Από το ίδιο μέρος φτάνουν στο παράθυρο μου τα χρώματα της ανατολής. Οι μουντές μέρες μπορεί να είναι οι πιο χαρούμενες και οι ηλιόλουστες οι πιο βαριές. Στον κάμπο η υγρασία θριαμβεύει. Από δω, από τους πρόποδες, οι σιλουέτες των γυμνών δέντρων διαγράφονται αχνά. Οι καμινάδες  στέλνουν  μηνύματα καπνού η μία στην άλλη κι όλες μαζί στον ουρανό. Τα σπίτια καθαρά, στρωμένα και στολισμένα είναι έτοιμα για την υποδοχή. Αναμένουν αυτό που δε θα έρθει, μόνο και μόνο επειδή τα ρολόγια μιας ορισμένης νύχτας δείξουν 00;00.
Είχαμε καιρό να τα πούμε. Με πέτυχε ένα βράδυ στο fb. Αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε μηνύματα. Ρωτούσε τα νέα μου. Είπα τα γενικά. Για το χρόνο που δε φτάνει, για τις πολλές δουλειές… Επέμενε ότι κάτι δε λέω. ’’Τι να σου πω,ρε άνθρωπε; Μάζεψα ελιές, έκανα βρώσιμες, έβγαλα λάδι, έκανα μαρμελάδα μανταρίνι, τουρσί ντομάτα, ξαναπηγαίνω πρώτη δημοτικού, έκανα σαπούνι, στείρωσα τη σκυλίτσα μου….Τέτοια είναι τα νέα μου! Τι θες να ακούσεις; ’’Παραιτήθηκε της επιμονής του με συγκατάβαση. Δεν πείστηκε. Καλά έκανε. Είχα. Το ήξερα. Τι δεν έλεγα;  Ήταν αρχές Δεκέμβρη. Η αφορμή για ανασκόπηση της χρονιάς είχε δοθεί. Τα γεγονότα έχουν μηνύματα.Οι άνθρωποι είναι οι αγγελιοφόροι.Η μετάφραση δική μου. Στο λεκτικό και βουβό ιδίωμα που έχω εφεύρει για να συνεννοούμαι με το πολύπλοκο μέσα μου και το πολυεπίπεδο έξω μου.
Οι άνθρωποι μιλάνε στις οθόνες. Έχουν την ανάγκη να δείξουν τα φαγητά τους, τα μωρά τους, τα ζώα τους, τις διακοπές τους, τη διασκέδασή τους, τον πόνο τους, τον έρωτα, το γάμο, το χωρισμό τους. Θέλουν να αρέσουν. Πριν λίγο καιρό μου τέθηκε η εξής σοφή ερώτηση; ’’τι θέλεις να ξέρει ο κόσμος για σένα;’’.
Οι άνθρωποι μιλάνε για τα κατορθώματά τους, για τα προβλήματά τους, σχολιάζουν την επικαιρότητα και την πολιτική κατάσταση, μιλάνε για άλλους. Διακόπτουν, πηγαίνουν από το ένα θέμα στο άλλο.Μιλάνε και δεν  σκέφτονται. Μιλάνε και δεν ακούνε. Δεν ακούνε τι σκέφτομαι όταν μιλάνε χωρίς να λένε. Μένω και χάνομαι στους συνειρμούς μου. Μένω κι ακούω το ανείπωτό τους. Ή φεύγω.
Περιμένω με ενδιαφέρον, να λειτουργήσει ο νόμος της βαρύτητας για να βρει τη θέση του το κατακάθι και σχολαστικά να το παρατηρήσω με μεγεθυντικό φακό. Δεν έχω παράπονο. Ό,τι έχω ζητήσει έχει έρθει. Όταν έπρεπε, όταν μπορούσα. Όχι εύκολα. Με το αζημίωτο. Κι όταν παραλείπω κάποια υποσημείωση το τίμημα μεγαλώνει. Έτσι…για να μάθω. Κι ήταν διδακτικό το έτος αυτό. Και καθόλου μονότονο.
Η διδακτέα ύλη είναι διαφορετική για τον καθένα όμως όλοι θα απαντήσουμε τις ίδιες ερωτήσεις. Όπως κι αν μετράει κανείς το χρόνο, όπως κι αν περνάει αυτές τις μέρες,είναι αυτός ο χρόνος, είναι αυτές οι μέρες. Είναι οι μεγάλες χειμωνιάτικες νύχτες, που κυοφορούν ‘’τα νέα’’.