Πριν ένα χρόνο περίπου ο φίλος μου Κ. μου διηγήθηκε την εξής ιστορία.

Μια γυναίκα του ζήτησε μια σεβαστή ποσότητα από ένα ευαίσθητο και ακριβό αγροτικό προιόν. Ο φίλος μου υπήρξε συνεπής σε αντίθεση με την πελάτισσά του, η οποία όταν αποφάσισε -επιτέλους- να ανταποκριθεί στις κλήσεις του και να σηκώσει το τηλέφωνο, ουσιαστικά του ακύρωσε την παραγγελία. Ο Κ. θύμωσε, νευρίασε και δεν ήξερε πού και πώς να διαθέσει το μικρό διατροφικό του θησαυρό, που είχε σύντομη ημερομηνία λήξης. Πριν επέλθει το μοιραίο, η καλή του τύχη του έφερε μπροστά του έναν πρόθυμο και μόνιμο αγοραστή με τον οποίο έκανε και καλύτερη οικονομική συμφωνία τέτοιας κλίμακας που τον βοήθησε να καλύψει μεγάλο μέρος των οικογενειακών του αναγκών. Μετά από αυτή τη θετική εξέλιξη, βρέθηκαν τυχαία στον ίδιο χώρο η επίδοξη αγοράστρια και ο Κ. Η πρώτη ένιωσε τόσο άβολα και αμήχανα που έκανε ότι δεν τον έβλεπε. Τότε εκείνος την πλησίασε και ειλικρινά περιχαρής την ευχαρίστησε για τη συμπεριφορά της, γιατί αυτή τον οδήγησε σε μια σταθερή και ιδιαίτερα επικερδή συμφωνία. Κάγκελο η κυρία.

Αν μέχρι τότε διατύπωνα τα καθησυχαστικά κλισέ «κάθε εμπόδιο για καλό» ή «όλα για καλό γίνονται», η ιστορία αυτή μου έδειξε το δρόμο του ευχαριστώ και ακόμα παραπέρα της ευγνωμοσύνης. Δεν έχω βρει ακόμα το ψυχικό θάρρος του φίλου μου να εκφράσω στα αντικείμενα αυτών των αισθημάτων μου το πώς τελικά νιώθω γι’ αυτούς. Όμως οικειοποιήθηκα μια άλλη ρήση «στο τέλος θα του(της) πω κι ευχαριστώ…». Ε, ναι.

Χρωστάω πολλές εκφράσεις ευγνωμοσύνης σε όσους αθέτησαν τις υποσχέσεις τους τις ειπωμένες, τις εννοούμενες και τις υπονοούμενες. Ακόμα και όσους μου άσκησαν κάθε είδους βία. Μου προκάλεσαν θυμό και πόνο και φυσικά κατ’ επέκταση μου αρρώστησαν το σώμα με μια εφηβική φυματίωση μέχρι πιο πρόσφατους έρπητες και εκζέματα. Πόσο όμως με βοήθησαν! Με εκπαίδευσαν, με άσκησαν, με δυνάμωσαν ψυχή τε και σώματι. Κι αφού ολοκλήρωσαν την αποστολή τους, είτε αυτοβούλως είτε με δική μου βούληση, με απάλλαξαν από την βλαβερή, από τη μια, πολύτιμη, εκ του αποτελέσματος, παρουσία τους. Όμως, το πιο σπουδαίο που μου πρόσφεραν είναι το συμπέρασμα ότι κανείς τους δεν έφταιγε παρά μόνο η υπογράφουσα, οπότε και έστρεψαν την προσοχή μου όχι σ’ αυτούς, αλλά σε μένα. Οι δήμιοι έγιναν οδηγοί, χορηγοί, σχεδόν ευεργέτες για τον εαυτό. Όσο για τους δικούς τους εαυτούς, φρόντισε η ίδια η ζωή να τους δώσει αυτό που τους αξίζει. Συχνά τους μνημονεύω, τους κάνω και ευχαριστήριο μνημόσυνο αντί να τους σβήνω από τη μνήμη μου. Είναι τα σκαλοπάτια μου.

Σήμερα αγόρασα σε υπερσυσκευασία ένα αφρόλουτρο με άρωμα Υάκινθου. Πλύθηκα, τρίφτηκα, αρωματίστηκα και έβαλα τη μέρα της γιορτής του στην ίδια κατηγορία με τις γιορτές και τα γενέθλια τα δικά μου και του γιού μου. Ήταν μια μέρα που σηματοδότησε δύο σπουδαίες αλλαγές. Στην πρώτη έφτασα αφού ανέβηκα βουνό απάτητο μέχρι τότε. Η δεύτερη ήρθε με τραγικό τρόπο. Αλλά και από τις δύο γνώρισα ένα άγνωστο μέχρι πρότινος λουλούδι. Τον λευκό κι ευωδιαστό Υάκινθο. Αυτόν τον κούκλο της αρχαιότητας, που κατά λάθος τον σκότωσε ο Απόλλωνας και γι’ αυτό έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια τον τάφο του θύματος του και από το σώμα και το αίμα του Ολύμπιου θεού φύτρωσε ένα καινούριο λουλούδι.
Για την ιστορία, ο ορθόδοξος χριστιανισμός κατασκεύασε τον άγιο Υάκινθο, τον Έλληνα άγιο του έρωτα.
Του έρωτα για τη ζωή.