Γεννήθηκα κάπου στις αρχές των 90s. Άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική από τα πεντέμισι περίπου, όταν γράφτηκα επιτέλους σε ωδείο. Το περίμενα από τα τέσσερά μου, τότε που άρχισα να τραγουδάω το «Mπες μες στο καμπριολέ» κάπου στην Έξω Παναγίτσα (από νωρίς ήταν εμφανές το πάθος, βλέπετε). Άρχισα να αγαπάω τη μουσική, να τη βλέπω σαν κάτι πολύ παραγωγικό (ακόμα πιο παραγωγικό από το «σκέφτομαι και γράφω» και την αριθμητική). Και αυτή η προσέγγιση συνεχιζόταν, μέχρι που κάπου στις αρχές του γυμνασίου άρχισα να φλερτάρω με την άλλη πλευρά της μουσικής, την πιο αληθινή.

Έχοντας πάρει βασικές γνώσεις στο αρμόνιο και τη θεωρία της μουσικής άρχισα να φτιάχνω τα πρώτα μου τραγούδια,να τα ηχογραφώ και να τα ακούω λίγο πριν κοιμηθώ το βράδυ. Λίγο αργότερα, όταν άρχισε πλέον να εδραιώνεται ο «προσανατολισμός» μου, άρχισα μαθήματα φωνητικής με την κ. Καραβά (που την υπεραγαπάω και την υπερευχαριστώ) και άρχισα να μαθαίνω κιθάρα με σκοπό να εμπλουτίσω τα τραγούδια μου με διαφορετικούς ήχους. Έγραφα κομμάτια πιο συστηματικά και άρχισα live με φίλους, κυρίως στα πλαίσια εκδηλώσεων του ωδείου, των σχολείων και του Δήμου Χαλκίδας. Το 2007 έγινα μέλος του συγκροτήματος στο οποίο τραγουδάω μέχρι σήμερα, τις Αναπνοές. Alternative/rock και έντεχνα ακούσματα, που εκφράζουν πρώτα πρώτα εμάς και από ό,τι φαίνεται αρκετούς φίλους, που μας στηρίζουν σε κάθε live απ’ τα προφανώς ελάχιστα τον τελευταίο καιρό στη Χαλκίδα και έξω από αυτή (ευτυχώς το live που ήταν προγραμματισμένο για τις 28 Μαρτίου στο 4o Λύκειο έγινε, οπότε αποκαταστήσαμε εκεί τις σχέσεις μας!). Παράλληλα ηχογραφούσα διασκευές που μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα μου. Χαρακτηριστικά κομμάτια είναι η διασκευή στο «Τυχερό αστέρι» του Κωνσταντίνου Βήτα, το γνωστό «Φοβάμαι» των Mπλε και άλλα.

Πηγαίνοντας το 2008 να σπουδάσω στο Πολυτεχνείο της Πάτρας (στο τμήμα Η/Υ, για την ιστορία του πράγματος), γνώρισα νέες μπάντες, έζησα νέα ακούσματα από κοντά και, γοητευμένος από την brit pop/indie κατάσταση που επικρατεί στα live της Πάτρας, άρχισα να γράφω κομμάτια επηρεασμένα απ’ αυτό το στιλ. Το τελευταίο είναι το “B.nice”, που δέχεται πολύ καλά σχόλια από διαδικτυακούς φίλους, μουσικούς και μη. Κρυφό μου όνειρο είναι η ενασχόληση με το ραδιόφωνο και τον Τύπο (παράλληλα με τη μουσική πάντα) και ίσως, κάποια μέρα, ένα πτυχίο για τη φουκαριάρα τη μάνα μου – και για μένα βέβαια. Κάπως έτσι βλέπω να συνεχίζεται η πορεία μου, εφόσον όλα πάνε καλά και έχω τη στήριξη οικογένειας και φίλων.