17 Φεβρουαρίου 2007

Με παρατηρώ από ψηλά να συντάσσω προτάσεις. Νέα ακόμη, όμορφη. Να μην σταματήσω ποτέ να κραυγάζω για αυτά τα δυο δράμια ευτυχίας που μου αναλογούν. Να μην αξιωθώ να σταματήσω.

2 Μαρτίου 2007

Σάββατο βράδυ, ανακατεύοντας χαρτιά. Η γραφή μου έχει γίνει κάτι παραπάνω από συνήθεια. Αδίστακτη ανάγκη, ξόρκι που λύνει τα μάγια που ευλογεί ο χρόνος. Μια ασυνήθης πραότητα εξευμενίζει τις σκέψεις μου. Η εξαπάτηση από τους ενδοιασμούς μου συνεχίζεται. Η σημερινή μου μέρα φαντάζει αρκετή για να το αποδείξει.

26 Απριλίου 2007

Θα πρέπει το κάτοπτρο μου να αφήσω να το κάψουνε οι ακτίνες της κοινωνικής αποσύνθεσης, μα τότε την κρίση μου και την συνείδησή μου θα έχω με δεξιοτεχνία ξεγελάσει. Άδεια, μα τόσο έντονη η μέρα. Πως είναι δυνατόν μες την απραγία των πράξεων να οδηγούμε στην ολοκλήρωση της σκέψης; Πως είναι δυνατόν να μην πάρεις στα σοβαρά τόσες πολλές συμπτώσεις;

Τρίτη 1 Μαΐου 2007

Κρεμάσαμε λουλούδια κόκκινα, χωρίς αγκάθια, πάνω στην ψυχή μας. Με την γύρη του Μάη στα μαλλιά μας, αρχίσαμε να τρέχουμε σαν δραπέτες κλινικών προς την ελευθερία, αναπαριστώντας τα όνειρά μας. Ξαπλώσαμε και κοιμηθήκαμε σφιχτά αγκαλιασμένες.

18 Μαΐου 2007

Τι να ειπωθεί για μέρες που ναυάγησαν στα ανοιχτά της νιότης; Ξέρω και εγώ, πλέον, πως είναι να γνέφεις στο κενό, προσμένοντας το άπειρο. Άδεια από συναισθήματα, κρίσεις, εμπειρίες. Διαπίστωσα πως είναι να μην υπάρχεις. Αλήθεια, ποια θα είναι η μοίρα σας γενναίες μου προτάσεις; Τι είναι αυτό που σας επιφυλάσσω;

12 Σεπτεμβρίου 2007

Χάσανε πια την τακτικότητα τους οι επισκέψεις μου. Δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου.

29 Σεπτεμβρίου 2007

Για τον ακμάζοντα μας στεναγμό και την αφορισμένη μελλοντική μας περίσταση. Σαν γερασμένες από των πρώτων δεκαετιών την διέλευση, αιωρούμαστε στης πρόσκαιρης κατάστασης το ρίγος και της αυριανής μας ευτυχίας το ιδιώνυμο ερωτηματικό. Τα ανόθευτα μας βήματα περιεργαζόμαστε και την ακροτελεύτια ανησυχία μας λησμονούμε. Αγγίζουμε με δακρυσμένα χέρια την επίνοια πως ζούμε. Και όμως ζούμε.

25 Δεκεμβρίου 2007

Ξέχασα. Εσένα, εμένα, να ζω. Διάβασα απ’ την αρχή τα γράμματά μας. Δεν ήσουν πουθενά. Μόνο μια μικρή αναφορά, ελάχιστη. Τίποτα περισσότερο. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν υπήρξες ποτέ.

31 Δεκεμβρίου 2007

Μην κλαις
Θα ματώσει ο Ήλιος
Θα λάμψει στο προσκέφαλο ο Τοξότης
Θα εισακουστεί των βλέφαρων ο Θρήνος

Μην κλαις
Θα κατανοήσει η Μοίρα
Θα μας αντέξει η Ιστορία
Θα ντυθεί πορφύρα το Σκοτάδι

Προσευχήσου
Να γνέψει ο Έρωτας
Να ραγίσουν οι Λέξεις
Να ενωθεί το αίμα στις Καρδιές

Προσευχήσου
Να πυρωθούν τα Όνειρα
Να φυλλορροήσουν τα Χείλη
Να λυτρωθεί το μαύρο ο Ουρανός

Πλάγιασε
Και πρόσμενε
Θα μάθουν οι Άνθρωποι να Αγαπούν