Άτομα 8.
Συνολικό βάρος 600 kgr.
Το μεταλλικό ταμπελάκι έξω από το ασανσέρ γνωστοποιεί τις αντοχές και επιμερίζει την ευθύνη. Οι αναλαμπίδες μου ανεύθυνα φτερουγίζουν χωρίς να μετρηθούν, χωρίς να ζυγιστούν. Πατάνε τα κουμπιά μου και χασκογελάνε, ανεβοκατεβαίνουν στους ορόφους και ζαλίζονται και με ζαλίζουν. Όσο πιο σιωπηλή γίνομαι, όσο πιο σιωπηλοί γίνονται και οι άλλοι αρχίζω να τις ακούω και να τις ξεδιαλέγω.
Και να τους ξεδιαλέγω.
Αγαπηθήκαμε πολύ.
Αγαπηθήκαμε πολλοί.
Άκοπα, μεθυσμένα, σπασμωδικά, άσκοπα, αναιδέστατα.
Αγάπη στιγμιαία..
Ακάλυπτη ανάγκη διαρκείας.
Ειπώθηκαν οι λέξεις, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Το κουκούλι είτε μεταξένιο είτε από σπάγκο κουκούλι παραμένει. Υφάνθηκε επιμελώς με διαδρομές σε ασφαλείς περιμέτρους. Με ό,τι μέσο διαθέτει ο καθένας. Με βήματα, με ορθοπεταλιές, με μηχανές κι αυτοκίνητα. Το αριστοτεχνικό χτίσιμο του αυτοεγκλωβισμού μοιάζει να είναι τελικά η μόνη σπουδή που αξίζει μια θέση σε βιογραφικό σημείωμα. Κατά τη διάρκεια του προαυλισμού η αγαπημένη ενασχόληση παρέμεινε η κριτική.
Οι υποδειξίες (κατά τους επιδειξίες) μίλησαν αδιάκριτα, μοίρασαν προστακτικές, πρόσβαλαν χωρίς έλεος, φώναξαν και έβρισαν με χυδαιότητα και τώρα λουφάζουν στα λιμνάζοντα νερά τους.
Φούσκωσαν σαν παγώνια.
Ξεφούσκωσαν σαν μπαλόνια.
Τους έμειναν οι ρυτίδες.
Σκέπασαν με σεντόνια τους καθρέπτες.
__________
Θέλω ένα κορμί άθικτο
ένα κορμί καθαρό
να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου
Μια καρδιά αθώα
παιδική, ανυποψίαστη
να την ακούω σιγά σιγά
να πρωτομουρμουρίζει
τις πρόστυχες μελωδίες μου*
_________
Του έκαναν εντύπωση τα μαύρα σεντόνια της και της το είπε.
«Εδώ μένουν τα ίχνη. Αν η ψυχή σου είναι διάφανη θα στρώσω τα λευκά,» του εξήγησε.
Αναρωτήθηκε μέσα του ποιο χρώμα προτιμάει.
Στο μεγάλο κρεβάτι της πόλης, το χρώμα των σεντονιών δεν είχε καμία σημασία γι’αυτόν.
Ούτε η ψυχή.
Πολύ περισσότερο η διαφάνειά της.
Έκανε μια αόριστη και γοητευτική κίνηση με το κεφάλι του σα να συνέλαβε κάποιο κρυφό νόημα.
Δουλεμένη κίνηση, που την χρησιμοποιούσε όταν δεν καταλάβαινε, όταν δεν είχε τι να πει, όταν ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός.
Συνήθως έπιανε.
Τα αποκαλυπτήρια γίνονταν αργότερα.
Πολύτιμες και ακριβές οι απουσίες της τελετής:
το κορίτσι με το λουλουδένιο όνομα και το αγόρι με το όνομα του βασιλιά, ο προφήτης των λόφων και των κάστρων και η πρώτη βασίλισσα των χαρταετών, ο αρχάγγελος των επιθυμιών και η ταξιδιώτισσα που μιλά με τα πετεινά των ουρανών.

Μια γυναίκα λέει: «…ποιοι άντρες; Οι τριαντάρηδες είναι παιδιά διαστημικά, σχεδόν ακατανόητα. Οι συν πλην σαράντα είναι συναισθηματικά ανάπηροι. Οι μεγαλύτεροι, πενήντα και βάλε, ανίατες περιπτώσεις, σκέτη καταστροφή. Και όλοι αυτοί ακόμα πιστεύουν ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες!» Ένας άντρας επεμβαίνει με θαυμαστή ειλικρίνεια: «Οι άντρες είναι μεγαλύτερες πουτάνες!»
Μετά το μέγεθος του εγκεφάλου, τη σωματική δύναμη, τις ορμονικές λειτουργίες, το μήκος της δέκατης έκτης βλεφαρίδας του κάτω βλεφάρου του αριστερού ματιού και το πλάτος της δεύτερης άρθρωσης του παράμεσου του δεξιού χεριού, είναι και η πουτανιά μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στα δύο φύλα.
Ακούω τον Τίτο Πατρίκιο στο ραδιόφωνο να λέει πως η λέξη που πληκτρολογούν οι περισσότεροι επισκέπτες του διαδικτύου είναι Sex.
Η αμέσως πιο συνηθισμένη Money.
Και η τρίτη Poetry.
Σκεπτόμενος πως εκατομμύρια άνθρωποι γράφουν ποιήματα, συμπεραίνει πως η ποίηση περισσότερο γράφεται παρά διαβάζεται. Κλειστοφοβικά την κρατάμε μέσα μας, στα χαρτιά και στα βιβλία μας.
Μιλάμε με λέξεις αλλότριες.
Πράττουμε με συμπεριφορές προκαθορισμένες.
«Πότε θα καταλάβει ο άνθρωπος ότι χρωστάει περισσότερα στην ποίηση παρά στην εφορία;» αναρωτιόταν ο Αλέκος Δούκας.
Το ρυθμικό τικ τακ του παλιού επιτραπέζιου ρολογιού με κρατάει στις αμφίσημες και βάλε μέρες του 2013.
Το αφήνω ξεκούρδιστο για να μπορώ να μπαινοβγαίνω ανενόχλητη σε όποιο παράλληλο σύμπαν μου ανοίγει την πόρτα του.
Ρωτάω: «Πόσο χρονών είσαι;»
Μου απαντάνε με χρόνια που δεν θα μπορούσα να μαντέψω.
Απευθύνω σε μένα την ίδια ερώτηση.
Σύντομα βρίσκω ένα νούμερο που δεν μου ταιριάζει, αλλά είναι σίγουρα αυτό.
Έπαψα να ρωτάω.
Το φεγγάρι είναι ένα, γιατί ένα βλέπουμε.
«Βγήκε το δεύτερο φεγγάρι στον ουρανό;»
«Όχι ακόμα.»
«Περίμενε. Οι παλιές ψυχές ταξιδεύουν στις ζωές.»

*«Θέλω ένα κορμί Άθικτο» στίχοι Γ. Αγγελάκας / μουσική Γ. Καρράς από το δίσκο τους «Υπέροχο τίποτα»