Στάθης Δράκος, Δήμητρα Γαλάνη, Νίκος Μωραΐτης

Για τη Δήμητρα Γαλάνη δε φτάνει μία σελίδα για να αναφέρεις και μόνο τα απολύτως απαραίτητα από ένα πλούσιο βιογραφικό, με υψηλού επιπέδου συνεργασίες και πολύ πλούσια δισκογραφία. Μέσα από μία πραγματικά πολύχρονη καλλιτεχνική πορεία η οποία ξεκίνησε από τα 16 της, ξεχώρισε για την εξαιρετική φωνή της που δε δίστασε να τη δοκιμάσει μέσα από διάφορα μουσικά είδη, όπως επίσης δε δίστασε να επιλέγει «αταίριαστους» συνοδοιπόρους στην πορεία αυτή. Κωνσταντίνος Β, Μανώλης Φάμελλος, Όλγα Κουκλάκη, Dimi Phaze, Μarsheau, Matisse, Vassilikos δίπλα σε Τσιτσάνη, Χατζηδάκι, Ξαρχάκο, Σπανό, Θεοδωράκη και φυσικά Δήμο Μούτση ο οποίος ήταν και ο δημιουργός που την ανακάλυψε.
Ο δίσκος «Το Βαλς Των Χαμένων Μετά»  που παρουσιάστηκε στις 14 Νοεμβρίου, ανήμερα στα γενέθλια της αγαπημένης τραγουδίστριας και τραγουδοποιού, στο Μικρό Παλλάς, αποτελεί ένα μελωδικό χάδι στο σκληρό πρόσωπο των ημερών και η μουσική είναι του δικού μας Στάθη Δράκου. Οι στίχοι είναι του Νίκου Μωραΐτη ο οποίος εξελλήνισε υπέροχα και το αγαπημένο μας «In Colors». 

Για όσους παρακολουθούν την καλλιτεχνική σας πορεια δεν αποτελεί εκπληξη η συνεργασία με τον Σταθη Δράκο. Οι συνεργασιες με νεοτερους καλλιτεχνες όπως ήταν ο Κωνσταντινος Β συζητηθηκαν και στο παρελθον. Γιατί πράγματι το κάνετε, γιατί να θέλει ένας καλλιτέχνης με το δικό σας ειδικό βάρος να συνεργαστεί με τόσο φρέσκα ονόματα;

Το κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δηλαδή δεν μπορώ να διανοηθώ πώς αλλιώς μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο που τον ενδιαφέρει πραγματικά και ουσιαστικά η μουσική. Η τέχνη μας παραμένει ζωντανή  μόνο μέσα από την διαρκή ενημέρωση σε ότι καινουργιο γεννιέται και την επαφή με αυτό. Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω πως ένας μουσικός μπορεί να αρκεστεί σε αυτά που ήδη ξέρει, όσο κι αν έχει πετύχει στον τομέα του. Για έναν άνθρωπο που η πρόθεση του είναι να ζήσει και να πορευτεί με τη μουσική δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Να μαθαίνει συνεχώς, να ανταλλάσσει γνώση και ιδέες, και να ψάχνει καινούριους δρόμους έκφρασης. Μέσα στον συμπαντικό κόσμο της μουσικής  λοιπόν δεν υπάρχει «ειδικό βάρος» όπως λέτε. Είμαστε όλοι μαθητές και δάσκαλοι συγχρόνως ανεξάρτητα από την πείρα, τη γνώση και  το μέγεθος της καριέρας. Η ένωση και η ίσοις όροις ανταλλαγή είναι το απόλυτο ζητούμενο άρα δεν υπάρχει  κανένα «βάρος»  όταν πάντα μαθαίνεις. Αυτό είναι και το μεγαλείο της τέχνης. Μας κάνει «α-βαρείς» και «α-χρονους». Κάτι δηλαδή σαν να κάνεις βόλτα στο απέραντο διάστημα…. 🙂

Τι είδατε στην αρχή στον Στάθη και είπατε ότι θα άξιζε μια συνεργασία;

Ειδα την αλήθεια του, το μεγάλο ταλέντο του και το λαμπρό μέλλον του. Είδα τη βαθειά ελληνικότητά του που αυτή δεν έχει ποτέ σύνορα και περιορισμούς. Και αισθάνθηκα από την πρώτη στιγμή οτι μας συνδέει κάτι από πολύ παλιά. Μια βαθειά συγγένεια «αίματος» θα μπορούσα να πω… Έτσι λοιπόν όταν αποφασίσαν με τον Νίκο Μωραΐτη να γράψουν κάποια τραγούδια για μένα και ήρθαν και με βρήκαν, ήταν σαν να μου έκαναν ένα μεγάλο δώρο αλλά ήταν σχεδόν και σαν να το περίμενα, όσο κι αν σας ακούγεται παράξενο….

Οι επιλογές σας δικαιώνονται από μια μακρόχρονη καριέρα. Υπήρξαν ωστόσο επιλογές για τις οποίες έχετε μετανοιώσει;

Η λέξη μετανοιώνω μου είναι σχεδόν άγνωστη. Γιατί στην λογική μου δεν υπάρχει λόγος να μετανοιώνεις για τίποτα ακόμα και αν έχεις κάνει λάθος. Ίσα ίσα πρέπει να είσαι ευτυχής όταν μαθαίνεις από τις αστοχίες σου γιατί γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου και καταλαβαίνεις  τα λάθη σου. Άρα δεν μετανοιώνω για ότι ήταν λάθος μου. Και βέβαια γνωρίζω τα όποια λάθη έχω κάνει και δεν κάνω σαν να μη τα βλέπω. Πράγμα πολύ σημαντικό τελικά. Γιατί έτσι παίρνεις και την ευθύνη των λαθών σου και δεν τα «φορτώνεις» σε άλλους…..

Ειστε ενας άνθρωπος που ζει και κινείται στο κέντρο, με την πόρτα του ανοιχτή σε πολύ κόσμο. Πως διαχειρίζεστε την ξενοφοβία και την μιζέρια των ανθρώπων σήμερα;

Από την ώρα που επέλεξα να ζήσω στο κέντρο (έχω άλλωστε γεννηθεί και μεγαλώσει στο κέντρο) ήξερα ακριβώς τι ήθελα να ζήσω και γι αυτό είμαι ευτυχής που μένω και εργαζομαι εδω. Η γειτονιά μου είναι γεμάτη από νέους ανθρώπους άρα γεμάτη από ζωή. Η Αθήνα στο κέντρο είναι η αλήθεια μας, χωρίς ωραιοποίηση αλλά με  μοναδική ομορφιά . Η Αθήνα είναι σαν μια πανέμορφη γυναίκα χωρίς φτιασίδια. Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και αν θέλουμε να συνεχίσουμε  πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτό. Ο φόβος είναι ένα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα αλλά όπως όλα τα συναισθήματα χρειάζεται να μάθουμε να τον διαχειριζόμαστε γιατί αν δεν το κάνουμε, εγκλωβιζόμαστε σε μια εσωστρέφεια που κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα και μίζερα όπως είπατε, για μας αλλά και για τους γύρω μας. Παράλληλα υπάρχει μια παγκόσμια τάση (και το κατανοούμε κάθε μέρα όλο και περισσοτερο) να ζει όλη η ανθρωπότητα κάτω από ένα κράτος τρόμου και φόβου.  Αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις και να προσπαθήσουμε να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από τον εφιάλτη τελικά του φόβου για τον φόβο.. Δεν πρέπει να «στεγνώσουμε» απο ανθρωπιά και νοιάξιμο για τον διπλανό μας. Και να μη μπερδευόμαστε. Άλλο  φόβος και άλλο εγρήγορση…

Τι θα συμβουλεύατε κάποιον για να πάρει από την δική σας τρυφερότητα και αισιοδοξία που βγάζουν διαχρονικά τα τραγούδια σας;

Σας ευχαριστω πολύ γι αυτό που λέτε κατ’ αρχήν. Και σας ευχαριστω γιατί αυτά πραγματικά είναι από τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα μου, άρα αυτό σημαίνει ότι με ένα τροπο μέσα από τα τραγούδια μου επικοινωνούμε έστω κι αν δεν γνωριζόμαστε. Είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και βαθειά αποδοχή αυτού που ήμουν και ήθελα να κάνω. Από εκεί και έπειτα όμως η δουλειά που έκανα με τον εαυτό μου ήταν μεγάλη και συνεχίζει να είναι. Ο δρόμος προς την συνειδητότητα είναι μακρύς και νομίζω ότι δεν τελειώνει ποτέ όσο ζούμε. Συνεχώς μαθαίνεις και προχωράς. Προχωράς όσο σου επιτρέπει η ζωή και έτσι θέλω να πιστεύω ότι αφήνεις πίσω σου κάτι που μπορεί να είναι χρήσιμο σε αυτό που λέμε  συλλογική συνείδηση.
Αυτό είναι που με γεμίζει ελπίδα ακόμα και στις πιο δύσκολες στγμές. Η συνέχεια. Κάτι δηλαδή που δεν είναι απαραίτητα δικό μου αλλά που με περιέχει με έναν τρόπο. Και την ελπίδα αυτή τη  βλέπω στα μάτια των νέων ανθρώπων που έχω την χαρά να «συνομιλώ» ακόμα μαζί τους.

Πόσο υπεύθυνη αισθάνεστε την γενιά που εκπροσωπείτε , για τη βαθειά κρίση που περνάμε;

Ναι έχετε δίκιο να το λέτε αυτό, αλλά αν παραμερίσετε τον όποιον θυμό θα δείτε ότι αυτή η γενιά που γεννήθηκε αμέσως μετά από μια παγκόσμια καταστροφή, προσπάθησε να τινάξει από πάνω της τον θάνατο και να δει τη ζωή με έναν άλλο τρόπο. Δυστυχώς στη πορεία διαπίστωσε την πλάνη που της σέρβιρε η ύλη μέσα από μια πλασματική ευμάρια αλλά ήταν ήδη αργα. Η ζημιά είχε γίνει. Θέλω να πιστεύω ότι καμία προηγούμεη γενιά δεν φταίει για την επόμενη, και να το δω όλο αυτό σαν μια συνεχή πορεία προς την εξέλιξη του ανθρώπου όπου μέσα από τα λάθη του μαθαίνει. Και αν τα επαναλαμβάνει είναι γιατί κάτι δεν κατάλαβε καλά και πρέπει να του ξανασυμβεί για να το καταλάβει καλύτερα. Όταν συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο καθένας αλλά και όλοι μαζί, τότε όλα θα είναι αλλιώς και θα ξαναγεμίσουμε από φως.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια κρίση ταυτότητας σαν λαός;

Κατά τη γνώμη μου ζούμε μια παγκόσμια πολιτισμική κρίση και σαφώς αυτό μας αγγίζει όλους. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι στην Ελλάδα παρ΄ολα τα τραγικά προβλήματα μας έχουμε μια «ασπίδα». Κι αυτό λέγεται ελληνική γλώσσα άρα και σκέψη. Έχει αντέξει χιλιάδες χρόνια και αντέχει ακόμα και έτσι πιστεύω ότι θα συνεχίσει. Αυτή θεωρω ότι είναι η ταυτοτητα μας.

Για μένα υπάρχει καλό και κακό τραγούδι. Ότι είναι άξιο αντέχει μέσα στον χρόνο και γίνεται όλο και καλύτερο. Ότι άξιο αγαπάει αυτός ο λαός το κρατάει και το μεταφέρει μέσα από τα χρόνια από γενιά σε γενιά.

Η μουσική τι ρόλο παίζει στην πολιτιστική ταυτότητα ενός έθνους  και πόσο έχει επηρεάσει τη δική μας ταυτότητα το λαϊκο της εθνικής;

Η μουσική και ιδιαίτερα το τραγούδι είναι προφορικός λόγος άρα μέσα εκεί προσπαθούμε να διαφυλάξουμε τη γλώσσα μας, την περιουσία μας. Για μένα δεν υπάρχει λαϊκό της εθνικής (αν κατάλαβα καλά τι εννοείτε).
Για μένα υπάρχει καλό και κακό τραγούδι. Ότι είναι άξιο αντέχει μέσα στον χρόνο και γίνεται όλο και καλύτερο. Ότι άξιο αγαπάει αυτός ο λαός το κρατάει και το μεταφέρει μέσα από τα χρόνια από γενιά σε γενιά. Ότι χρησιμοποιεί για άλλους λόγους το καταναλώνει και το πετάει στα σκουπίδια με μεγάλη ευκολία μπορω΄να πω..

Έχετε τραγουδήσει σχεδόν τα πάντα από ρεμπέτικο μέχρι  jazz. Ποιο είδος μουσικής έχετε αγαπήσει περισσότερο και ποιο θα ταιριαζε σαν μουσική επενδυση για τη χρονια που μας αφήνει ε λίγες μέρες;

Αγαπώ άρα και προτείνω ότι είναι πραγματική μουσική. Και πραγματική για μένα μουσική είναι ότι με κάνει να αισθάνομαι το σώμα μου και την ψυχή μου να γεμίζουν με γαλήνη αλλά και πάθος. Ότι με κάνει να ονειρεύομαι, να χαίρομαι και να θυμάμαι. Ότι με κινητοποιεί και με αναστατώνει. Ότι με κάνει να νιώθω καλύτερη αλλά και δυνατή, ετοιμη για όλα. Ότι γενικά με κανει να νιώθω άνθρωπος.

Μια ευχή για σας και για όλο τον κόσμο…