδή, και δεν ξέρω το γιατί, αισθάνομαι άβολα για να γράψω ένα βιογραφικό, ας ξεκινήσω και ο,τι βγει…..

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Χαλκίδα και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Βασικά, για όσα έχει η Χαλκίδα τη δυνατότητα να κάνει, και όχι απαραίτητα γι’ αυτό που είναι σήμερα. Αλλά ας μην είμαι αχάριστος. Όλα όσα σκέφτηκα, όλα όσα τόλμησα και όλα όσα ήθελα να κάνω, είχε και χώρο και χρόνο και τόπο να μου τα διαθέσει. Και σημειωτέον, δεν είμαι απ’ τα παιδιά εκείνα που διψούσαν και επεδίωκαν να φύγουν μακριά απ’ τα «Τρελά Νερά». Χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι υστερεί και αν όχι σε όλες, τότε στις περισσότερες, περιπτώσεις αδικεί τον εαυτό της. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που θα χαρώ πολύ μαζί να το συζητήσουμε. Θα έχουμε, άλλωστε, την ευκαιρία να τα λέμε πολύ συχνά, μέσω του «ΑΝ». Όμως, αυτό είναι ένα βιογραφικό και μου φαίνεται πως έχω ξεφύγει λίγο. Αλλά δεν πειράζει. Στη Χαλκίδα λοιπόν πέρασα τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια, πριν να με συμπεριλάβει το «Πολιτικό της Νομικής» στις λίστες των φοιτητών του και με προσκαλέσει στη ζωή στην Πρωτεύουσα.
Η εφηβική τρικυμία στο κεφάλι με οδήγησε να ασχοληθώ με πάρα πολλά. Από τον αθλητισμό μέχρι και τα κοινά. Καλά, όταν πήγαινα Δημοτικό, ας μην το σχολιάσω μόνη μου ασχολία ήταν το …φαγητό. Όσοι με ξέρουν από τότε, κάτι καταλαβαίνουν. Έπειτα Γυμνάσιο (στο 1ο) σηκώθηκα απ’ το τραπέζι και ασχολήθηκα με το 15μελές, με το ποδόσφαιρο, το στίβο και το θέατρο, με το οποίο κόλλησα απίστευτα. (Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις πρόβες Κυριακή απόγευμα στους διαδρόμους).

Στο Λύκειο άλλαξαν πολλά. Έγινα άλλος άνθρωπος. Δεν σταμάτησα το θέατρο αλλά ερωτεύτηκα το βόλεϊ. Σχολικά πρωταθλήματα, ΑΓΕΧ και σε κάθε διάλειμμα η μπάλα στο χέρι. Ότι είχα αρχίσει και έπαιζα ντραμς -ναι, έχω και αυτή τη τρέλα- και ένα απόγευμα στην ταράτσα του σπιτιού μου φτιάχνουμε με τα παιδιά απ’ τού σχολείο τις «Αναπνοές», οι οποίες μετά από τέσσερα χρόνια είχαν άδοξο τέλος, καθώς ένα βράδυ στην Παπαθανασίου έπιασαν τις «Αναπνοές» τα …βράχηκα και το άσθμα τους και τελικώς εξέπνευσαν. Τελειώνοντας το 1ο Λύκειο (ως Πρόεδρος, όπως καταλαβαίνετε τα «κοινά» δεν τα άφησα ποτέ και εκείνα με τη σειρά τους δεν με πρόδωσαν σε καμία προσπάθεια μου και όποτε εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου, κάτι το οποίο οφείλεται αποκλειστικά στους κολλητούς, τους φίλους και όσους δεν σταμάτησαν ποτέ να με στηρίζουν) άλλαξα γειτονιά και κατέβηκα για σπουδές στο «Μεγάλο χωριό». Εκεί, ανήσυχο και δημοσιογραφικό
πνεύμα άρχισα να ασχολούμαι με τον Τύπο, τα blogs και γενικώς όπου μπορώ και «αρέσω», γράφω. Όσο για να απαντήσω στην κλισέ ερώτηση του τύπου «τελικά, τι θέλεις να γίνεις στη ζωή σου», απλά θα πω ότι τα τελευταία 21χρόνια της ζωής μου θέλω να ασκήσω τη μάχιμη δικηγορία και την εμπεριστατωμένη δημοσιογραφία. Ελπίζω να τα καταφέρω….
Τον τελευταίο καιρό, και θα κλείσω μ’ αυτό γιατί εδώ έχω αρχίσει και κουράζομαι εγώ, κρίμα είναι να κουραστείτε και σεις, αρθρογραφώ στο ειδησεογραφικό site της κ. Έλλης Στάη, η οποία μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στην δημοσιογραφική της ομάδα. Οι «τιμές» όμως δεν σταματούν εδώ. Αντώνη και Νατάσσα, σας ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία, που μόλις ξεκινά. Και όσο για εσάς, θα τα ξαναπούμε σύντομα, τόσο μέσα απ’ τις σελίδες του «ΑΝ», όσο και ξεφυλλίζοντας το, πίνοντας καφέ στο «Στενό του Ευρίπου».