Ο δρόμος έφτασε στους πρόποδες της οροσειράς, που ορίζει το φυσικό σύνορο. Κι αυτό ήταν απολύτως φυσικό. Ήταν θέμα χρόνου. Κατέληξε να είναι θέμα χρόνων. Υπάρχουν πράγματα που δεν αλλοιώνονται με τον καιρό. Αντιθέτως, ο καιρός τα δυναμώνει, αν είναι αληθινά. Κάποια όνειρα, κάποιοι άνθρωποι, κάποια αισθήματα. Η έλξη για το βουνό μου. Ο αμετακίνητος και συμπαγής του όγκος σταθερά μαγνήτιζε το μηδαμινό μου όγκο, που μετακινήθηκε, περιπλανήθηκε, παραπλανήθηκε και αποπλανήθηκε.
Την εποχή που τα παράθυρα ήταν ακόμη κλειστά, μια ανεπαίσθητη κίνηση που έπιασε η άκρη του ματιού, τράβηξε το βλέμμα, που πλανιόταν αφηρημένο στο ανιαρό αστικό τοπίο. Ένα καφεγκρί πουλί, με πόδια και μύτη αρπακτικού, έτρωγε ένα σπουργίτι στο μπαλκόνι μου. Μέχρι να το ονοματίσω μέσα στην έκπληξή μου, το γεράκι γύρισε και με κοίταξε. Η κίτρινη, ευθεία και διαπεραστική ματιά του δε σήκωνε κουβέντα. Αφού δεν έρχεσαι εσύ, ήρθα εγώ. Για να θυμηθείς. Κοίτα με.
Μετά ήρθαν λέξεις και πράξεις χωρίς ευθύτητα, με ιδιοτέλεια και υστεροβουλία. Διευκόλυναν την επιστροφή στο βορρά. Κάποια έκανε την ενοχή της θράσος, τη ζήλεια της αναίδεια και κατά την προσφιλή της συνήθεια στόλισε τον ύπουλο και απύθμενο εγωισμό της με πλαστές ευχές, αληθινές κατάρες. Ενώ άλλοι πιστά παρόντες, είτε με τη φυσική τους παρουσία, είτε με τη σημασία ενός χαμόγελου, είτε με υγρά μάτια, είτε με την επαφή της σιωπής συναίνεσαν και ώθησαν. Μόνοι μας βάζουμε τα όρια μας. Οι ανθρώπινες συμπεριφορές μαθαίνουν. Τα πλάσματα της φύσης διδάσκουν. Δεν είναι οι άνθρωποι δάσκαλοι. Είναι ελάχιστοι αυτοί που κατανοούν ότι είναι ταπεινοί κι ακούραστοι μεταφορείς της γνώσης, που προϋπήρχε της ύπαρξής τους και δεν εμπορεύονται τη διάδοσή της.
Η κορυφογραμμή του ακουμπάει στον ουρανό και περιγράφει το ύστατο όριο. Το ποτάμι κυλάει στα πόδια του. Η λίμνη το καθρεφτίζει. Χάνεται στην ομίχλη, αστράφτει με τις αστραπές, παραδίδεται στους κεραυνούς, μουγκρίζει με τις βροντές, λάμποντας υποδέχεται τον ήλιο, ασημίζει με τις φλαμουριές, ανθίζει, μυρίζει, κελαηδάει, ταΐζει, ξεδιψάει, ζεσταίνει, θεραπεύει.
Το βουνό μου δεν έχει όνομα.