editoriαν #5

Oι φετινές γιορτές είχαν μια πικρίλα, σαν να μας κόλλησε η γαλοπούλα ένα πράγμα. Κάτι το τσουνάμι της κρίσης που περιμένουμε στην «παραλία» της αγοράς χαζεύοντας κοχυλάκια, κάτι ο διχασμός που μας έφερε η δολοφονία του παιδιού που πρέπει να απαντήσουμε αν είμαστε η όχι υπέρ αυτών που αντιδρούν σπάζοντας βιτρίνες. Όταν θέλουμε να ξεχάσουμε και ανακατεύουμε με το καλαμάκι το φραπέ μας ξεκολλάνε από τον πάτο λέξεις γρήγορα ξεχασμένες, όπως «Βατοπέδι», «Ζαχόπουλος», και ρουφάμε βιαστικά να κατέβουν πάλι στον πάτο.
Το σπυρί της ανθρώπινης κρίσης έσπασε στο πρόσωπο της κοινωνίας μας και πιτσίλισε τον καθρέφτη. Γιατί μας ενοχλεί που είναι βρώμικος; Δεν έπαψε να είναι ο καφρέφτης μας. Όλοι αυτοι που εξεγείρονται με βία είναι καθρέφτης μας. Αυτοί που κάθονται στον καναπέ και βρίζουν πολιτικούς και εξεγερμένους είναι καθρέφτης μας. Ο εμποράκος με την κατεβασμένη βιτρίνα που τραβάει τα μαλλιά του και σχεδόν κλαίει στα κανάλια (σχεδόν, γιατί του έχει μείνει αξιοπρέπεια) είναι καθρέφτης μας.
Γίναμε εύκολα αδελφοφάδες σε έναν εμφύλιο που σιγοβράζει σπαταλώντας σάλιο σε απειλές και ξύλα, σε μια φωτιά που δεν ζεσταίνει, αγνοώντας τη δυνατότητα της συμμαχίας-συνεργασίας για την καταπολέμηση του κοινού έχθρου. Ίσως γιατί ποτέ δεν τον εντοπίσαμε, καθώς περιμένουμε από τα κανάλια να τον δακτυλοδείξουν. Η έλλειψη ουσιαστικής μόρφωσης και κουλτούρας σίγουρα δεν βοηθάει στο να κερδίσουμε τον αυτοσεβασμό μας, την αυτοεκτίμησή μας, και να φορτώνουμε αποθέματα ώστε να αγαπάμε, να εκτιμάμε, να σεβόμαστε, να ακούμε…