Ο Πλάτων Ριβέλλης μιλάει για τον κινηματογράφο στο Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου και και αναλύει σπουδαίες ταινίες διάσημων σκηνοθετών από τον Νοέμβριο 2017 έως και τον Ιούνιο 2018.
Γνώριζε να χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά τις αφηγηματικές δυνατότητες της μυθοπλασίας, όχι για να εξυψώνει την φαντασία του, αλλά να την παραπλανά. Με αυτόν τον τρόπο είχε μάθει να αμύνεται στις συγκινήσεις, ζώντας πλέον με αυτή την αντίληψη των πραγμάτων που βοηθάει να δημιουργείς μια ή περισσότερες αλήθειες. Κάποιοι λένε πως ήταν προικισμένος με την ευγένεια που προσεγγίζει την ταπεινοφροσύνη, γειτνιάζει, όμως, με την αυτοϋπονόμευση. Μερικές δεκάδες δευτερολέπτων αρκούσαν για να συνειδητοποιήσεις, πως στο πρώτο πρόσωπο αναγνώριζε τη φενάκη, ενώ η αναφορά στον εαυτό του ως έναν άλλον του παρείχε ένα ασφαλές καταφύγιο.
Ένα ταξίδι σε πάει μακριά, ακόμη και πέρα από εκεί που θες να πας.
Καθώς δρασκελίζεις τα χρόνια, σημασία έχει να μπορείς να ανακαλύπτεις τα τεχνάσματα αυτά που θα προσδώσουν στη ζωή ένα νόημα αφαιρετικό. Να συναισθάνεσαι ότι υπάρχει τελικά αυτός ο τόπος, όπου κάθε τόσο, όταν θα επανέρχεσαι σε αυτόν , σαν παιδική κρυψώνα, θα απασφαλίζεις σχεδόν μαγικά όλα όσα αρχίζουν να σου ασκούν την οποιαδήποτε δυσμενή ψυχική επίδραση.
Ο 52ος ετήσιος διαγωνισμός Wildlife Photographer Of The Year 2016 έδωσε στη δημοσιότητα πρόσφατα ένα δείγμα από τους φιναλίστ. 50.000 ερασιτέχνες και επαγγελματίες φωτογράφοι από 95 χώρες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για την καλύτερη φωτογραφία άγριας φύσης.
Σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι και πατώντας αθόρυβα στις άκρες των ποδιών της κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Μέχρι να διασχίσει το δωμάτιο, έκανε να γυρίσει το κεφάλι τρεις φορές. «Ποτέ πια» σκέφτηκε. Ξεκρέμασε και φόρεσε το σκούρο κυπαρισσί παλτό, δένοντας σφιχτά τη ζώνη στη μέση της. Γύρισε το κλειδί της πόρτας και έτρεξε ταχύτατα την κυκλική σκάλα. Ίσως να ήταν έξι ή επτά το πρωί. Δευτέρα, Τετάρτη, ή Σάββατο. «Άλλη μια φορά φυγάς», θα μπορούσε να είναι η κατηγορία.
Μια γενικευμένη ιστορική-φωτογραφική αναδρομή
σε πέντε εποχές της Χαλκίδας.
Υπάρχουν εκείνα τα πρωινά στη ζωή μας, που για έναν ανεξήγητο λόγο λαμβάνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις. Θαρρείς πως μέσα σε αυτό το εξαιρετικά μικρό διάστημα διαχωρίζονται και κατηγοριοποιούνται με σαφήνεια οι φόβοι, η αμφιθυμία, το άγχος και η αναβλητικότητα. Εκεί, το πιθανότερο είναι να βρίσκεται ο κοινός τόπος ανάμεσα στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Ίσως τότε να έρχεται η τόσο επιθυμητή στιγμή της εκεχειρίας που μήνες και χρόνια μνημονεύεται επίμονα και επίπονα μέσα μας. Γιατί όμως τα πρωινά; Πιθανόν, γιατί στην εναλλαγή της νύχτας με τη μέρα και την επικράτηση του φωτός έναντι της σκιάς, να εμπεριέχεται η απαιτούμενη ποιητικότητα και ο βαθύτερος συμβολισμός.
Στην έκθεση παρουσιάζονται 350 περίπου φωτογραφίες χωρισμένες σε 5 χρονολογικές ενότητες: δεύτερο μισό του 19ου αιώνα – οι πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, μεσοπόλεμος – μεταπολεμική περίοδος – εποχή της μεταπολίτευσης έως σήμερα.
Η Λένα Βασιλείου γεννήθηκε το 1982, και παράλληλα με τις σπουδές της στο Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών στα ΤΕΙ Αθήνας, είχε τη χαρά να συνεργαστεί μ’ έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες φωτογράφους, τον Νίκο Οικονομόπουλο. Οι πολλές και ξεχωριστές της εμπειρίες με τη φωτογραφία, την ωθούν κάποια στιγμή να μεταπηδήσει και στην κάμερα.
