Το να συναντάς φίλους στο δρόμο και να σε ρωτάνε με έντονο το ενδιαφέρον αν τελικά βρέθηκε πρωθυπουργός, μου φάνηκε αρχικά περίεργο, στο τέλος άρχισε να με εκνευρίζει. Στη χώρα που όλοι πετάνε την εξυπνάδα του τύπου «ας ήμουνα εγώ επάνω να σας έδειχνα», βρέθηκε εκείνη η στιγμή όπου ο τελευταίος καουμπόης ξεπέζεψε και η φοράδα έμεινε ακαβάλητη καμπόσες ώρες. Δεν είδα πολλούς να τρέχουν να αρπάξουν την ευκαιρία, ίσως να τους τρόμαξε το μισοτιμής του πράγματος. Τελικά, το ζήτημα λύθηκε, ο νεξτ τοπ πρίγκιπας βρέθηκε και η χώρα συνεχίζει την πορεία της προς τις «ακόμα καλύτερες μέρες» που μας είχαν τάξει προεκλογικά. Τα χαράτσια, που πολλοί αντιπολιτευτικά έκραζαν σαν άδικα εφαρμόζονται, τα νοικοκυριά στύβονται στον ευρωπαϊκό αποχυμωτή και τελικά για το καλό όλων μας, δε θα αποφασίσουμε εμείς αν θέλουμε δραχμή ή ευρώ, θα αποφασίσουν οι τεχνοκράτες. Η τρομοκρατία δεν εκφράζεται με 45άρια αλλά μέσα σε φακέλους, με το λογαριασμό του αυτονόητου, του ρεύματος που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας κρατάει τα τρόφιμα στο ψυγείο, μας βάζει σε λειτουργία τη συσκευή του οξυγόνου του παππού. Οι υπεύθυνοι αυτής της τραγικής κατάστασης απομακρύνονται από το άδειο ταμείο και εμείς πρέπει να το ξαναγεμίσουμε χωρίς καν να τους φωνάξουμε κλέφτες. Το ψέμα είναι πλέον ξεκάθαρο, και έχουν χαθεί και οι τελευταίες ισορροπίες και προφάσεις. Κάποτε ο Ρίτσαρντ Πάουερς (Συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας) είχε πει, ότι, «αν τα γυαλιά ανιχνευτές ψεύδους τελειοποιηθούν, θα καταρρεύσει ο πολιτισμός μας».