Βάλη Μαυρίδη
- Συντάκτης Αντώνης Παναγιωτόπουλος-Πιπεριάν
50 ταλέντο – 50 δουλειά
20 χρονών κάνεις την πρώτη σου ταινία. Τελικά σπούδασες ή γεννήθηκες ηθοποιός;
Και τα 2 νομίζω. Από πολύ μικρή ήξερα τι ήθελα να κάνω αλλά στην πορεία ανακάλυψα ότι το να γίνεις ηθοποιός θέλει παρα πολλή δουλειά και πολλές σπουδές και η εκπαίδευσή σου ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ. Από τη σχολή ακόμα, κάθε φορά που έκανα ένα καινούριο μάθημα ή αργότερα ένα σεμινάριο ή κάποια καινούρια μέθοδο (γιατί έχω κάνει 3 διαφορετικές υποκριτικές μεθόδους), ανακάλυπτα κάτι καινούριο. Ακόμα και αν γεννηθείς με πολύ ταλέντο -πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να γεννηθεί με πολύ ταλέντο- η δουλειά είναι το άλλο μισό. Είναι 50-50, 50 ταλέντο, 50 δουλειά.
Υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που σε επηρέασαν σε αυτή την επιλογή; Είχες γονείς ή συγγενείς στο χώρο;
Δεν είχα κάποιο συγγενή στο χώρο αλλά ούτε και κάποιον κοντινό που να ασχολείται γενικότερα με την τέχνη. Ασχολήθηκα όμως με το χορό από πολύ μικρή που πιστεύω ότι είναι μία τέχνη πολύ κοντά στο θέατρο. Δεν είχα κάτι άλλο να με τραβήξει στο θέατρο, απλά το ήθελα πάντα. Βέβαια, από το σχολείο ακόμα, συμμετείχα στις παραστάσεις και έλεγαν οι δασκάλες στους γονείς μου ότι “η Βάλη έχει πολύ ταλέντο, να γίνει ηθοποιός”.
Και οι γονείς σου; Σε στήριξαν όταν τελικά το πήρες απόφαση να σπουδάσεις υποκριτική;
Οι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ! Ακόμα και ο μπαμπάς μου που είναι μηχανικός και είναι άνθρωπος πιο πρακτικός, με στήριξε και μου είπε ότι θα ήθελε να σπουδάσω και κάτι ακόμα αλλά σε αυτή μου την απόφαση θα είναι κοντά. Πέρασα λοιπόν στη Θεολογία την οποία δε τελείωσα ποτέ γιατί άρχισα πολύ γρήγορα να δουλεύω και να κάνω πράματα και δεν χρειάστηκε να πάρω το πτυχίο της Θεολογίας για να ικανοποιήσω την ανασφάλεια του μπαμπά, ικανοποιήθηκε με αυτό που έκανα.
Και φεύγεις κοριτσάκι και έρχεσαι Αθήνα. Ήταν μονόδρομος ή επιλογή;
Δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο στην Αθήνα μπορώ να δουλέψω σαν ηθοποιός ή σαν ενδυματολόγος, επαγγελματικά και όχι ερασιτεχνικά. Ήταν λοιπόν μονόδρομος. Ήξερα από τη στιγμή που αποφάσισα τι θέλω να σπουδάσω ότι μόνο στην Αθήνα θα μπορούσα να μείνω για να δουλέψω.
Και μετά έρχεται το επόμενο δίλλημα: Ελλάδα ή εξωτερικό; Αθήνα ή Παρίσι;
Αχ, κοίτα τώρα να δεις τι συμβαίνει: Το Παρίσι είναι μία πόλη που αγαπάω πάααρα πολύ, περισσότερο από την Αθήνα. Είναι ο έρωτάς μου το Παρίσι. Και δούλεψα στο Παρίσι όπως και στο Μεξικό και μάλιστα στο Εθνικό. Απλά με την υποκριτική έχει κάποια όρια όσο αφορά τη γλώσσα. Από τη μία όταν παίζεις σε μία άλλη γλώσσα παίζεις απίστευτα απελευθερωμένος, απαλλαγμένος από τα όρια της, από την άλλη όταν παίζεις σε μία γλώσσα που γνωρίζεις καλά είσαι πιο σίγουρος. Ειδικά τα γαλλικά είναι μία γλώσσα που είναι πολύ δύσκολο -όχι να τα μιλάς αλλά- να ερμηνεύσεις σε αυτή. Με τα ισπανικά μου ήταν πολύ πιο εύκολο. Έχουν μία μουσικότητα που είναι πολύ κοντά στην ελληνική οπότε δε δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα. Έτσι γύρισα λοιπόν για να κάνω θέατρο και σινεμά στη γλώσσα μου. Θέλω να ξαναφύγω. Βέβαια τώρα είναι και όλα αυτά που τρέχουν αλλά κάποια στιγμή θα ξαναφύγω. Έχω ήδη προγραμματίσει ένα τρίμηνο στην Ισπανία για σεμινάρια.
Δεν σκοπεύεις να ανοίξεις σπίτι δηλαδή στο εξωτερικό…
Δεν μπορώ να το σκεφτώ τώρα. Έχω κλεισμένες δουλειές μέχρι και του χρόνου οπότε θα ήταν πολύ δύσκολο. Άλλωστε, όταν πήγα στο Παρίσι συνειδητοποίησα ότι η δουλειά του ηθοποιού έχει να κάνει και με το πόσο είσαι μέσα στα πράγματα. Επιστρέφοντας, πολλοί κοντινοί μου άνθρωποι από τον χώρο είχαν συνεργαστεί με άλλους και βρέθηκα για λίγο εκτός. Πρέπει να βρίσκεσαι στον τόπο που θες να δουλεύεις, να παρακολουθείς τι γίνεται, να βλέπεις παραστάσεις, να είσαι από κοντά.
Με σπουδές, πρόβες, παραστάσεις -ακόμα και ταινία- και σεμινάρια, πόσο χρόνο διέθεσες στην Βάλη;
Το καλό με αυτή τη δουλειά είναι ότι εκτός από ανάγκη έκφρασης είναι και κάτι που με διασκεδάζει. Έζησα πολύ ωραία και στα 24 μου είχα ταξιδέψει Μεξικό, Παρίσι, Μαδρίτη και δούλευα εκεί, έκανα road trip στο Μεξικό μετά τη δουλειά, νομίζω ότι με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι δε στερήθηκα τίποτα!
Και ξεκίνησες νωρίς μία συλλογή εικόνων και παραστάσεων.

Ακριβώς! Σαν ηθοποιός δεν μπορείς να ζεις σε μία γυάλα ακόμα και αν αυτή η γυάλα είναι λόγω πρόβας. Πρέπει να βλέπεις καινούρια πράγματα, να παρατηρείς άλλους ανθρώπους, να ακούς άλλες γλώσσες. Αλλιώς πως θα τα βρεις να τα παίξεις;
Και καλά με τους “εύκολους” ρόλους. Όταν παίζεις το θύμα trafficing όπως σε είδαμε στο The Republic, όταν οι συνθήκες των γυρισμάτων είναι δύσκολες, τι κάνεις; Άκουσα ότι στα γυρίσματα κάποια κοπέλα “έσπασε”…
Όταν μου είπαν για το Republic και μου εξήγησαν ακριβώς ποιος θα ήταν ο ρόλος μου εγώ ήμουν πολύ χαλαρή. Όσο αφορά το γυμνό σκέφτηκα “πόσες φορές έχεις δει Βάλη κάποιον ηθοποιό γυμνό; Πολλές. Είπες ποτέ, α, αυτή είναι γυμνή; Ποτέ.” Άρα δεν με προβλημάτισαν οι σκηνές που θα εμφανιζόμουν γυμνή. Στην έρευνα όμως που κάναμε με τον Δημήτρη Τζέτζα -και τα κορίτσια μόνες μας- ήρθα αντιμέτωπη με μία πολύ σκληρή πραγματικότητα που αρχικά πίστεψα ότι δε θα με επηρέαζε. Στα γυρίσματα λοιπόν, στο πιο δύσκολο, στην αποθήκη που είναι το σκλαβοπάζαρο, αν και οι συνθήκες ήταν υπέροχες, ήταν καλοκαίρι, το συνεργείο μας φρόντιζε και μας πρόσεχαν πάρα πολύ και υπήρχε άψογος επαγγελματισμός, έπρεπε λοιπόν να υποδυθώ μία κοπέλα που βρίσκεται σε κατάσταση ακραίας απελπισίας. Είναι τρομερό το πόσο απελπισμένες είναι αυτές οι κοπέλες. Όταν λοιπόν το συνειδητοποίησα αυτό με πιάσαν κάτι κλάματα που με πήρε η Ιφιλένια στην άκρη να με ηρεμήσει. Το αστείο ήταν ότι οι υπόλοιποι του συνεργείου για να με χαλαρώσουν, μου έκαναν πλάκα και έλεγαν όσο εγώ έκλαιγα “πολύ καλό, πολύ καλό, κράτα το, πάμε γύρισμα τώρα”. Βέβαια μετά από 10 λεπτά κράτησα μόνο εκείνα τα στοιχεία που έπρεπε και το γύρισμα συνεχίστηκα κανονικά. Μία ωραία ιστορία είναι ότι όταν ολοκληρώθηκε και η δεύτερη μέρα γυρισμάτων στην αποθήκη και είχαμε τις σκηνές που θέλαμε, γύρισα σπίτι μου στις 8 το πρωί, μετά από ένα ολόκληρο βράδυ γυρισμάτων που με έχουνε δείρει, έχω κλάψει, φοράω κάτι τακούνια 15 πόντους και έχω μία απίστευτη κούραση -σωματική και ψυχολογική-, κάθομαι στην πολυθρόνα και λέω στον φίλο μου “δε θέλω να τελειώσει, δε θέλω να τελειώσει”, γνωρίζοντας ότι αυτό θα ήταν το προτελευταίο μου γύρισμα και μη μπορώντας να χωνέψω ότι θα έκανα μόνο άλλο ένα. Καλό είναι να χρησιμοποιείς τα δύσκολα που σου δίνει ένας ρόλος χωρίς να τα αφήνεις να σε επηρεάζουν, να μη τα κουβαλάς.
Πράγματι, πάντα θαύμαζα τους μεγάλους ηθοποιούς που μπορούσαν να αφήσουν το ρόλο στο θέατρο ή σε κάποιο πλατό και να επιστρέψουν ακέραιοι σπίτι τους.
Είναι, ξέρεις, μία πολύ λεπτή γραμμή. Αυτά που σου συμβαίνουν εκείνη την ώρα, συμβαίνουν σε εκείνον που υποδύεσαι. Ακόμα και όταν κάνεις έναν πολύ μικρό ρόλο που ίσως να μην έχεις και όνομα σεναριακά. Ό,τι σου συμβαίνει συμβαίνει σε κάποιον άλλο.
Δύσκολο αυτό το πέρα δώθε σε αυτή τη λεπτή γραμμή. Και όταν σε μία σεζόν έχεις δύο ή και παραπάνω ρόλους, τριχοτομείσαι…
Δύσκολο. Τώρα πια μετά τον Κόκκινο κύκλο που κι εκεί έκανα το θύμα trafficking, μία άλλη μικρού μήκους και τώρα το Republic πιστεύω ότι όταν χρειάζεται κάποια κοπέλα για το ρόλο αυτό, είμαι η κατάλληλη (γέλια)!
Μέσα από 10 χρόνια πορεία στο χώρο της υποκριτικής, έχεις ξεχωρίσει φιλίες ή δεν μπερδεύεις τα επαγγελματικά με τα προσωπικά σου;
Οι καλύτεροι μου φίλοι είναι ηθοποιοί και σκηνοθέτες! Έχω κρατήσει πολύ καλές φιλίες από την εποχή της σχολής ακόμα. Ο Γρηγόρης Χατζάκης είναι ένας από αυτούς. Είναι σκηνοθέτης και συνεργαζόμαστε 8 χρόνια και είναι και κολλητός μου. Αναγκαστικά άλλωστε κάνεις φιλίες. Είσαι με τον άλλο τόσες ώρες, βγάζεις τα εσώψυχά σου, μετά τις πρόβες πας για ένα ποτό για να συζητήσεις τα της πρόβας. Δεν είναι όπως μία δουλειά γραφείου που πας κάνεις τη δουλειά σου για 8 ώρες και μετά πας σπίτι σου. Μοιράζεσαι με τον άλλο, δίνεις και παίρνεις από αυτόν οπότε αναγκαστικά δένεσαι.
Μετά από ένα τόσο πλούσιο βιογραφικό, συνεχίζεις να θέτεις στόχους για το μέλλον;
Βάζω στόχους αλλά έρχονται και πράγματα. Ένας στόχος είναι ότι θέλω να κάνω σινεμά. Κάνω πολύ περισσότερο θέατρο από ότι σινεμά -και λογικό μιας και στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλά θέατρα αλλά γυρίζονται ελάχιστες ταινίες- 350 παραστάσεις και μόλις 3 ταινίες! Αγαπάω όμως περισσότερο το σινεμά. Αγαπάω το σετ, τη διαδικασία του σετ, τα γυρίσματα, το αποτέλεσμα. Η υποκριτική του κινηματογράφου μου αρέσει περισσότερο αλλά δεν έχω κάνει τόσες ταινίες όσες θα ήθελα. Από την άλλη έρχονται και πράγματα από μόνα τους. Μου πρότειναν να κάνω για το καλοκαίρι έναν ρόλο της Σάρα Κέιν, που πάντα ήθελα να το κάνω αλλά δε το είχα σα στόχο.
Είσαι τυχερή;
Πιστεύω ότι έχω δουλέψει πάρα πολύ. Έχω απορριφθεί πολλές φορές για να κάνω αυτά που έχω κάνει. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και δεν υπάρχει κάποιο “πιστοποιητικό διαρκείας” για το επάγγελμα, Μετράς μόνο εσύ, την κάθε χρονική στιγμή. Και είναι σκληρό αυτό, να πηγαίνεις σε κάθε οντισιόν και σε κρίνουν -κάθε φορά σαν πρώτη φορά- μέσα σε 5 λεπτά. Όταν είσαι ζωγράφος κρίνουν αυτό που έχεις ζωγραφίσει ενώ σε μία οντισιόν κρίνουν τα μαλλιά μου, τα μάτια μου, τον τρόπο που μιλάω. Ακόμα και όταν σε επιλέγουν είναι μία διαδικασία ψυχοφθόρα. Ακόμα και όταν παίζεις. Κρίνεσαι εκείνη τη στιγμή, όχι από το έργο σου. Κάποια εποχή έπαιζα σε μία κωμωδία και χωρίς να έχω κάτι ιδιαίτερα, ένιωθα πως δεν έχω τη δύναμη να εκτεθώ. Και όμως, σαν ηθοποιός, έχεις το μόνο επάγγελμα που δεν μπορείς να λείψεις μία μέρα. Και γιατρός να είσαι στέλνεις τον ασθενή σε άλλο συνάδελφο. Ο ηθοποιός αν δεν πάει δεν γίνεται η παράσταση.
Αν κάποιος σε ψάξει στο ίντερνετ σε βρίσκει στην κατηγορία “ανερχόμενη”. Θεωρείς ότι είσαι ανερχόμενη ή φτασμένη;
Με τίποτα φτασμένη! Έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που τα τελευταία 3 χρόνια κάνω θέατρο και μία ταινία περίπου το χρόνο. Αυτό είναι κάτι που με ικανοποιεί αρκετά και μου έχει λύσει κατά πολύ το πρόβλημα του βιοπορισμού. Νιώθω όμως ότι έχω τόσα πολλά ακόμα να κάνω και να μάθω οπότε σίγουρα δε με θεωρώ φτασμένη.
Έχεις απωθημένα; Θα ήθελες πολύ κάποια συνεργασία;
Προσπαθώ να μην έχω. Μου αρέσουν πάρα πολλοί Έλληνες ηθοποιοί, και είναιι πολλοί αυτοί με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ.
Με σκηνοθέτες που είναι και λιγότεροι; Με τον Σμαραγδή ή με τον Παπακαλιάτη ας πούμε;
Με τον Παπακαλιάτη έχω συνεργαστεί στο “4”. Ο Χριστόφορος είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος του κόσμου. Είναι τόοοσο γλυκός άνθρωπος. Είχε όλο το γύρισμα πάνω του, έπαιζε, σκηνοθετούσε, έγραφε, είχε επάνω του τα πάντα και σε ένα γύρισμα με πολλούς κομπάρσους, σε ένα πάρτι όπου εγώ ήμουν μία που του την έπεφτε, δεν σήκωσε ποτέ τον τόνο της φωνής του. Είναι απίστευτα ευγενικός. Γενικά όμως δεν βάζω στόχους συνεργασίες αλλά ωραίες δουλειές, Τώρα παίζω σε μία παράσταση, “τον πατέρα”, με τον Γιάννη Παπαϊωάννου ο οποίος είναι πολλά χρόνια θεατρικός ηθοποιός, και είμαι τόοοσο ευτυχισμένη που παίζω με τον Γιάννη, μαθαίνω τόσα πολλά πράγματα από εκείνον!
Και παράλληλα με τα τόσα που μαθαίνεις, σπούδασες και ενδυματολόγος. Πως προέκυψε;
Όταν γύρισα από το Παρίσι και βρέθηκα για λίγο εκτός, σκέφτηκα ότι δε θα μπορούσα να μείνω έτσι, έχω ανάγκη να εκφράζομαι. Βέβαια το είχα και λιγάκι από πριν. Στη σχολή του Αρμένη που σπούδασα, τα ρούχα στην εξεταστική τα έκανα όλα εγώ. Σκέφτηκα λοιπόν να σπουδάσω ενδυματολόγος. Ενώ ήμουν ακόμα στο πρώτο έτος στη σχολή που σπούδαζα ενδυματολόγος με καλούσαν να κάνω κοστούμια για διάφορες παραστάσεις και άρχισα να δουλεύω πολύ πάνω σε αυτό. Για μένα το ρούχο είναι ένας ακόμα τρόπος έκφρασης. Έτσι προέκυψε και το φόρεμα “μολώτοφ”. Είχα διαβάσει το εκπληκτικό “Αναρχία στην Βαυαρία” του Φασμπίτεν και ήθελα να φτιάξω κάτι για να εκφράσω αυτό που ένιωθα εκείνη την περίοδο. Το προηγούμενο ήταν ένα φόρεμα από φύλλα μπανάνας. Ξεκίνησα αντιμετωπίζοντας περισσότερο το ρούχο σα γλυπτική. Στην πορεία το ξεπέρασα και πλέον κάνω πιο corporate πράγματα. Σχεδιάζω ρούχα για μία μεγάλη εταιρία παραγωγής και δημιουργώ τα ρούχα για διάφορα events, πάρτι, συνέδρια, στολές για promoters, ακόμα και σκηνικά. Στα θεατρικά κοστούμια είμαι πολύ επιλεκτική, πρέπει να μου αρέσει πολύ η αισθητική του σκηνοθέτη.
Ρεαλισμός: Ξεκίνησες να δουλεύεις όταν ξεκίνησε η κρίση. Παρόλα αυτά κάνεις (πολλά) πράγματα και φαίνεσαι να μη σε επηρεάζει.
Δεν είχα τη χαρά να δουλέψω προ κρίσης οπότε δεν με επηρεάζει. Σταμάτησα να ζω από το χαρτζιλίκι των δικών μου νωρίς, δουλεύοντας μέσα στην κρίση. Πλέον ασχολούμαι λίγο περισσότερο με το θέμα των χρημάτων που βγάζω και πως θα τα ξοδέψω. Παλαιότερα δε χρειαζόταν να το κάνω αυτό. Το κάνω όμως λιγότερο από ότι λένε άλλοι ότι το κάνουν. Και αυτό είναι μία διαπίστωση: πάντα βρίσκουμε τρόπο σα λαός να βγαίνουμε, να περνάμε καλά, να πηγαίνουμε διακοπές το καλοκαίρι.
Σου λείπει καθόλου ένας καφές με έναν φίλο ή μία φίλη στη Χαλκίδα;
Γενικά όμως δε μου λείπει, ίσως γιατί είναι και κοντά από την Αθήνα. Το Παρίσι μου λείπει περισσότερο. ύστερα στην Αθήνα έχει έρθει ο πατέρας μου αλλά και κάποιοι πολύ καλοί μου φίλοι οπότε έχω ένα κομμάτι της εδώ. Θα σου πω ακόμα ότι δεν είμαι και πολύ τοπικίστρια, είμαι λίγο πολίτης του κόσμου.
Tags: cinema • the republic • δέκατη εντολή • ενδυματολόγος • θέατρο • κινηματογράφος • Παπακαλιάτης • τέσσερα