Υπάρχει κάποιος να μου πει ότι το 2017 ήταν μία καλή χρονιά; Φοβάμαι πως όχι. Η χρονιά που φεύγει -ευτυχώς θα πούμε οι περισσότεροι- ήταν μία κακή παρένθεση στο -ούτως ή άλλως- αρνητικού προσήμου γράφημα που περιγράφει την καθημερινότητα του μέσου Έλληνα.
Κατηφορίζω την Αβάντων χαζεύοντας την πόλη, που φορά τα γιορτινά της . Ετσι, κατηφορίζει και ο Δεκέμβρης σιγά σιγά φτάνοντας όλο και πιο κοντά στα Χριστούγεννα και στην αλλαγή του χρόνου.
Ο κόσμος δείχνει να έχει και αυτός άλλη διάθεση, για όσους δεν έχουν τελειώσει απαραίτητα την δραματική σχολή, τουλάχιστον το προσπαθούν.
Έχουν κάτι διαφορετικό αυτές οι μέρες και πάρτο από όποια πλευρά θέλεις. Τρίγωνα, φώτα, παιδικές, φωνές- κάλαντα και τραγούδια. Τα Χριστούγεννα όπως φυσικά και όλη η πορεία της ζωής μας είναι γεμάτα αντιθέσεις. Ειδικά τα τελευταία χρόνια νομίζω μάθαμε να ζούμε στην αντίθεση και ίσως πλέον να το έχουμε συνηθίσει κιόλας. Αυτές οι μέρες έχουν τα δικά τους έθιμα. Έθιμα, που γίνονται μια φορά τον χρόνο φαγητά και γλυκίσματα που εμφανίζονται τον Δεκέμβριο αλλά και τα γιορτινά τραγούδια τα οποία είναι άκρως συνυφασμένα με αυτές τις μέρες. Ο πιο πολύς κόσμος αρέσκεται να χρησιμοποιεί τα ξενόφερτα χριστουγεννιάτικα τραγούδια.Υπάρχουν τραγούδια τα οποία χρησιμοποιούνται σε ειδικές περιπτώσεις και σε ειδικές ημερομηνίες μέσα στον χρόνο.
Τα παιδιά χαίρονται ιδιαίτερα όταν παίρνουν δώρα γιατί το δώρο συμβολίζει για αυτά την αποδοχή και την αγάπη. Αισθάνονται πως εκείνος που τους κάνει το δώρο τα σκέφτεται και τα αγαπά και συχνά αποτελεί μέσο επιβράβευσης για την καλή τους συμπεριφορά. Πόσες φορές έχετε πει στα παιδιά σας «Αν είσαι καλό παιδί ο Αι-Βασίλης θα σου φέρει αυτό που ζήτησες»;
Σε μια πολυάριθμη πολιτεία, όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε πελώρια τσιμεντένια σπίτια βρέθηκαν δύο ηλιόλουστοι άνθρωποι. Ο Παύλος και η Μαμά του.
Διασχίζεις πεζοδρόμους χαζεύοντας πολύχρωμα στολίδια και λαμπιόνια που ξεγελούν τη μουντάδα αυτής της πόλης, η μυρωδιά από τους φρεσκοψημένους κουραμπιέδες ερεθίζει την όσφρησή σου και τα μελομακάρονα σου κλείνουν το μάτι από τις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων, παιδιά καθισμένα στα γόνατα παράξενων αγιοβασίληδων σιγοψυθιρίζουν επιθυμίες για τη νέα χρονιά.
Πρέπει να πρωτοδιάβασα για τους καλικάντζαρους σε κάποιο αναγνωστικό της δευτέρας δημοτικού, θαρρώ. Εκεί έλεγε γι’ αυτά τα μαυριδερά τερατάκια που ζούνε στο κέντρο της Γης, απασχολημένα να πριονίζουν το δέντρο που κρατάει το έδαφος στη θέση του.
Από μικρό παιδί ο Λουκάς άκουγε από τον πατέρα του ιστορίες για τη Νοέλα, έναν μαγικό κόσμο, όπου τα Χριστούγεννα δεν τελειώνουν ποτέ και κάθε ευχή μπορεί να βγει αληθινή. Ώσπου μια νύχτα, εντελώς απρόσμενα, ο Λουκάς, μαζί με τη μικρότερη αδελφή του, βρίσκονται στους δρόμους της Κάντελαιτ, της πιο ξακουστής πόλης της Νοέλα.
Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι κατ’ εξοχήν η εποχή της ανταλλαγής δώρων. Όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας ετοιμάζεται να προσφέρει κάτι που θα δώσει χαρά στους ανθρώπους που αγαπά. Αν και οι εποχές είναι δύσκολες, με τα δώρα μάς δίνεται η ευκαιρία να διακρίνουμε τις σχέσεις αγάπης από τις σχέσεις ανταλλαγής και γι’ αυτό η προσφορά τους εμπεριέχει κάτι ανακουφιστικό και ταυτόχρονα είναι και μια μορφή εξιλέωσης για όσα δεν μπορέσαμε να δώσουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Ο Φον Κουραμπιές, ο κόμης Μελομακαρόνης, μια νηστική αρκούδα, ένας ξενύχτης σκίουρος, ένας κηπουρός ονείρων κι άλλοι πολλοί χαρακτήρες, στην πιο αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη περιπέτεια με δυο μεζούρες γέλιο και δύο φλιτζάνια γλύκα!
