Περνάει ο καιρός και πολλά πράγματα χάνονται από το μυαλό. Άλλα, ωστόσο, δε μπορούν να χαθούν. Ή δε θέλουμε να χαθούν, και έτσι, σχεδόν κάθε βράδυ πριν μας πάρει ο ύπνος τα σκαλίζουμε και αναλύουμε την επίγευση που μας άφησαν. Και αυτή η επίγευση είναι αρκετές φορές τόσο έντονη που τελικά δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε. Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Έφυγα από τη Χαλκίδα πριν καιρό. Πριν αρκετό καιρό. Για την ακρίβεια, πάνε χρόνια πολλά. Με θυμάμαι να προσπαθώ πάντα να ξεκλέψω λίγο χρόνο, για να επιστρέψω και να δω με τα μάτια μου τί άλλαξε, τί έμεινε ίδιο, τί θα μπορούσε να με κρατήσει σε αυτή την πανέμορφη πόλη, αλλά και τι πιθανόν κάνει πολλούς από τους ανθρώπους που έχουν σκοπό να ζήσουν από την ευλογία της τέχνης να μαζέψουν τα πράγματά τους και να φύγουν χωρίς δέυτερη σκέψη. Τα Χριστούγεννα ειδικά, έχω να θυμάμαι τα πιο όμορφα βράδια μου στον πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο της πόλης μας. Τη ζωή μου σαν παιδί που δεν είχε κάτι άλλο να κάνει παρά να γεύεται το μαγικό αυτό προνόμιο της επαρχίας να συνδέει μεταξύ τους τόσους πολλούς ανθρώπους, με τόση λίγη προσπάθεια. Είναι κάτι που λείπει από το σήμερα. Και με σκοτώνει που λείπει. Και στη Χαλκίδα το έβρισκα. Σχεδόν πάντα.

Πολλές ήταν οι φορές που ήρθα μόνος, συνάντησα τον φίλο μου τον Αντώνη και τη Νατάσσα και μιλήσαμε για πράγματα που πιθανόν να κάνουμε για να ξεσπάσει κάπως αυτή η αδικαιολόγητη ανησυχία μας για μουσική, για συνάθροιση, ή για γλέντι. Πολλά από αυτά έγιναν. Ενώ άλλα έμειναν στον αέρα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να γίνουν αλήθεια. Δε θα ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ τη φορά εκείνη που μαζί με το περιοδικό “Αν” και αγαπημένους φίλους όπως η Μαριέττα, η Μαρίζα, ο Κωστής, η Ηρώ και ένα σωρό άλλους, πήραμε τα αυτοκίνητά μας, και ξεκινώντας από την Αθήνα πήραμε το δρόμο για το θέατρο Παπαδημητρίου, με σκοπό να τραγουδήσουμε με μια φωνή για τον φίλο μας τον Παναγιώτη. Όποιος βρισκόταν μαζί μας θα το θυμάται σίγουρα.

Θυμάμαι επίσης εκείνο το βράδυ στην Οδό Ονείρων. Είχε περάσει καιρός από τις μαθητικές μας συναυλίες και όταν ήρθα για πρώτη φορά μετά την κυκλοφορία του δίσκου μας πίσω στην αφετηρία των πάντων, είδα πως τίποτα δεν αλλάζει αν το αγαπάς. Ούτε καν ξεθυμαίνει. Οι άνθρωποί σου είναι εκεί, ο Νίκος είναι εκεί, η Φαίη είναι εκεί, η μαμά, ο μπαμπάς, όλοι. Οι οικογένειες ποτίζονται με αγάπη και δυναμώνουν με το χρόνο. Αρκεί το έδαφος να είναι πρόσφορο. Το δικό μου έδαφος είναι εκεί. Στην ανατολική ακτή του Ευρίπου.

Αγαπημένο μου Αν, Αντώνη, Νατάσσα, ευχαριστώ που μου δίνετε πάντα την ευκαιρία να το θυμάμαι. Χρόνια πολλά.