Ποπ μουσική αντί για σπανάκι

Οι Pop Eye γεννήθηκαν το 2005 μέσα από την παρέα του Δημήτρη Καμπούρη πρώτα με τον Μάρκο και έπειτα τον Γιάννη Καλατή. Τους γνωρίσαμε μέσα από τη συμμετοχή τους με το κομμάτι if you στη συλλογή Silent Wonder του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου και από τότε ακολούθησε μια πορεία ανοδική και αυξητική. Μετά την κυκλοφορία του cd single The Deepest Sea που έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία, ακολούθησε το πρώτο τους full album με τίτλο Pop Eye και στην παρέα μπήκαν οι Έφη Θεολόγου (φωνή και πλήκτρα) και Μάνος Αναγνωστάκη στο μπάσο. Τη φωτεινή μουσική τους αγκάλιασαν πολλοί σημαντικοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί, όπως ο Γιώργος Μουχταρίδης και τραγουδοποιοί, όπως ο Νίκος Ξυδάκης. Είχαμε τη χαρά να ακούσουμε πρώτοι το νέο, υπερχορευτικό, ντίσκο-ποπ, τραγούδι τους, Back in Town!

Περιγράψτε μου σαν ένα βιντεοκλίπ, τα παιδικά σας χρόνια.

Μάρκος: Εγώ έμενα Βύρωνα. Θυμάμαι λοιπόν το Παγκράτι χωρίς όλες αυτές τις καφετέριες που έχει σήμερα, να πηγαίνω στο Λα Σκάλα ντυμένος κιουράς, με τα μαλλιά ξασμένα, έβαζα και λίγο μολυβάκι στα μάτια και όπως καταλαβαίνεις, είχα προβλήματα. (γέλια) Όπως καταλαβαίνεις, άκουγα καθημερινά Cure…
Έφη: Εγώ πάλι ήμουν πολύ ντροπαλή. Η μουσική για μένα ήταν κάτι πιο εσωτερικό. Ξεκίνησα μικρή τα μαθήματα κλασικής κιθάρας και ντρεπόμουν πολύ να παίξω μπροστά σε κόσμο. Αν θα έντυνα μουσικά αυτή την περίοδο στη ζωή μου, η μουσική θα ήταν κάτι με κιθάρα σε Χατζιδάκι.
Μάνος: Εγώ πάλι ήμουν απ΄ την απέναντι. Ήμουν μέταλλο!
Δημήτρης: Και ακόμα μέταλλο είσαι (γέλια)
Μάνος: Νέα Σμύρνη, παλούκι, κάναμε χαλάστρα στο Γαλαξία. Δερμάτινα, καρφιά, με τα μεγάλα, φορητά, μαύρα ηχοσυστήματα τσίτα να ακούμε Maiden και Venom και να πίνουμε μπύρες. Από μαγαζιά το μόνο στέκι που είχαμε ήταν το Mad στη Συγγρού που έπαιζε μουσική πιο κοντά σε αυτά που ακούγαμε εμείς.
Γιάννης: Εγώ μουσικά κινήθηκα από τους Metallica μέχρι τη rave. Κάπου στη μέση άκουσα πολύ Cure, ίσως επηρρεασμένος και από τον Μάρκο.
Δημήτρης: Εγώ μεγάλωσα Χαλκίδα, στον Μπαταριά. Είχα ζητήσει από τους γονείς μου να πάω να μάθω πιάνο, αλλά δεν πήγα ποτέ, γιατί δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα. Πήγα όμως στη χορωδία του σχολείου. Από εκείνη την εποχή θυμάμαι πολύ έντονα το Different Corner του George Michael. Δεν ήταν εκείνης της περιόδου, νομίζω μάλιστα ότι ήταν αρκετά χρόνια νωρίτερα σουξέ, αλλά το θυμάμαι πολύ έντονα. Ακούγαμε ακόμα πολύ Depeche Mode. Νομίζω ότι Depeche άκουγα από πάντα, όπως και Pet Shop Boys. Υπήρχαν φυσικά και τα μικρά, «σχολικά» συγκροτήματα όπου στο πολύ χαλαρό, με μια – δυο κιθάρες γινότανε κατάσταση Τελικά δεν έκανα ποτέ μουσική. Παρόλα αυτά στους Pop Eye γράφουμε όλοι. Είναι μάλλον μία εσωτερική διαδικασία που ακολουθώ σε αυτό

Και καλή η παραδοσιακή μουσική, αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Στην παιδεία γενικότερα πιστεύω ότι ισχύει το «πολύ εκπαίδευση αλλά λίγο πάθος».

Πόσο εύκολα μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για μουσική παιδεία στην Ελλάδα;

Μάνος: Δεν υπάρχει μουσική παιδεία στην Ελλάδα. Τα παιδιά δε μαθαίνουν πουθενά την ποπ, ή τη ροκ. Ακόμα και όσον αφορά την κλασική παιδεία στη μουσική, νομίζω ότι υπάρχει κενό.
Δημήτρης: Είναι κ άτι που το συζήτησα σήμερα πάλι. Τα παλαιότερα χρόνια και ιδιαίτερα στην επαρχία, δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο να στέλνουν οι γονείς τα παιδιά τους σε ένα ωδείο να μάθουν πιάνο, ή κιθάρα. Τώρα είναι πιο κοινό.
Μάνος: Ήταν. Πριν την κρίση. Τώρα νομίζω ότι είναι από τα πρώτα που κόβουν οι γονείς σε ένα παιδί.
Δημήτρης: Πράγματι. Πέρασε όμως και μία «καλή» δεκαετία, κατά την οποία ήταν κοινός τόπος να μάθει το παιδί κιθάρα, ή βιολί. Έπαιξε και το ρόλο του το MTV… Στα σχολεία δε διδαχθήκαμε ποτέ μουσική. Υπάρχει σα μάθημα, αλλά δεν το κάναμε ποτέ.
Έφη: Νομίζω ότι γίνεται λίγο «αγγαρεία». Δεν υπάρχουν και οι κατάλληλοι δάσκαλοι.
Δημήτρης: Υπάρχουν φυσικά και τα μουσικά σχολεία.
Μάνος: Και τι μαθαίνεις στα μουσικά σχολεία; Ζουρά, σάζι… Παραδοσιακή μουσική. Και καλή η παραδοσιακή μουσική, αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Στην παιδεία γενικότερα πιστεύω ότι ισχύει το «πολύ εκπαίδευση αλλά λίγο πάθος».
Μάρκος: Εγώ που το είχα ψάξει, για να μπω σε μουσικό σχολείο θα έπρεπε να έχω περάσει αρμονίες. Δηλαδή, θα έπρεπε να έχω ήδη ψαχτεί με τη μουσική με τα λεφτά του πατέρα μου.

Τελικά πως βρεθήκατε και κάνατε τους Pop Eye;

Μάρκος: Δούλευα μαζί με τον Δημήτρη, γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα. Στη συνέχεια γνωρίστηκε με τον Γιάννη και άκουσε κάποια δουλειά που είχε κάνει ο Γιάννης σε έναν υπολογιστή. 5 τραγούδια τα οποία του άρεσαν, αλλά ο Δημήτρης έγραψε και στίχους. Κάπως έτσι προέκυψε το Vicious Game. Με μουσική αρχικά του Γιάννη, επιρροές του Δημήτρη και στίχους του Δημήτρη. Μετά μπήκα και εγώ.
Δημήτρης: Ο Γιάννης ήταν το όχημα για να κάνω τη μουσική που ήθελα. Εγώ, μιας και δεν έχω σπουδάσει μουσική, δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω τη μουσική που είχα μέσα στο κεφάλι μου. Πρόσφατα άκουσα κάτι παρόμοιο και σε μία συναυλία της Dusk. Ευχαριστούσε ουσιαστικά δημόσια κάποιον που τη βοήθησε να βγάλει τη μουσική που είχε μέσα της, να ολοκληρώσει την εικόνα.

Και γιατί Pop Eye;

Δημήτρης: Από την αρχή γνωρίζαμε ότι η μουσική μας είναι ποπ. Ένας καλός φίλος, ο Βασίλης Γρίβας, ο οποίος είναι εξαιρετικός εικονογράφος και μας υποστηρίζει με τα γραφιστικά του όλα αυτά τα χρόνια, είχε κάνει έναν πίνακα με τον Ποπάυ και έγραφε Pop Εye, σε μια pop art εκδοχή. Αυτό είδα και σκέφτηκα πως μας ταιριάζει. Στην πορεία καταλάβαμε πως αυτό το όνομα μας δημιούργησε πολλά προβλήματα στο google search. Ψάχνοντας κανείς για το συγκρότημα πέφτει επάνω σε ένα σωρό αναρτήσεις με τον ήρωα Ποπάυ. Αλλά σίγουρα είναι ένα όνομα που μας εκφράζει αφού η μουσική μας είναι η δική μας ματιά πάνω στην ποπ.

Στον Best είχαμε στείλει ένα χειροποίητο demo που το είχαμε γράψει με ένα μικροφωνάκι των 5 ευρώ και το έπαιξαν. Ήταν το If you…

Αφού αναφέρατε και τον Βασίλη να σας πω ότι η εικόνα σας σε εξώφυλλα, αφίσες αλλά και στα βιντεοκλίπ όλα αυτά τα χρόνια που σας παρακολουθώ είναι εξαιρετική.

Μάνος: Εγώ θυμάμαι που είχα δει αυτή την κίτρινη αφίσα με τα μεγάλα γράμματα που έγραφαν Pop Eye και είχα εντυπωσιαστεί. Δεν τους ήξερα τότε.
Δημήτρης: Ναι, είμαστε τυχεροί που έχουμε τον Βασίλη και μας βοηθάει και τώρα έχουμε και τον Μιχάλη και τον Άκη, τους σκηνοθέτες των τελευταίων μας βιντεοκλίπ και έχουμε μια όμορφη εικόνα της μουσικής μας προς τα έξω. Κάτι πολύ σημαντικό σε όλο αυτό είναι ότι τα παιδιά δουλεύουν με πολλή αγάπη πάνω στο αντικείμενο τους, αλλά και προς το συγκρότημα.
Μάρκος: Με τα παιδιά που ανέφερε ο Δημήτρης αλλά και τον Μάνο και την Έφη, οι Pop Eye έχουν μεγαλώσει. Αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί οι Pop Eye ξεκίνησαν σα μία ιδέα και σα μέσο έκφρασης 3 φίλων. Τα νέα παιδιά που μπήκαν σιγά-σιγά στο σχήμα μπήκαν σα φίλοι, έγιναν με τη μία ισότιμα χαρτιά, δεν υπάρχει κάποιος άσος και οι υπόλοιποι να είναι υποδεέστεροι. Μου άρεσε πολύ κάτι που μου είπε ένας ντράμερ σε μία συναυλία. Είπε ότι αυτό το παρεΐστικο που έχουμε βγαίνει και πάνω στη σκηνή και είναι κάτι που μπορεί ο κόσμος να το δει.

Πόσο επηρεάστηκε η πορεία σας από την κρίση;

Δημήτρης: Δεν έχουμε κάποιο παράπονο, τώρα που το σκέφτομαι. Είμαστε από τους τυχερούς νομίζω και το περίεργο είναι ότι είμαστε εκτός συστήματος, δεν ανήκουμε ούτε στη Χιπστερική κοινότητα της Αθήνας, δε βγαίνουμε πολύ, δε θα μας πετύχεις εύκολα στα γνωστά στέκια. Παρόλα αυτά μας αγαπάνε όλοι πολύ, παίξαμε σε όλα τα μαγαζιά που θα θέλαμε να παίξουμε, από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα. Η κρίση μας έχει επηρεάσει περισσότερο ίσως σαν άτομα, παρά σαν συγκρότημα. Νομίζω ότι είμαστε προνομιούχοι.

Χαίρομαι που το ακούω γιατί έχετε κάνει εξαιρετικές συνεργασίες: Ξυδάκης, Μουχταρίδης, Παγιατάκης, Παπασπυρόπουλος.

Δημήτρης: Ήμασταν πολύ τυχεροί. Με όλους. Στον Best είχαμε στείλει ένα χειροποίητο demo που το είχαμε γράψει με ένα μικροφωνάκι των 5 ευρώ και το έπαιξαν. Ήταν το If you… Τον Ξυδάκη το γνωρίσαμε μέσω ενός δημοσιογράφου, του Αντώνη Μποσκοΐτη, που είχα γνωρίσει μέσα από το blog του.

Όσο χάλια κι αν είμαστε το προσπαθούμε να μας βγαίνει μια αισιοδοξία.

Δηλαδή εσείς κάνετε και τον manager του συγκροτήματος;

Δημήτρης: Σχεδόν αναγκαστικά. Ένα ακόμα μέλος των Pop Eye που μας έχει λείψει τελευταία πολύ γιατί είναι στην Αγγλία, είναι η Αθηνά Κώτσια. Η Αθηνά μας έχει βοηθήσει πολύ και με τα ραδιόφωνα και με τα λάιβ. Και αυτή σχεδόν αφιλοκερδώς.

Πώς τα καταφέρνετε να ταιριάζετε την καθημερινότητά σας, τις πρωινές δουλειές σας, με το ρόλο σας μέσα στο γκρουπ;

Μάρκος: Φαινομενικά είναι δύσκολο. Γενικά, να κλέβεις καθημερινά χρόνο από τη δουλειά σου για να σκεφτείς για τη μουσική, να μιλήσεις για τη μουσική. Όμως η ίδια αυτή διαδικασία είναι που σου δίνει και δύναμη για να αγαπάς τη δουλειά σου. Σκέφτεσαι ότι το βράδυ έχεις πρόβα, σε λίγες μέρες έχεις συναυλία. Ο Μάνος τώρα πια έχει και οικογένεια, λέει: «θα παίξω το Σάββατο». Αυτό λοιπόν που σε δυσκολεύει, είναι και αυτό που σου δίνει δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσεις.
Έφη: Όταν δε βιοπορίζεσαι από τη μουσική και έχεις μία άλλη πρωινή δουλειά, σου δίνεται η δυνατότητα να τη βλέπεις με άλλο μάτι, να κάνεις αυτό που ακριβώς αγαπάς και θέλεις. Θέλουμε και σου δίνουμε αυτή τη συνέντευξη, δεν πρέπει. Είναι πολύ σημαντικό. Επιλέγουμε πότε θα κάνουμε λάιβ.
Μάνος: Δεν είμαστε σνομπ, αν μας καλέσουν κάπου το πιο πιθανό είναι ότι θα πάμε, αλλά επειδή το θέλουμε. Άλλωστε αυτή η διαφυγή από την καθημερινότητα είναι που εμένα προσωπικά με συντηρεί χρόνια τώρα σα μουσικό. Αν μου πεις ότι αύριο έχουμε λάιβ στη Θεσαλλονίκη, είμαι ήδη έτοιμος!
Έφη: Σεβόμαστε όμως την καθημερινότητα των άλλων και ποτέ δεν πιέζουμε για μία εμφάνιση, ή μία πρόβα. Υπάρχει μία αλληλοκατανόηση και μία αλληλοκάλυψη. Αν κάποιος περάσει μία πολύ πιεσμένη περίοδο στη δουλειά του, ή στην προσωπική του ζωή, οι άλλοι τον καλύπτουν κάνοντας όσο μπορούμε και τη δική του δουλειά στο συγκρότημα.

Η μουσική σας είναι φωτεινή, χαρούμενη, αισιόδοξη. Είναι γιατί έτσι βλέπετε τα πράγματα, ή γιατί θα θέλατε να είναι έτσι;

Δημήτρης: Θα θέλαμε να είναι έτσι! Ακόμα και τα πιο πεσμένα μας τραγούδια έχουν μια γλυκιά μελαγχολία, όχι μιζέρια. Αν εξαιρέσεις την οικονομική κρίση που βιώνουμε με τις δυσκολίες που κουβαλάει αυτή, ψιλόκαλές είναι οι ζωές μας. Θέλω να πω ότι είμαστε υγιείς, έχουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε και ένα πιάτο φαΐ βρίσκεται καθημερινά, ακόμα (γέλια).
Μάνος: Όσο χάλια κι αν είμαστε το προσπαθούμε να μας βγαίνει μια αισιοδοξία.
Μάρκος: Προβλήματα υπάρχουν και πολλές φορές είναι τόσο πρακτικά που δημιουργούν εντάσεις. Έχεις, για παράδειγμα, μια πεταλιέρα που κολλάει, ή έναν υπολογιστή που σέρνεται και δε σε αφήνει να επεξεργαστείς το κομμάτι όσο γρήγορα θες. Πάντα όμως μπορείς να το διασκεδάσεις. Θυμάμαι που είχα κλειστεί στην τουαλέτα στο στουντιάκι που έχουμε για να γράψω με ένα δυναμικό μικρόφωνο και να μην ακούγονται οι χορδές κι εκεί μπροστά στον καθρέφτη, όπου έβλεπα από τα γόνατα μέχρι τους ώμους, έδωσα μια ολόκληρη συναυλία. Σε αυτό το στούντιο δωματιάκι έχει τραγουδήσει και ο Νίκος Ξυδάκης σε μία δουλειά που μπορεί και να βγει κάποια στιγμή.

Οπως έχει χαθεί και κάτι άλλο: το να ακούσεις τη μουσική και κάπως αξιόλογα. Ακούμε mp3 από 2 ψειράκια στ’ αυτιά. Ούτε μπάσσα, ούτε πρίμα…

Τι μουσική ακούτε, τι αγοράσατε τελευταία;

Μάνος: Fusion, acid jazz, πολλή rock όπως πάντα. Τελευταία αγόρασα ένα δίσκο του Coltrane.
Δημήτρης: Ειδικά τελευταία, λόγω του συγκροτήματος, ακούω μουσική που είναι γύρω-γύρω από μας. Προσπαθώ να παρακολουθώ περισσότερο τον ήχο που αντιπροσωπεύουμε κι εμείς. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η παραγωγή σε αυτό που ακούω.
Μάρκος: Εγώ ακούω αυτά που μου στέλνει ο Δημήτρης, πολλή jazz και η τελευταία μουσική που αγόρασα ήταν σε ένα λάιβ του Ξυδάκη ένας δικός του δίσκος και ένας του Λάντσια. Μετά από πολύ καιρό άκουσα μουσική, όπως μου αρέσει να ακούω. Ολόκληρο το δίσκο, χωρίς να «τρέχεις» κομμάτια, και μετά ξανά και ξανά. Το ευχαριστήθηκα.
Έφη: Κι εγώ ακούω διάφορα, αλλά νομίζω ότι τώρα τελευταία έχω εστιάσει σε dream pop, Róisín Murphy και αρκετά από το χώρο στον οποίο κινούμαστε εμείς μουσικά. Τελευταία αγόρασα το Bright Side of the Road 2, τη συλλογή του Pepper που έχει και το δικό μας What Is True, για να το κάνω δώρο σε μια φίλη.
Γιάννης: Εγώ ακούω πιο πολύ αγγλόφωνη ποπ με πεσμένα στοιχεία. Εχώ πολύ καιρό να αγοράσω κάτι σε μουσική.

Έχετε μοιράσει τραγούδια σας δωρεάν μέσα από το διαδίκτυο. Πιστεύετε ότι αυτό το τσάμπα του διαδικτύου σκοτώνει τη μουσική, ή τη βοηθάει να φτάσει παραπέρα;

Δημήτρης: Εγώ, αν και κατεβάζω και δίνω τη μουσική μας τσάμπα, θα πω ότι θα έπρεπε να βγάζουν οι καλλιτέχνες χρήματα από τη μουσική για να συνεχίσουν να κάνουν μουσική. Πρέπει να πριμοδοτούμε τον καλλιτέχνη. Άλλωστε, όταν αγοράζεις ένα cd, ή ένα δίσκο αγοράζεις και ένα εξώφυλλο με ένα δημιουργικό από κάποιον άλλο καλλιτέχνη – γραφίστα. Δεν είναι το ίδιο με το να «κλέβεις» τραγούδια και να τα στοιβάζεις σε έναν σκληρό.
Έφη: Είναι αλήθεια ότι η δωρεάν διάθεση της μουσικής μέσω διαδικτύου ωφελεί νέα σχήματα και νέους καλλιτέχνες να μοιράσουν τη μουσική τους σε περισσότερο κόσμο. Εγώ νιώθω περισσότερο ότι ανήκω σε αυτούς τους καλλιτέχνες και όχι σε κάποιους που βιοπορίζονται από τη μουσική. Σίγουρα είναι άσχημο όταν κάποιοι που κάνουν μουσική δεν μπορούν να αφοσιωθούν σε αυτό που κάνουν γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Θέλει μέτρο.
Μάρκος: Αυτό έχει χαθεί τώρα. Οπως έχει χαθεί και κάτι άλλο: το να ακούσεις τη μουσική και κάπως αξιόλογα. Ακούμε mp3 από 2 ψειράκια στ’ αυτιά. Ούτε μπάσσα, ούτε πρίμα…
Μάνος: Έχει γίνει τόσο τραγικά φαστ φουντ η καθημερινότητα μας που ο άλλος κατεβάζει ένα κατακρεουργημένο mp3 και λέει: «έλα μωρέ, καλό είναι, γιατί να αγοράσω το δίσκο;».

Έχετε ξεχωρίσει κάποιο καλλιτέχνη, ή συγκρότημα από την ελληνική σκηνή;

Δημήτρης: H Dusk μου άρεσε τελευταία που άκουσα κάποια κομμάτια τους, οι Baby Guru, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν και τον τρίτο τους δίσκο, οι Keep Shelly in Athens που κάναν και το μπαμ στο εξωτερικό και οι Egg Hell.
Έφη: Οι RSN & Esterina είναι πολύ καλοί και η Katerine Duska έχει πολύ ωραία χροιά και καλή σκηνική παρουσία.
Μάρκος: …και οι Minor Project!

Τι να περιμένουμε από τους Pop Eye στο (κοντινό ελπίζω) μέλλον;

Έφη: Έχουμε κυκλοφορήσει το What Is True και είμαστε στην παραγωγή ενός disco – pop κομματιού με τίτλο Back in Town. Μαζί με αυτό θα βγει πιθανότατα ως single και το Have Some Fun, ένα νέο τραγούδι που για 1η φορά θα τραγουδάει αποκλειστικά η Έφη, κι αυτό είναι ένα στοίχημα για εμάς.
Μάρκος: Θέλουμε μετά το καλοκαίρι να έχουμε τόσα τραγούδια, ώστε να κυκλοφορήσουμε τον επόμενο δίσκο.
Δημήτρης: Θέλουμε να κλείσουμε κάποιες εμφανίσεις για μέσα στο καλοκαίρι, ίσως σε κάποια φεστιβάλ και θα ‘θελα να παίξουμε και στη Χαλκίδα!