Τώρα από που προέκυψε το όνομα του συγκροτήματος μην με ρωτάτε, δεν ξέρω. Είναι όντως παράξενο, πρωτότυπο και άσχετο με την μουσική που παίζουν. Τα παιδιά ούτε γκοθικ είναι, ούτε πάνε να μας πιουν το αίμα. Αντιθέτως μας βραζουν το αίμα στο καζάνι της εφηβείας. Ροκ βασικά, αλλά και πανκ διαθεση, ενώ σε ορισμένες στιγμές διαφαίνεται και μια αφρικανική επιρροή. Όντως οι κιθάρες τους αλλά και τα παρά πολύ καλά τους ντραμς, κυρίως στην αρχή του δίσκου, έχουν κάτι απο σενεγαλέζικο ροκ. Η ενορχήστρωση όμως διαθέτει και πληκτρα, αλλά και βιολί. Ενώ τα φωνητικά του τραγουδιστή αποδεικνύουν ότι γεννιούνται ακόμα εκφραστικές φωνές με πολλές δυνατότητες. Όπως θα καταλαβατε το σιντάκι μου αρέσει παρά πολύ. Είναι για μένα η εκπληξη που φύλαγε το 08 στα αυτιά μας. Όχι ότι δεν ακούσαμε καλά πράγματα φετος, αλλά να ρε παιδί μου, αυτό το κάτι διαφορετικό, το ξεχωριστό και απ’ την άλλη καλό ροκ μας είχε λείψει. Οι Vampire Weekend πορεύονται άψογα κατά μηκος όλου σχεδόν του δίσκου. Aπό την αρχή έως και λιγο πριν τα τελευταία τους κομμάτια, τα βρίσκω ένα και ένα, διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια και το ίδιο δυνατά όλα. Μπραβο στα παιδια. Για την μουσική, την φωνή, τα συναισθήματα και την εφηβεία που μας ξαναχάρισαν.