Ανάβαση στο μεγαλύτερο βουνό της Εύβοιας, στο όρος Δίρφυς, μέσα από πραγματικά μαγικές διαδρομές και μονοπάτια που κόβουν την ανάσα σε κάθε βήμα καθώς η θέα συγκλονίζει σε όλη την ανάβαση δίνοντάς μας την ευκαιρία να θαυμάζουμε ταυτόχρονα το Αιγαίο πέλαγος αλλά και τον νότιο και βόρειο Ευβοϊκό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο βουνό της Εύβοιας, βρίσκεται ακριβώς στη μέση του νησιού και η κορυφή του είναι στα 1843μ από την επιφάνεια της θάλασσας. Ένα βουνό, που αν δεν ήταν στη θέση που είναι, το κλίμα της Χαλκίδας αλλά και της Αθήνας, θα ήταν πολύ διαφορετικό, αφού ουσιαστικά μπλοκάρει τα καιρικά φαινόμενα – συνήθως τα ψυχρά στρώματα αέρα που έρχονται από τον βορρά.

Ξεκινήσαμε την ανάβασή μας από το καταφύγιο, όπου παρέα με 2 Jack Rassel αρχίσαμε να περπατάμε στο μονοπάτι. Από την αρχή καταλαβαίνει κανείς πως η διαδρομή δεν θα είναι καθόλου εύκολη, καθώς η κλίση είναι αρκετά απότομη και το έδαφος ιδιαίτερα δύσβατο με μικρές αλλά και μεγάλες πέτρες διάσπαρτα σκορπισμένες σε όλα τα σημεία. Η σήμανση του μονοπατιού είναι εμφανής, με κόκκινα βελάκια, κάτι που μας βοήθησε αρκετά στο να βρούμε τον δρόμο μας, τόσο στην ανάβαση, όσο και στην επιστροφή. Μετά από μία περίπου ώρα περπάτημα και αφού είχαμε ανέβει σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο η θέα ξεκίνησε να μονοπολεί το ενδιαφέρον μας καθώς έβλεπες από την μια πλευρά της Ευβοιας ως την άλλη. Στο δεξί μας χέρι είχαμε το Αιγαίο πέλαγος και την παραλία της Χιλιαδούς και στην άλλη πλευρά την Χαλκίδα με τον βόρειο και νότιο Ευβοϊκό. Μετά από λίγη ώρα ακόμα περπάτημα και αφού συναντήσαμε αρκετό κόσμο να ανεβαίνει το βουνό, ξεκίνησε το επικίνδυνο κομμάτι του μονοπατιού. Κάθετα, γλιστερά βράχια, όπου σε πολλά σημεία κάναμε αναρρίχηση για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής η θέα ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Η διαύγεια του ουρανού αλλά και τα καλά καιρικά φαινόμενα, μας έδιναν ορατότητα πολλών χιλιομέτρων και βλέπαμε μέχρι την Σκύρο. Έπειτα από 4 περίπου ώρες περπάτημα και αφού κάναμε τια απαραίτητες στάσεις για ξεκούραση, είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στην κορυφή. Αν και όταν ξεκινήσαμε είχαμε ήλιο και 18 βαθμούς, όταν φτάσαμε στην κορυφή, διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν ήδη χιόνια και έτσι το τοπίο θύμιζε να είναι από άλλο πλανήτη. Στην κορυφή υπάρχουν αρκετοί κρατήρες οι οποίοι την ημέρα που ανεβήκαμε ήταν καλυμένοι με χιόνι. Το τοπίο θύμιζε να ειναι σεληνιακό με την βαρύτητα να είναι ο μόνος παράγοντας που μας θύμιζε πως βρισκόμαστε ακόμα στον πλανήτη γη. Στην κορυφή της Δίρφυς βρήκαμε και τα συντρίμια του πολεμικού αεροπλάνου που πριν χρόνια είχε πέσει λόγω κακοκαιρίας με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δύο Έλληνες πιλότοι. Η ανάβαση στην Δίρφυ είναι μια μοναδική εμπειρία ζωής που σίγουρα κάποιος πρέπει να δοκιμάσει έστω και μια φορά στην ζωή του. Εμείς ανανεώσαμε το ραντεβού μας για αυτόν τον χειμώνα καθώς θέλουμε να πεζοπορίσουμε το μονοπάτι με τελείως διαφορετικές καιρικές συνθήκες και ενώ αυτό είναι γεμάτο με χιόνι.