Πρωινή δροσιά και ένα φως που σταδιακά αυξάνει, όχι μηχανικά με τη βοήθεια προβολέων αλλά καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει πάνω από τον ορίζοντα. 2 κοπέλες περπατούν στον αρχαίο δρόμο κρατώντας λουλούδια. Τα προσφέρουν στην Άρτεμη, στα συρματοπλέγματα που ορίζουν το ιερό της. Από μακριά κάποιος έρχεται. Απαγγέλλει Σεφέρη και οι κοπέλες επαναλαμβάνουν. Το κοινό παρακολουθεί και ακολουθεί τους πρωταγωνιστές μέσα από μία πορεία – διαδικασία αναγνώρισης. Εκεί, κάτω από τα πεύκα καθρεφτάκια μας δείχνουν, μάς δείχνουν. Σάκοι -βαρίδια πέφτουν στους όμως μας,

«Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια

που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω.

Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο

έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει.

Ένα κορίτσι με λευκό φόρεμα και κουδούνια σκίζει τους σάκους, το βαρύ φορτίο σκορπάει.
Λύτρωση με μία Άρνηση.

Στο περιγιάλι το κρυφό

κι άσπρο σαν περιστέρι

διψάσαμε το μεσημέρι

μα το νερό γλυφό.

Γύρω από μία λεκάνη με νερό η κάθαρση.
Το ξημέρωμα στην Αυλίδα στα πλαίσια του 4ου biomechanical festival από την Θεατρική Ομάδα Rektis μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε στο χώρο και να ρουφήξουμε την ενέργεια των πρωινών, πρώτων ακτίνων. Αμέσως μετά σε μία σύντομη κουβέντα με το κοινό, η σκηνοθέτης Γεωργία Καρλατήρα είπε μεταξύ άλλων: “θυμώνω που σε μία χώρα που έχουμε ήλιο 9 μήνες το χρόνο κάνουμε θέατρο μόνο στα σκοτεινά”.

Γεωργία Καρλατήρα, Ελένη Δημητριάδη, Κώστα Αυγερινόπουλε, Σωτηρία Φορτώση, σας ευχαριστούμε.